Dag 16 t/m 18: Hoogvlakte Bolivia & Salar de Uyuni

De Lonely Planet zegt dit over wat wij de afgelopen dagen hebben gedaan: "Colorfull altiplano lakes, weird playgrounds worthy of Salvador Dali, flamingos, vulcanous and the blindingly white salt flat of Uyuni. HOWEVER, be warned that this is no cozy ride in the country, and for every 5 travelers that gush about Uyuni being the highlight of their trip, there is another declaring it a waking NIGHTMARE. 

Wij hebben ondervonden dat beide waar is. We hebben de afgelopen dagen in dit bijzondere beeldschone niemandsland overleefd en we vonden het prachtig! Behalve de avonden en de nachten...daarover later meer ;-)

Dag 16 (maandag 30 juli 2012)
De wekker staat om 6.15, dat betekent dat we amper 5,5uur hebben geslapen... oef! Gauw douchen, aankleden, spullen pakken, ontbijten en dan.. ja, we staan keurig om 7.30 klaar...en dat hadden we natuurlijk net zo goed niet kunnen doen, we hebben nog een half uur lopen internetten tot de bus er om 8 eindelijk aan kwam rijden. 

Een kwartiertje later zijn we bij de grenspost van Chili... mijn hemel wat een rij! Daar schrikt onze chauffeur ook wel even van. Ja, dat krijg je als je een half uur te laat komt aankakken, maar uiteraard zijn wij vooral de dupe! De lange rij staat namelijk buiten in de vrieskou. Ik ben al lang blij dat m'n haar droog is, doe handschoenen aan en zet een muts op en pas een vol uur later zijn we aan de beurt en worden onze Chileense papiertjes ingenomen en onze paspoorten gestempeld. Weer in de bus en richting Boliviaanse grenspost. Dat is nog wel een flink eindje rijden, we moeten om de vulkaan Licancabur heen, raken al het contact met de rest van de wereld kwijt (vanaf dat moment hadden we geen bereik meer met onze telefoons), onderweg proberen we onze Chileense pesos om te wisselen bij het oude, maar pittige, vrouwtje dat bij ons in de bus is gestapt en rond 10.15 komen we aan bij de grenspost (maar dat dit een grenspost is daar komen we pas een uur later achter... lees vooral verder!)

Er was ons 's ochtends al verteld dat we in een grote bus zouden gaan en later op een punt zouden opsplitsen, wij zouden met 6 man in een 4wd gaan voor de driedaagse tour, de andere reizigers zouden over twee andere voertuigen worden verdeeld voor een dagtour. Rond 10.15 komen we dus aan in de middle of nowhere en we zien een tweetal hele oude barakken / hutjes en vooral heeeeel veeeel auto's. De chauffeur riep dat we er allemaal uit moesten. Toen we eenmaal uit de bus waren riep de beste man heel hard dat de mensen voor de driedaagse tour moesten blijven zitten en een formulier moesten invullen, althans, dat zei hij tegen ons. De rest sprak Spaans, wij niet. Na een tijdje moesten we toch uit de bus, daar moesten andere mensen in en hij wees ons de oude Toyota Landcruiser, daar moesten we onze spullen in leggen. Daarna kregen we ontbijt (ik hield het voor gezien, we hadden gelukkig al ontbeten en het was knetterskoud buiten). Rond 11uur reden we verder, inmiddels was onze bagage op het dak geknoopt, evenals brandstof voor de komende dagen.  10 minuten later komen we aan bij een keurig gebouwtje, liggende aan Laguna Blanca en Laguna Verde en wij zijn in de heilige veronderstelling dat dit de grenspost is. Dan vraagt Richard, onze driver/guide voor de komende dagen die ook geen Engels spreekt, om 150 Bolivianos per persoon... Hey, dat is gek, ik weet nl. dat dat de entreekosten zijn voor het nationale park dat IN Bolivia ligt. Oeps, ik voel dat dit niet klopt en laat hem de door ons ingevulde papiertjes zien... en hij begint totaal te flippen. We zijn illegaal het land binnen en dat is in Bolivia een groot probleem... Wij denken alleen maar, zo erg kan het niet zijn, we missen idd. wat stempels in ons paspoort en onze papiertjes zijn dan wel niet gestempeld, maar wel door ons ingevuld. Sebastiaan, een jongen uit onze groep, legt uit dat dit in Bolivia echt voor grote problemen kan zorgen en dat we definetely het land niet weer uitkomen op deze manier. Oh, dat vinden Ralf en ik wel erg. Richard stelt voor om als een haas terug te rijden en dat lijkt ons nogal wiedes, het is maar 10 minuten rijden. Weer terug bij dat waarvan we nu weten dat dat dus de grenspost was (er staat inmiddels geen enkele auto meer), lopen we naar binnen en een van de mannen zegt 'naar Chili?' , ik zeg 'nee, naar Bolivia' . De beide mannen achter de balie beginnen ook volledig te flippen. Wat blijkt, ze hebben ons zien komen aanrijden en zien dus dat we net uit Bolivia komen. Richard legt uit wat er aan de hand is en de mannen beginnen onze paspoorten en formuliertjes grondig te bekijken, ik zet m'n allerliefste glimlach op en vervolgens zet de man met een heel kwaad hoofd alsnog de benodigde stempels. Oke, back to Bolivia! En we gaan het Eduardo Avaroa Andean Fauna National Reserve binnen. Dit is ongeveer 715.000 hectare groot en is gelegen op hoogtes tussen 4200 en 5400 meter.

