Dag 19 t/m 21: La Paz, Death Road & Puno

Dag 19 (donderdag 2 augustus 2012)
We worden iets voor de wekker gaat wakker en hebben heerlijk geslapen! Zo, we hebben even flink wat uurtjes gepakt en hebben dus weer even een beetje bijgetankt. Om 8.15 stappen we uit bed en een goed half uur later gaan we naar het restaurant voor het ontbijtbuffet. Het blijft een bijzondere ervaring, dit zouthotel aan de rand van de immense zoutvlakte waar we vanuit het panoramarestaurant een prachtig uitzicht op hebben...nog wel. Over een paar uurtjes vliegen we naar La Paz, dus we nemen deze omgeving nog maar eens een keer goed op.

Na het ontbijt pakken we onze spullen en om 9.45 stappen we in de taxi die ons naar het vliegveld brengt. Nou ja, het mag echt geen vliegveld heten. De hobbelige weg ernaar toe, de toren die niet eens in gebruik is, de vertrekhal is maar een klein gebouwtje en is niet eens afgerond. Corruptie...het hiervoor vrij gemaakte geld was al aan andere doeleinden uitgegeven. Tot onze verbazing komt er een best oke vliegtuig aan taxiën, dat had slechter gekund. Er is geen controle op vloeistoffen, gevaarlijke voorwerpen, of wat dan ook. Geen scanners en in het vliegtuig mag iedereen gaan zitten waar die wil. Om 11.15 stijgen we op en vanuit de lucht hebben we nog even een fantastisch uitzicht op de zoutvlaktes!

Om 12 uur landen we in La Paz. Echt wel prettig dit... i.p.v. 14 uur bus! De luchthaven van La Paz ligt op een hoogte van 4050 meter en is daarmee de hoogst gelegen internationale luchthaven van de wereld. De landingsbanen zijn 5km lang omdat de vliegtuigen met 2x zoveel snelheid moeten landen dan op zeeniveau, dit i.v.m. de lage luchtdichtheid.  De vliegtuigen hebben daarom ook speciale wielen, om de extreme krachten bij het landen op te vangen (dat hebben wij trouwens ook wel gemerkt.... soepeltjes is anders ;-)  De bagage is sneller dan wij en we kunnen dus meteen door. Onze transfer staat klaar en de meneer heeft een bordje met "Leffchel" in de hand... nou, dat zullen wij dan wel zijn. Ralf begint keihard te lachen en maakt een foto van de niets vermoedende  meneer die er natuurlijk allemaal geen snars van begrijpt. 

Tijdens onze rit naar het hotel hebben we een magnifiek uitzicht op La Paz... wat een stad! Ongelofelijk om te zien... La Paz ligt op een hoogte van 3660 meter en er wonen 2,7 miljoen mensen, dat is veel, maar het lijkt vooral zo enorm omdat er zoveel hoogteverschillen zijn en de stad dus 'op en af' gaat en tegen de omliggende berghellingen omhoog is gebouwd. Mount Illimani ligt op de achtergrond en waakt met haar 6402 meter over de stad. La Paz is niet de hoofdstad, dat is Sucre, maar het is wel de grootste stad van Bolivia -qua inwoners en qua commerciële, financiële en industriële bedrijven- en de regering zetelt hier. Eenmaal afgedaald en echt in het centrum is het een hel.... wat een files!! Niet normaal! Echt gewoon muurvast, we doen er dan ook meer dan twee keer zo lang over. Volgens de chauffeur is het altijd druk, maar wij bevinden ons nu in de eerste week van augustus en dat is een soort van feestweek en dus extra druk. Rond 13uur komen we aan bij ons verblijf, Hotel Rosario. Mooi hotel, goede ligging, vriendelijke en behulpzame ontvangst en de kamer is perfect... dat is fijn! En nu extra fijn... we zijn helemaal blij en hebben de Lonely Planet al doorgespit voor goeie tentjes om lekker te lunchen. Maar.... eerst wat anders. We zouden de volgende ochtend een prive citytour hebben met een gids en dat wilden we erg graag verplaatsen naar deze middag. De volgende dag is nl. onze enige hele dag in La Paz en omgeving, dus als we nog wat willen... De receptioniste belt met het reisbureau en even later worden we terug gebeld, het kan, om 14.30 uur worden we opgehaald (of dit achter zo'n goede keuze was.... lees vooral verder ;-)

