Dag 8,9&10: San Christobal de las Casas & omgeving

Hallo lezers,

Eergisteren (dag 8, vrijdag) zijn we vertrokken uit Palenque. Onze bus zou om 8.50 uur vertrekken, maar om half 10 kwam er eindelijk een bus, maar daar mochten we niet in... die van ons was nog onderweg en die arriveerde om 10.15 uur... (logisch, ahum) Dus voor niks als een gek dat heerlijke ontbijt in een noodtempo naar binnen gewerkt!! Ach ja, anderhalf uur vertraging op een busrit van toch al 8 uur... wat maakt het uit... ;-) Onze bestemming was San Christobal de las Casas, een plaatsje wat hoger gelegen in de bergen op ongeveer 2200 meter hoogte. De busreis was echt verschrikkelijk... 8 uur lang schommelen, horten en stoten in zo´n oude bus... echt misselijk van geweest. We kwamen dus aan het einde van de middag aan en we zouden eigenlijk vandaag (zondag) al vertrekken naar Guatemala, maar hebben terplekke besloten om hier maar een dagje langer te blijven... even iets meer rust.

San Christobal is echt een leuk stadje. Heel authentiek. We hebben vrijdags meteen onze excursies geregeld voor de komende twee dagen en de busreis naar Guatemala voor morgen. We hadden een hotel uit de Lonely Planet gepikt (toch wel een beetje onze bijbel) en Casa Margarita is erg leuk, goed en schoon verblijven... (met heerlijke warme douches!! -dat heb je nl. lang niet overal-) Verder hebben we een beetje rondgelopen en zijn uit eten geweest met een Nederlands stel dat bij ons in de bus zat. Gezellig. Ik moet wel zeggen dat toen we ´s middags aankwamen en uit de bus stapten we zoiets hadden van... hey, het klimaat is hier anders, wel lekker warm, maar toch een stuk koeler en niet zo drukkend. Nou, toen wij na het douchen buiten kwamen (en de zon inmiddels onder was) zijn we eerst weer onze hotelkamer ingehold om ons om te kleden.... lange broek, hemd, lange mouw en vest!! Het koelt hier ´s avonds af tot tussen de 10 en 15 graden! Dat is echt wel even wennen!

Gisteren (dag 9, zaterdag) werden we om 9 uur opgepikt voor ons hotel en moesten we ruim een uurtje rijden naar Cañon del Sumidero. Dit is een soort van kloof... Je moet je voorstellen een rivier / water welke aan weerszijden omgeven wordt door rotsformaties dit reiken tot 1000 meter boven het water... Heel groen allemaal... erg bebost. Dat op zich is al heel mooi om te zien en dan kun je ook nog allerlei vogels spotten (o.a. pelikanen, witte reigers en adelaars... van alle andere weten we geen namen) apen (hebben we wederom niet gezien) en krokodillen... Die hebben we wel gezien! Het is dus niet het type natuurwater waar je even een sprongetje in waagt om af te koelen!! We zijn gedurende 2 uur door de Canyon gevaren met een bootje, tot het einde (een dam) en weer terug. Daarna zijn we naar het nabij gelegen dorpje Chiapas del Corzo gereden... was wel geinig, maar niet heel bijzonder... het was er wel bijzonder warm! Wel is ons hier opgevallen (en later nog meer) dat de inheemse bevolking er niet van houdt om gefotografeerd te worden. Er zijn zelfs mensen die geloven dat je daarmee hun ziel wegneemt. Ook willen sommige mensen ons niet (te lang) aankijken omdat wij 'besmet' zijn met de Westerse wereld en dat als wij hun aankijken hen (of hun kinderen) daarmee ook kunnen besmetten en dat is 'kwaad' voor je ziel.
Na terugkomst in San Christobal hebben we ´s middags lekker rustig de tijd genomen om het stadje te voet nog wat beter te verkennen en zijn nog op een marktje hier geweest. ´s Avonds wederom uit eten geweest en wat drinken in een cafe met Marjolein en Joris-Jan (het Nederlandse stel).