We komen weer aan bij Laguna Blanca en Laguna Verde, gelegen op 4400 meter hoogte met op de achtergrond de vulkaan Licancabur. Door de hoge concentraties van lood, natrium, arsenicum en nog wat andere mineralen bevriest het water van de meren pas onder een temperatuur van -21,2 graden Celcius! Het is echt een plaatje in deze bijzondere omgeving. Heel veel tijd om te bewonderen hebben we niet, Richard wil door. 

Ondertussen is onze Ipod aangesloten en dat betekent dat er even geen Boliviaanse panfluithouse meer uit de boxen komt, maar muziek van The Script, Coldplay, U2, Mumford & Sons, enz. enz. Gelukkig valt het bij iedereen in de smaak, dus met deze heerlijk relaxte muziek gaan we verder door met de over de weg stuiterende auto. Het is hobbelig, zanderig (heel erg), grinterig, dan weer glooiend en alleen maar vlakten met zand, dan weer wat grilliger met zowaar ook wat rotsen en natuurlijk altijd de vele vulkanen om ons heen. Het geeft ons een gevoel van 'kicken, wat ontzettend gaaf om hier te zijn!'  Dit komt omdat het zo bijzonder is. Het is de combinatie van muziek, gezelschap, gevoel, de bumby ride en natuurlijk last but not least de ontzettend diverse landschappen. En iedere keer als we weer uit de auto stappen worden we weer verrast door de ijzige kou en de harde wind (zelfs Ralf heeft het echt koud gehad!).

Dan komen we aan bij Valle de Dali, of ook wel Salvador Dali Desert. Dit is een hele kale vallei en de landschappen lijken enorm veel op de surrealistische schilderijen van Dali. Ook als we nu de foto's terug kijken, lijkt het wel niet echt. Dit komt door het extreme kale, de perfecte glooiingen en de bijzondere kleurschakeringen. Letterlijk aan de overzijde in deze woestijn zien we een berghelling, met daarop ogenschijnlijk minutieus geplaatste rotsblokken, die zo door de meester hemzelf geplaatst zouden kunnen zijn... op de rotsblokjes na, is het ook hier verder kaal. You're in the desert!

We stuiven weer verder en het volgende punt waar we stoppen is Thermas de Polques gelegen aan ook een 'altiplanolake'. In de hotsprings zitten al meerdere mensen en we worden aangemoedigd om ook onze badkleding aan te doen om een heerlijk warm bad te nemen. De verleiding is groot gezien de enorme kou, maar dat is dubbel genoeg ook precies wat ons tegen houdt. Bedenk wel: er zijn geen faciliteiten en we bevinden ons op grote hoogte op een vlakte! Dit betekent dat het moment van kliedertje nat weer uit het thermale bad stappen in deze omstandigheden voor ons niet opweegt tegen de geneugten van het even heerlijk warm hebben! We lopen wat rond, schieten een plaatje en daar laten we het bij. Als we even later andere mensen klappertandend uit het water zien komen zijn we erg blij met onze keuze!