We lopen twee blokken en zijn blij dat we fatsoenlijk geacclimatiseerd zijn... het zijn echt pittige klimmetjes (en dus ook afdalingen), maar de straten gaan flink op en af en de trottoirs zijn dus in de meeste gevallen ook flinke trappen. We lopen richting Witches Market en lunchen bij Pepe's, dat doet ons goed! We zijn op tijd terug in het hotel, nemen nog een Cocathee en dan worden we opgehaald door een klein Boliviaans vrouwtje van rond de 55 schatten we zo, ze heet Mayra. Ze lijkt eigenlijk niet al te best voorbereid, doet een beetje grappig, maar ze doet dit werk al 20 jaar, dus vamos maar! Wat in La Paz echt opvalt is de duizelingwekkende hoeveelheid kraampjes aan de straat... kraampje aan kraampje, straat na straat en de meeste verkopen vooral fruit (daarom kan je dit ook niet krijgen in de supermarkt, want dat heeft voor hen geen zin). In eerste instantie lijkt het een beetje op een verkooptour, Mayra wil dat we overal foto's van maken (ook van lelijke binnenmarkten met nog veel lelijkere rokken in ontzaglijke hoeveelheden, maar die wel heel speciaal schijnen te zijn voor hier...) en ze wil dat we overal wat kopen, dat doen we dus niet. Bij 1 kraampje kopen we wel een vrucht, omdat Mayra zegt dat het heel lekker is en typisch voor hier... het heet Chirimoya. Van de buitenkant ziet het er echt niet uit, maar je kan hem 'openbarsten' en dan is het helemaal wit van binnen, met grote zwarte pitten. Het witte is erg zoet en we vinden het best te pruimen. Maar samen eentje is genoeg ;-)

Niet dat mijn richtingsgevoel nu het allerbeste is, maar voor mijn gevoel gaan we toch een aardig eindje het echte centrum uit en zien we vooral de outskirts van La Paz... dat was niet helemaal de bedoeling. We komen nog in het zakendistrict waar we onze overgebleven Chileense Pesos omwisselen voor Bolivianos en dan pakken we typische stadsbus naar 'boven'. Typisch zijn de busjes zeker, ze hebben verschillende knalle kleuren, zijn flink bestikkerd en crossen de hele stad door. Wij moeten BB hebben, maar die komt maar niet. Op een gegeven moment zien we gewoon iemand onder de motorkap van zo'n busje zitten en hij zit dus als het ware 'in de bus', maar dan niet zoals je normaal in de bus zit! Het ziet er grappig uit en we schieten een plaatje. Dan komt daar eindelijk een buslijn die wij kunnen pakken. Het is hutjemutjevol in de bus en wij kunnen met onze lengte niet staan, dus we staan als de gebochelde van weet ik veel wat om niet telkens ons hoofd te stoten. De lokale bevolking vindt dit blijkbaar ontzettend grappig en ze bieden hun zitplaatsen aan. We gaan een flink eind omhoog, we stappen uit, moet nog een steil stukje lopen en dan komen we aan bij een prachtig uitzichtpunt (KiliKili) over La Paz. En weer denken we.... wat een stad, echt heel mooi.