Vandaag (dag 10, zondag) werden we wederom om 9 uur opgepikt en naar een soort van ranch gebracht. Ik wilde graag paardrijden en had Ralf zover gekregen om gezellig mee te gaan... ;-) Nou, bij aankomst werd mij duidelijk dat het een ietwat minder comfortabele rit zou worden dan dat wij dat normaal gesproken gewend zijn.... geen normale zadels, maar van die cowboyzadels... knetterhard!! We zijn te paard de bergen ingegaan (ongeveer twee uur omhoog) naar het dorpje San Juan Chamula. Het was echt een hele zware tocht voor de paarden... Helaas konden we hier geen foto´s van maken, omdat we teveel bezig waren met opletten, maar het was echt super stijl omhoog (en ook stukjes naar beneden) over rotsen, keien en diepe modder en dat continu gecombineerd en overal bomen en rotsen waar je zelf ook nog voor op moest letten als je tenminste je benen en de rest van je lichaam heel wilde houden! Maar goed, na twee uur waren we dan aangekomen in het dorpje. Dit vonden wij erg indrukwekkend... Bijna alleen maar inheemse mensen en dan allemaal indianen (Tzotzil, dus geen Maya). Ze spreken geen enkele taal behalve hun eigen (dus ook geen Spaans) en de mensen zijn heel sterk gelovig hier. Het is een combinatie tussen het Katholicisme en hun eigen geloof. We zijn hier een kerk binnen geweest, waar we helaas geen foto´s mochten maken, maar het was heel indrukwekkend... echt kippenvel. Een kerk van ongeveer 20 bij 60 meter, geen banken, maar alleen tegels bezaaid met dennennaalden (die elke week ververst worden) en je hebt nog nooit zoveel kaarsjes tegelijk zien branden... Echt ongelofelijk. De mensen gaan hier voor de grond zitten en zetten hun eigen kaarsjes op de tegels en gaan bidden (vaak tot de kaarsjes op zijn). Het doel is om hun ziel te reinigen. Dus als ze de kerk weer uitgaan zijn ze 'schoon'. Daarnaast als mensen ziek zijn hebben ze een ritueel in drie gradaties. Als je een beetje ziek bent dan strooien ze kruiden over de kaarsen en over zichzelf, als je wat meer ziek bent dan hetzelfde maar dan met eieren en als je echt ziek bent dan gebruiken ze een levende kip die vervolgens aan het einde van het ritueel de nek wordt omgedraaid. Ze doen dit omdat ze geloven dat 'het zieke' dan wordt overgedragen aan de kip en vandaar dat deze dan moet sterven. Vervolgens wordt de kip in hun tuin begraven. Ook zijn er medicijnmannen in de kerk. De mensen laten zich hier nog bijna niet behandelen door reguliere artsen. Mensen sterven aan relatief eenvoudige dingen (zoals een blindedarm ontsteking) omdat hun geloof zegt dat je altijd bij je bewustzijn moet blijven, anders komt er 'kwaad' in je ziel en heb je hier geen controle meer over... Verder hebben we hier over de markt gelopen, waar ze vooral groente & fruit en textiel verkopen. Wat daarnaast opvallend was, dat alle mensen (jong en oud) aan de Coca Cola zaten, dat is dan toch wel een vreemd contrast. Ze geloven ook dat de doden ook Coca Cola nodig hebben dus strooien ze dit over de graven. Hierna weer te paard terug en toen wederom even in San Christobal gerelaxed. Vanavond onze laatste avondmaal gehad hier (en voorlopig ook voor Mexico), want morgenvroeg vertrekken we om 7.30 uur met de bus naar Guatemala. Onze eerste bestemming hier is Lago de Atitlan en het dorpje Panajachel. Dit is wel weer 8 uur met de bus!!

Tot 'in' Guatemala!