We crossen verder met nog steeds relaxte muziek op de achtergrond in een warme auto en kijken om ons heen en het lukt ons telkens weer om ons te vergapen aan de omgeving, wat ook zeker het geval is als we aankomen bij de Sol de Manana geisers die op een hoogte van 4850 meter liggen. Als we uit de auto stappen om de borrelende en kolkende modder te zien die telkens omhoog 'springt' weten we niet wat we zien.  En natuurlijk niet te vergeten de helse rookpluimen en de misselijkmakende aroma van zwaveldampen. Het is hoe dan ook het bekijken meer dan waard en het is een erg mooi gezicht (gewoon neus dichthouden, rondkijken en oppassen voor opspattende loeihete modder ;-)). 

Dan komen we aan bij Laguna Colorada, ofwel de Red Lagoon. Dit is zo indrukwekkend. We komen vanuit het stoffige en zanderige niets en dan ineens is daar ook vanuit het niets zo'n prachtig meer met een intens rode kleur, echt heel apart. Het lijkt haast niet echt, maar uiteraard is het dat wel.... we komen steeds dichter bij dit meer dat ligt op 4300 meter hoogte en een oppervlakte heeft van 60 vierkante km en maar een diepte heeft van 80cm. We vinden het allebei prachtig en nu we hier eenmaal zijn begrijpen we dat mensen hier speciaal voor 1 dag naar toe gaan. De omgeving is woestijn, vulkanen en niet veel meer en dan ineens dit.... de vurige rode kleur is zo mooi en dan aan de randen het wit door de afzettingen van zwavel, magnesium, boraat en gips.... heel apart. En dan nog de flamingo's die aan de rand van het meer in het water staan, dat in de nacht bevriest... ook wel bekend als de 'frozen flamingos'. Hun poten vriezen 's nachts vast en pas de volgende dag komen ze weer los om hun elegante poses aan te nemen, te vliegen of natuurlijk te broeden, want dat is waarvoor ze hier komen. 

De plek waar we deze nacht zullen overnachten is heel dicht bij Laguna Colorada en we komen hier aan om 15.15. Hop, spullen uit de auto, backpacks van het dak en dan.... is het behoorlijk schrikken. Uiteraard waren we er op voorbereid dat het erg 'basic' zou zijn deze nacht, maar dit overtrof onze verwachtingen... in negatieve zin. Help en nog eens help! Barakken zouden er hemels bij zijn... de muren waren enkel en gewoon van een soort cement en ook nog eens vol gaten, de 'vloer' was modder, grint en zand en er stonden wat oude houten banken en tafels. De 'slaapkamer' was een slaapzaal (wel betegeld), dit wisten we van te voren, maar het was super smerig, de bedden beslapen en nog vol haar en weet ik veel wat, uiteraard geen douches, de twee toiletten zagen er super goor uit en zelfs in een varkensstal ruikt het nog aangenamer en dan misschien wel het allerergste... de kou, de ijzige kou. Nou, dat ging leuk worden! We kregen lunch die, eerlijk is eerlijk, best wel lekker was, daarna hebben we even een paar spulletjes uitgepakt, maar alleen het hoogstnoodzakelijke (lees: thermokleding) en lieten onze backpacks verder in onze flightbags... het was namelijk echt een smeerzooi!

Om 16.30 zijn Ralf en ik er klaar voor. We hebben ons helemaal ingepakt, laagje over laagje, eindigend met een windjack, shawl, handschoenen en muts (zelfs Ralf en dat zegt iets!) en gaan de ijzige kou trotseren (die nog eens flink versterkt wordt door de ontzettend harde wind) om de zonsondergang bij Laguna Colorada te zien. Het is een flink stuk lopen en we verkijken ons op de afstand, maar dat komt omdat het een vlakte is en je totaal geen referentiepunten hebt. We komen aan bij het meer en kunnen nog een stukje omhoog de rotsen op.... en dan... dan worden we beloond met een geweldig uitzicht. Van bovenaf zijn de kleuren nog mooier en de zon begint achter ons te zakken en geeft het hele meer een extra mooie gloed. We maken foto's, vragen andere mensen om een plaatje van ons tweeen te maken en uiteraard wij van anderen en met volledig doorgestoken vingers maken we rechtsomkeert. De zon begint nu vrij snel onder te gaan en de laatste zonnestraaltjes geven de normaal gesproken best saaie soort van graspollen een merkwaardig mooie kleur. Ondertussen waait de ijzige kou dwars door m'n broek heen en heb ik nog weinig gevoel in m'n huid, wat ook wel weer een soort van gekke warmte geeft en onze tanden voelen alsof we net in een veel te koude ijsco hebben gehapt! 