We lopen terug naar beneden over straten met kinderkopjes en lopen door een mooi historisch gedeelte van La Paz. Dan komen we door Calle Jaen, een heel mooi koloniaal straatje met kleurrijke gebouwen, leuke winkeltjes en hier zijn ook veel musea gevestigd. We gaan verder en komen langs pleintjes, kerkjes, nog veel meer musea (daar zijn er genoeg van in La Paz) en dan komen we bij 
Plaza Pedro de Murillo met in het midden een groot standbeeld van President Guaberto Villarroel die hier in 1946 is verhangen. Ik dacht dat er op De Dam veel duiven waren, maar dat is niks vergeleken met hier. En er zitten vieze mensen op de trappen die me doen denken aan die oude vrouw uit Home Alone.... deze mensen besprenkelen zich zelf ook vol met kleine zaadjes zodat ze helemaal onder de duiven zitten! Aan het plein is verder nog gelegen de uit 1835 stammende kathedraal, het kantoor van van de president en andere regeringsgebouwen. Iets later komen we nog langs de mooie Iglesia de San Francisko en nog vele ander bezienswaardigheden, maar ik vrees dat het er een beetje te veel waren om allemaal te onthouden. 

Op een gegeven moment heeft Mayra het over een Engelse vriend die fotograaf is en aan wie ze ons graag wil voorstellen. Het zal wel. Maar dan zien we haar bellen en blijkbaar is de Engelse vriend niet op tijd op het punt waar wij nu staan... m.a.w. ze hadden hier afgesproken. Niet heel veel later komt er een rare en oudere versie van Mister Bean aanzetten en we worden aan elkaar voorgesteld. Het voelt een beetje ongemakkelijk, maar dan komt de aap uit de mouw... Mayra heeft nog een sollicitatiegesprek en moet dus weg, maar de tour is nog niet af en dat gaat dit figuur overnemen. Jaja, het zal wel. De beste man is een enorme chaoot en een warhoofd eerste klas. Hij spreekt geen Spaans, weet amper waar ie heen moet (ondanks dat hij al jaren in La Paz woont), maar dan gaan we ergens heen. We moeten blijkbaar een 'api' drinken met een typische empanada erbij. Ik zeg nog zo dat ik het niet wil, maar hij bestelt toch... prima, zelf weten. Ik zie waar we zitten, ik ruik en nip een keer en heb wel genoeg gehad.... we hebben nog een hele vakantie voor ons en dat wou ik graag zo houden. Dan komt zijn fotoboek uit de tas, of we daar even doorheen willen kijken... best. Heb ik dat eindelijk doorgewerkt, dan vertelt hij dat hij ook reisverhalen schrijft en voornemens is om een boekje over the Witches Market te publiceren en jawel.... zijn stoffige stoffen tas gaat open en daar komt een handgeschreven manuscript uit! Het is goddank maar 4 pagina's, maar als iemand dat begint voor te lezen ben je er wel vrij snel zat van. Ondertussen maakt Ralf me duidelijk dat er een geur om hem heen hangt die verdacht veel weg heeft van een mega alcoholwalm. We staan op en lopen richting Witches Market, dat is immers zijn specialiteit. Hij zegt dat zijn verloofde hier ook een winkeltje heeft en ik vraag verbaasd wanneer hij dan gaat trouwen... "Trouwen... nee, ik ben al 16 jaar single". "Eh.... maar het was toch de winkel van je verloofde....?!"  "Ja... wie weet, misschien gaan we dat ook ooit nog wel doen..."   Het zal allemaal wel, maar als we even later bij het winkeltje aankomen... no way dat deze jonge meid met haar grappige albino Pekinees ooit met deze oude rare vent gaat trouwen! 

Witches Market is een nogal ongewone verzameling van winkeltjes en kraampjes met, naast gewone toeristische handicrafts, gekke kruiden en onorthodoxe ingrediënten die bedoeld zijn om de goede en kwade geesten uit de Aymara wereld te manipuleren of te verzoeken. Er hangen bijvoorbeeld ongelofelijk veel foetussen van Lama's. Als iemand een nieuw huis bouwt, wordt deze foetus eronder begraven om 'Pachamama' (ofwel Moeder Aarde) ertoe te bewegen om veel geluk te brengen. Het is maar een raar gezicht. Onze 'gids' wil nog door, maar ondertussen is het bijna 19uur en wij vinden het eigenlijk wel welletjes geweest. Hij nodigt ons nog uit voor een kop thee bij hem thuis en ik wimpel dat af door te zeggen dat we vanavond nog een heel reisverslag moeten plaatsen, dus dat we nog werk te doen hebben! Hij hoort het wel, maar gaat gewoon verder. Dan maar iets minder subtiel "Dit is het einde van de stadstour, wij gaan nu naar ons hotel. Bedankt en veel geluk in La Paz, Ciau!" Met deze woorden haasten we ons richting hotel.  