Rond 18uur zijn we terug bij, ja, hoe zal ik het noemen, onze vier muren met een golfplaten dak! Hier zitten we tot 19.15 te wachten in de kou op ons avondeten wat helaas niet te bikken was. Ondanks dat we de volgende ochtend pas om 7.30 op hoefden te staan zijn we toch meteen door gegaan naar bed, omdat dit de enige plek is waar het misschien nog een beetje warm kunnen krijgen. Ik doe aan: wollen sokken, twee thermobroeken, 2 thermoshirts met lange mouw en nog 1 met korte mouw, een fleecevest, een buff en een muts. In m'n nek een warme nekpad van Thermacare en we hebben water laten koken en gebruiken onze waterflessen dus als kruik! Zelfs Ralf heeft voor zijn doen veel aan: wollen sokken, thermobroek, twee thermoshirts en nekpad + kruik! Dan een eigen kussensloop om het kussen en onze lakenzakken van zijde (omdat het een paar graden scheelt maar vooral omdat ik anders niet onder die dekens wil liggen!). Uiteindelijk is het 20.15 als we met al ons geworstel in bed liggen en ik zeg tegen Ralf, ik heb het gelukkig helemaal niet koud. Nou, dat is van korte duur, ik voel de wind gewoon dwars door de muur heen en ondertussen zakt het kwik buiten tot -15 en binnen weet ik niet precies, maar de volgende ochtend zat er ijs in onze watertank!! We hebben het zo verschrikkelijk koud gehad dat we beiden geen oog dicht hebben gedaan en dit gold even hard voor de anderen uit onze groep!

Dag 17 (dinsdag 31 juli 2012)
Om 7.30 staan we op na een ronduit rampzalige nacht. Ik vraag Ralf wat hij aan heeft gedaan voor wat betreft kleding en hij antwoordt "ik heb er alleen maar nog meer kleren over aan gedaan...!" Het was echt vreselijk koud. We eten een dikke pancake als ontbijt en om 8.15 zitten we weer in de auto. 

Het eerste echt opvallende wat we zien is Arbol de Piedra, of ook wel Stone Tree. Het is een geïsoleerde rotsformatie in de zandduinen van Siloli van zo'n 7 a 8 meter hoog en het is gevormd door de extreem sterke wind. Net alsof een kunstenaar een prachtige sculptuur heeft neergezet! 

In de uren daarna rijden we door een landschap met gekleurde bergen en we zien wederom een enorme diversiteit aan verschillende landschappen en kleuren. Het is van zanderig woestijn,  tot grind, kiezel, zelfs graspolletjes, hoogvlaktes, glooiingen met meren (welke alle deels bedekt zijn met ijs) en zien een veelheid aan kleuren van alle tinten van rood naar zand en ook zwart en heel donker. Ondertussen zijn we langs Ramaditas Lagoon en Charcota Lagoon gereden en het valt ons op dat de meren de eerste dag alle verschillend van kleur waren, vandaag is het allemaal meer een soort van lichtblauw. Daarna rijden we weer een heel tijdje in het 'niets', dan gaan we iets een zandhellinkje op en ineens... we komen over het hoogste puntje heen, ligt daar voor ons een prachtig meer. De schitteringen van de zon op het heldere water zijn oogverblindend en dat tegen de achtergrond van surrealistische bergen, het is prachtig. We stoppen om wat foto's te maken van Onda Lagoon, maar zoals dat met de meeste mooie dingen gaat valt dat wat wij met het blote oog waarnemen niet vast te leggen met onze camera. 

We zitten deze tweede dag wel langere rukken in de auto en het is behoorlijk krap, dus dat zorgt voor zere knieën en af en toe genoodzaakt stoppen om de benen te strekken. Dat laatste is op zich prettig, ware het niet dat het nog steeds knap koud is en de wind ijzig door ons heen waait. Hoe erg het ook klinkt, en we waarderen oprecht de omgeving, maar deze tweede dag lijkt iets minder afwisselend. Dat komt misschien ook doordat we de eerste dag al zoveel gezien hebben. Wel een duidelijk verschil is de aanwezigheid van dieren. Los van de flamingo's hebben we de eerste dag totaal geen dieren gezien, vandaag zien we vicuna's, lama's en vichacha's, maar niet veel. 

Vervolgens komen we aan bij Hedionda Lagoon dat op een hoogte van 4530 meter ligt. We zien hier weer vele flamingo's en we maken een paar hele mooie foto's van vliegende flamingo's tijdens hun 'opstijgen' en 'dalen', wat als het gevolg heeft dat ze wel lijken te dansen. Na 20 minuten zitten we weer in de auto en rijden langs Canapa Lagoon en de grensoverschrijdende Ollague Vulkaan. De vulkaan heeft een hoogte van 5865 meter en ligt deels in Chili. Een hele tijd later komen we aan bij iets wat op een iniminigehucht lijkt en het heet Vila Alota, hier krijgen we lunch. 

Hierna zetten we verder koers richting Uyuni en we komen zowaar op een redelijk 'verharde' weg.  We komen nog langs een 'Trein Kerkhof' (hier staat een enorme collectie historische stoomlocomotieven en treinstellen) en dan rijden we rond 16.30 Uyuni in. Uyuni ligt op 3670 meter hoogte en heeft ongeveer 20.000 inwoners en is een enorm stoffig en lelijk gat. Maar na een paar dagen in nog heel veel minder beschaving dan dit waardeer je het ergens ook nog wel weer. Ondanks dat er geen fatsoenlijke plek is om te eten, het traagste internet heeft dat ik oooooit heb gezien en niet 1 supermarkt, enz enz. Onze slaapplaats, Hotel Kutimuy, valt behoorlijk tegen. Het is een grote bouwplaats en de eigenaar is allesbehalve vriendelijk, geen warme douche, enz. Normaal gesproken zou ik volledig tegen het plafond zijn gegaan en onmiddellijk een ander hotel hebben gezocht (wat hier overigens onmogelijk is), maar na zo'n nacht als we hebben gehad is het alweer een hele verbetering en als je het zo bekijkt... ;-) We krijgen avondeten wat niet al te best is en we liggen om 21.30 in bed!

Dag 18 (woensdag 1 augustus 2012)
De wekker staat om 5uur, dat is best vroeg! We rollen uit bed, dikke kleren aan en om 5.30 zitten we in het pikkedonker in de auto, omdat we graag zonsopgang willen zien op Salar de Uyuni. Dit is met ruim 12.000 vierkante kilometer de grootste zoutvlakte van de wereld en is gelegen op een hoogte van 3653 meter. Links van ons zien we de bijna volle maan hoog aan de hemel staan met een mooi fel wit licht en het lijkt wel alsof hij beetje bij beetje zakt. Na een kwartier vallen de lampen van de auto uit... aiaiai. Richard uit de auto en pas na een kwartier heeft hij het voor elkaar, we rijden verder en na nog geen 100 meter valt alle licht weer weg. Shit zeg... zo gaan we de zonsopgang wel missen! Richard weer uit de auto en na nog eens 10 minuten prutsen komt hij tot de conclusie dat het hem niet gaat lukken... Dat betekent verder zonder verlichting wat staatsgevaarlijk is. Het is stikdonker en we rijden over een 'weg' vol met hobbels, kuilen, enz.  Ondertussen is de maan links van ons ver gezakt en is hij gelig van kleur geworden met zwak licht. Rechts van ons zien we een strook ochtendgloren. Dan even later zien we hoe de maan in enkele seconden van de aardbol af lijkt te glijden en dan... weg is ie. Ondertussen hopen we dat de zon niet net zo snel op het toneel verschijnt als dat de maan verdwijnt. 