We gaan eten bij het restaurant van het hotel en het is ondertussen al 20.30 als ik Ralf vraag wat hij nou morgen wil doen. Niet dat we niet nog een dagje stad zouden willen, maar Death Road blijft ook door m'n hoofd spoken en ik weet zeker dat Ralf dat helemaal te gek zou vinden. Maar als we dat willen, dan moeten we echt wel spijkers met koppen slaan. Ik opper dat Ralf even naar beneden gaat om te checken bij het reisbureautje dat bij in het hotel zit om te kijken of het überhaupt nog mogelijk is en met welke organisatie dan, want daar hebben wij zelf wel een sterke voorkeur voor. 10 minuten later komt Ralf terug en geeft aan dat er nog beschikbaarheid is bij Grafity Assisted Mountain Biking (dat was onze voorkeur ;-), maar dat we dan we wel als de sodemieter naar beneden moeten om allerlei formulieren in te vullen. Ik geef bij het restaurant aan dat we met 10 minuten terug zijn en beneden geven we onze maten door voor helm, handschoenen, T-shirt. Verder moeten we onze verzekeringen doorgeven en allerlei verklaringen tekenen, als je ze echt goed leest wordt je er niet blij van. Ik zie dat Ralf nog steeds twijfelt... hij heeft er veel zin in, maar ik zie ook dat hij niet weet of hij het voor mij zo'n goede keuze vindt. Komt goed. Ik vind het vervelender dat we er om 6.15 uit moeten en we nog een heel verslag moeten plaatsen, dus dat gaat een latertje worden en dus weinig slaap!

We gaan terug naar het restaurant, eten gauw ons eten op en dan lopen we als een haas naar de derde verdieping waar we in anderhalf uur de foto's en het verslag plaatsen. Ik bestel daar nog wel een toetje (het restaurant schijnt nl. bekend te staan om haar overheerlijke chocolademousse en die wil ik dan natuurlijk wel geprobeerd hebben ;-) en daarna pakken we onze spullen voor de dag erop. Om 23.45 zijn we munt en doen onze oogjes dicht. 

Dag 20 (vrijdag 3 augustus 2012)
De wekker staat zoals gezegd om 6.15 en we hebben wel een beetje moeite met het uit bed komen, wat we dus uiteindelijk ook pas om 6.30 doen. Dat betekent opschieten geblazen, we willen nl. wel goed ontbijten! Om 7.10 zitten we in de taxi naar Alexander Coffee, het meeting point voor Graffity. 

We gaan vandaag een downhill mountainbiketocht doen over de Yungasweg. Onder deze naam zegt het wellicht niemand iets, maar dit is de beruchte Death Road. De weg is legendarisch omdat deze levensgevaarlijk is. In 1995 is deze weg uitgeroepen tot "'s werelds meest gevaarlijke weg", ofwel WMDR, zo heet onze tocht "Worlds Most Dangerous Road". Naar schatting zijn in het verleden 200 tot 300 weggebruikers per jaar omgekomen en we zien langs de weg vele verschillende herdenkingskruisen, deze gedenken veelal de slachtoffers die zijn omgekomen na busongelukken of ongelukken met vrachtwagens. De weg is aangelegd in de jaren 30 tijdens de Chaco-oorlog door Paraguayaanse gevangenen. Het is een van de weinige routes die het Amazoneregenwoudgebied in Noord-Bolivia (Yungas) verbindt met de hoofdstad. De weg gaat langs zeer diepe afgronden (tot zo'n 600 m), is enkelbaans en meestal niet breder dan 3m en door het ontbreken van een vangrail is het een extreem gevaarlijke weg. Een van de plaatselijke regels bepaalt dat de bestuurder die bergafwaarts gaat nooit de weg kan "opeisen" en moet zich dus naar de rand van de weg begeven.  Eind 2006, na 20 jaar bouwen, is een nieuwe weg (een by-pass) van La Paz naar Coroico geopend voor publiek welke veel beter is (geasfalteerd, vangrails, dubbelbaans) en hierdoor wordt de oorspronkelijke noordelijke Yungasweg veel minder gebruikt voor gewoon verkeer. 