We rijden de zoutvlakte op...immens zo groot... zover we kunnen kijken. We rijden verder en verder en we willen zo graag uit de auto om foto's te maken nu we nog het speciale ochtendlicht hebben met de oranje strepen op de horizon. Na nog eens 15 minuten rijden mogen we dan uit de auto en we beginnen allemaal als een malle foto's te maken. Het ziet er zo mooi uit en de zoutvlakte bestaat uit allemaal grillig door zout gevormde 'zeshoekige tegeltjes'. Deze plek is zo indrukwekkend, een heel bijzonder stukje aarde. Salar de Uyuni is naast de Chinese muur een van de weinige plekken die je vanaf de maan kan zien. Ondertussen zijn onze hersens op deze vroege ochtend ook beginnen te werken en dat betekent dat we gaan inzien dat je met deze oneindige vlakte leuke geintjes kan uithalen door optisch bedrog, omdat er geen gevoel is voor diepte. We beginnen hele idiote foto's te maken... echt heel cool! Ondertussen begint de zon steeds verder te rijzen en dat betekent dat de witte zoutvlakte die net nog gewoon wit was en op de foto's zelfs een beetje donker en grijzig oogt nu verblindend wit wordt. De enorme witte zoutvlakte weerkaatst het licht van de zon en trekt hele lange schaduwen. We maken nog veel meer foto's, hebben nog niet genoeg, krijgen er geen genoeg van, maar moeten weg. 

We rijden door naar Isla Incahuasi. Dit is een rotsig eilandje met ontzettend veel Trichoreus cactussen en dat in het midden van de zoutvlakte. Deze plek lijkt wel niet van deze wereld, zo omgeven door een witte zee van zeshoekige tegeltjes, heel apart! We klauteren naar boven, genieten van de uitzichten die we 360 graden hebben en zien in de verte de vulkanen die eigenlijk niet eens zo heel ver wel lijken, maar we weten dat dit stiekem toch bedriegelijk ver is. Eenmaal weer beneden nemen we een niet al te lekkere kop thee bij iets met een mannetje met een ketel en vuur en dan gaan we verder. 

We rijden weer een heel stuk de zoutvlakte op, de zon staat inmiddels nog hoger, dus geen lange schaduwen meer en we hebben nog een goed half uur om foto's te maken Ons creatieve brein maakt overuren en we maken echt de grappigste foto's: Ralf die mij opeet alsof ie een haring eet, ik staande op het topje van een waterfles, Ralf die uit mijn broekzak komt, Ralf die op z'n kop staat op mijn vingertoppen terwijl ik relaxed in kleermakerszit zit, ik die me sprongetjes maak op Ralf z'n buik, enz, enz.... Ik kan het wel opschrijven, maar waarschijnlijk moet je het gewoon zien... check de foto's, dan zie je er een paar! Dan komt het moment dat we bijna terug moeten... we stoppen de camara's weg en draaien een rondje en kijken zo ver we kunnen, knuffelen en genieten.... dit is voor ons echt een plek die we niet gemist zouden willen hebben... het maakt indruk, zeker weten een indruk die straks niet door de beslommeringen van alle dag weggevaagd zal worden! 

Op onze weg terug richting Uyuni stoppen we nog bij een zouthotel. Hoewel het bijzonder is hopen we van harte dat dat van ons straks een stuk beter is. We komen rond 12uur aan in Uyuni, melden ons bij Colque tours die onze transfer heeft geregeld. We lunchen nog gauw even met ons zessen, wensen iedereen 'buen voyage' en gaan om 13uur met de taxi naar zoutelhotel Crystal Samana. We komen aan bij het hotel en het ziet er goed uit, het is wel even wennen om in een omgeving te zijn waar alles, maar dan ook alles (op een paar logische dingen na) van zout is gemaakt. De muren, meubels, open haard, alles. Goddank hebben ze hier wel gewoon verwarming en echt lekker warm water!  We gaan in het restaurant zitten (waar ook alles van zout is, gelukkig hebben de stoelen wel kussentjes, anders was het knettershard zitten!), snaaien wat bij een dampende kop thee en Ralf zit lekker te lezen terwijl ik aan ons verslag van de afgelopen dagen begin. We nemen een heerlijke douche om 18.30 en we staan er een eeuwigheid onder, dat hebben we wel verdiend vinden we (klinkt wellicht wat narcistisch, maar na deze dagen vinden we het toch;-)). Om 19.30 schuiven we aan bij het avondeten en omdat we best moe zijn kruipen we vroeg onder de wol. Zoals oma altijd zegt, de uurtjes voor twaalf tellen dubbel, dus wij doen doen om 21.05 onze luikjes dicht zodat we een lekker lange nacht hebben!

De volgende ochtend vliegen we in de morgen naar La Paz, waar we 1,5 dag zullen zijn! We zijn dik over de helft van onze vakantie en het gaat nu heel snel... Tot het volgende verslag, wat we waarschijnlijk 5 of 6 aug. zullen plaatsen.