Rond 8.15 zitten we dan eindelijk in het busje met de fietsen op het dak, dat ons in een goed half uurtje naar boven zal brengen naar La Cumbre op  4700 meter hoogte. Onderweg krijgen we uitleg, spelregels en materiaal. Eenmaal boven worden de fietsen van het dak gehaald en krijgt iedereen nog eens uitleg. Het is allemaal perfect geregeld met geweldig goed materiaal, maar dit is ook niet een dagje dat je wil bezuinigen op excursiekosten... het moet ergens vandaan komen en veiligheid en professionaliteit vinden we vandaag erg belangrijk. De fietsen zijn speciale downhillbikes, met brede banden, geweldige vering en uiteraard goede hydraulische schijfremmen ;-) We beginnen om 9.15 aan deze tocht met een afdaling van 3500 meter en een lengte van 64 km., we starten eerst op het asfalt om iedereen eerst goed kennis te laten maken met de fietsen. We hebben onderweg prachtige uitzichten, stoppen twee keer, de weg wordt slechter en er ligt meer gravel en dan komt het moment dat we 8km. omhoog moeten naar Unduavi. De gids gaf aan dat dat met deze fietsen allesbehalve een eitje is en ik geloof ook niet dat er veel animo is, dus de fietsen gaan op het dak terwijl wij een broodje eten en dan stappen we met z'n allen weer in de twee busjes. Als we bij Unduavi uitstappen zien we dat wat we ons niet gerealiseerd hadden. De hele vakantie bevinden we ons al op grote hoogte, maar we hangen nu gewoon boven het tropisch regenwoud van Bolivia. En daar gaan we dus ook in 'afdalen', dat betekent dat, hoe koud het nu ook nog is, het dus flink warm gaat worden vandaag. De vegetatie hier is ook meteen zo anders en de luchtvochtigheid ook! Ik moet even wennen aan de hobbelige weg met grind, rotsen, riviertjes en stroompjes er doorheen, enz., maar het gaat goed. Ralf is bezorgd zie ik, maar ik geef aan dat het voor beide een stuk veiliger is als we elkaar gewoon vertrouwen en ieder op z'n eigen tempo laten gaan, dan moet het goed komen. Dat betekent voor de rest van de dag: gids voorop, Ralf erachter aan, 'gat' (gelukkig maar een kleintje), Kelly, 4 idiote Fransmannen en dan nog 8 anderen.

De weg naar beneden is fantastisch! Het gaat hard, het is spannend, het is echt kicken! We houden ons wel echt alleen met het fietsen bezig, we hebben op het hart gedrukt gekregen om onderweg niet van het uitzicht te genieten of te letten op de rondfladderende vlinders, want 1 stuurfoutje op een weg van 3m. breed betekent dat je over de rand kiepert en in een afgrond terecht komt waarin je als je naar beneden valt waarschijnlijk heel wat meer dan 1 x je leven voorbij ziet flitsen en hopelijk al aan een hartaanval bent overleden voordat je 450 meter lager te pletter stort. Er zijn genoeg momenten waarop we even stoppen en we van het uitzicht kunnen genieten en waar we voorzichtig over het randje naar beneden kunnen kijken, want het gaat echt bijna loodrecht naar beneden. 

De momenten waarop we stoppen krijgen we vaak uitleg over wat ons het komende stuk te wachten staat, waar we voor op moeten passen, enz. Ook de volgwagens stoppen dan zodat we in de mogelijkheid zijn om wat te eten, te drinken of laagjes kleding uit te doen, want het wordt ondertussen flink warm!

Om 14.10 is het helaas zo ver.... we zijn aangekomen in Yolosa dat op 1200 meter ligt en dat is het einde van de WMDR-tocht. Yess... me made it... 'without scratches', zoals de gids zegt en hij is ook weer blij met dat resultaat! We rijden een kleine 10 minuten naar een privelodge waar ze wilde dieren die illegaal als huisdier zijn gehouden opvangen. Wij krijgen eerst ons T-shirt, een biertje (ik sla over ;-) en daarna lunch. `Het is knap warm en we kunnen gebruiken maken van de 'natural pool', maar zoveel tijd hebben we niet, dus wij kiezen ervoor om heerlijk te douchen, schone kleren aan te doen en zo fris en fruitig in de bus kunnen. Om 16.20 rijden we weg en het is een lange weg terug. We rijden over Death Road terug, zodat we kunnen genieten van alle uitzichten die we onderweg gemist hebben. We stoppen een paar keer voor nog wat mooie foto's of voor 'sad stories', zoals Marcos het zegt. Bijvoorbeeld op een plek waar 7 weken geleden nog een busje over de rand is gestort... ongelofelijk... echt niets van over... je moet echt moeite doen om het echt te kunnen zien, het is zo diep! En we rijden langs het voormalige huis van Klaus Barbie. Wij hebben blijkbaar niet goed genoeg opgelet tijdens geschiedenis, maar dit is een veroordeelde Duitse oorlogsmisdadiger die is gevlucht naar Bolivia en vervolgens door vele regeringen is ingezet!!!

Dan zijn we van Death Road af en rijden nog het 'laatste stukje' (denken we) richting La Paz. Als we op een gegeven moment dichtbij La Paz zijn en in de bergketen een soort V uitsnede is zien we glimp van La Paz by night.... geweldig....miljoenen lichtjes. We komen steeds dichterbij en het is echt prachtig!! De terugweg is een lange zit, die eigenlijk 3,5 uur zou duren, maar het was was wederom druk in La Paz, dus pas om 20.10 zijn we bij het kantoor van Graffity. Hier wordt nog een cdtje voor ons gebrand met de 700mb aan filmpjes en foto's van de dag (achteraf blijken ze het wachten niet echt waard, maar goed), dan moeten we weer met een taxi door de drukte van La Paz en het is uiteindelijk 21.20 als we aankomen bij het hotel.... Oef... het was een lange dag! Maar, weer eentje die we niet gemist zouden willen hebben. We eten snel in het hotel en Ralf zei tijdens de busrit al dat hij niet zo lekker was en we zijn nog niet op de hotelkamer of het eten komt er weer uit. We liggen om 22.15 in bed en om 23.50 is Ralf er al weer uit.... weer overgeven en ook diarree... Shit man, waarschijnlijk de lunch. Ik heb veel minder gehad, dus het zou kunnen. 

Dag 21 (zaterdag 4 augustus 2012)
We hebben niet echt een super nacht gehad en om 6.30 gaat de wekker. We pakken onze spullen, Ralf krijgt geen hap ontbijt weg, maar drinkt gelukkig nog wel een kopje thee. De bus haalt ons om 7.25 op en het is weer op z'n Zuid Amerikaans.... waardeloos geregeld. Pas twee uur later zijn we de stad uit, verkeerde bus, we moeten blijkbaar overstappen, enz. 

Onderweg drinkt Ralf wat appelsap en eet een paar hartkeks (lekker is anders, maar het zijn een soort van biscuitjes met een hele hoge voedingswaarde). Op een gegeven moment moeten we allemaal uit de bus, we zijn in San Pablo de Tiquina en onze weg wordt hier gescheiden door 1km. water van het Titicacameer. De bus moet op een pontje en wij moeten per speedboot oversteken. Om 12.15 komen we aan in Copacabana dat is gelegen aan het Titicacameer. Hier moeten we allemaal uit de bus, inclusief alle bagage. Pff... wat een pokkelwerk. Een Nederlandse vent helpt mij gelukkig, want ik kan echt niet alles alleen tillen. Eenmaal alles uit de bus, zegt de dame doodleuk dat het er weer in moet en dat we hierom 13uur terug moeten zijn. Het zal allemaal wel. Het is knetterdruk in Copacabana en het is overal groot feest. Het is de eerste week van augustus en 6 augustus is onafhankelijkheidsdag, dus het is flink feest. We kijken onze ogen uit naar alle grappige bootjes op het water en naar de auto's die als een soort van sorbets zijn versierd! Om 13 uur zijn we terug bij de bus en dan blijkt dat we nog een heel stuk met onze bagage moeten lopen naar de andere bus. Nee he... Ralf wil wel helpen, maar ik ben al lang blij als hij zich zelf in de benen houdt! De andere bus is gelukkig wel een luxe en we hebben cama stoelen, dus je zou denken dat er dan niks meer mis kan gaan! Onze backpack zitten al in het bagageruim en op het moment dat we de bus in stappen begint de chauffeur te tieren en te doen... wat blijkt, hij vindt onze dagrugzakken te groot en die moeten ook het in het bagageruim. Mooi niet, dan herken je ze straks niet weer, bovendien zitten al onze waardevolle spullen erin en we doen dit al 3 weken zo, de rugzakken voldoen ook aan de voorschriften voor handbagage, maar goed, daar heeft deze man natuurlijk geen boodschap aan. We gaan gewoon in de bus zitten en houden onze rugzakken onder de stoel zodat de man er niet bij kan. Hij begint vreselijk stennis te schoppen en zegt dat ie niet wegrijdt voordag onze tassen in het ruim zitten. Nou, dat moet dan maar, wij blijven zitten waar we zitten. Ondertussen wordt er nog iemand bij gehaald en ik zie dat hij best wel wil luisteren, maar dat laat de buschauffeur niet toe. Ik leg de jongere en veel oplossingsgerichter uitziende man uit dat wij al 3 weken door Peru, Chili en Bolvia reizen en al heel wat vergelijkbare busreizen erop hebben zitten en dat het nergens een probleem was. De beide mannen gaan weg en ik denk... opgelost. Ralf zegt: "Kel, dit gaat niet goed hoor, die ouwe gek gaat onze bagage uit het ruim gooien." Shit, dat kunnen we niet hebben. Ik als een haas de bus uit en ik zie inderdaad dat de man net de klep van het ruim geopend heeft. Ik ren er naar toe en gooi hem met een klap weer dicht. Vervolgens loopt hij als een idioot aan het paneel te trekken en ik duw het dicht. Ik ben veel langer, dus dat gaat hij nooit winnen. Maar ik heb ondertussen ook al wel in de gaten dat ik dit niet met kracht ga winnen, ik zal hem echt moeten overtuigen dus ik leg hem hetzelfde verhaal uit. Daar komt de reddende engel... de jonge man heeft een oplossing, we mogen de tassen bij ons houden, maar dan moeten ze achter de stoel (wij zitten helemaal achter in de bus)... helemaal prima. Eindelijk rijden we weg!!

Paspoorten stempelen aan de Boliviaanse zijde, dan over de grens lopen, stempelen aan de Peruaanse zijde en dan mogen we de bus weer in, die inmiddels ook in Peru is aangekomen. Het is nog 3 uur rijden naar Puno en we komen om 15.40 aan in Puno (Peruaanse tijd... het is hier weer een uur eerder dan in Bolivia). Ons hotel is Hacienda Puno Plaza en ligt aan Plaza d' Armas. Ziet er allemaal keurig uit, dus dat is fijn. Ralf voelt zich ondertussen iets beter, maar is nog wel slapjes. We gaan een hapje eten bij La Casona en Ralf eet een halve mini pizza en dat blijft zitten!! Om 21uur liggen we in bed zodat we de volgende dag fit zijn voor onze excursie over het Titicacameer!