Dag 14 en 15: San Pedro de Atacama

Dag 14 (zaterdag 28 juli 2012)
Onze busrit duurde heel erg lang! De avond ervoor waren we in ieder geval al met bijna drie kwartier vertraging vertrokken, maar zelfs dat meegenomen hadden we niet kunnen verwachten dat we pas om 11.45 zouden aankomen in San Pedro! Tja.. of ook wel... welcome to Chile again! 
We hadden wel vreselijk veel geluk met de plekken in de bus. Het was dan wel semicama, maar we hadden nog meer beenruimte dan we hadden bij cama, omdat we net de stoelen hadden achter het trapgat zeg maar... dus niemand voor ons en de stoel kon ook een flink eind achterover. We sliepen allebei vrijwel meteen tot dat iemand in het holst van de nacht (om 4 uur) bedacht had om alle verlichting aan te doen. Ik ging naar beneden om te vragen of ze het weer uit wilden doen, maar kreeg de mededeling dat we zo allemaal uit de bus moesten. Grapje zeker?! Ik ging naar Ralf en die zei "ze zijn gvd niet goed wijs hier... moet je buiten kijken, het vriest dat het kraakt!" Maar helaas, even later politie in de bus, iedereen eruit, inclusief tassen en alle andere spullen en ja hoor... ook onze twee megabackpacks moesten uit het laadruim. Iedereen in een grote lange rij midden in de nacht buiten in de kou en dan maar wachten tot je spul door de scanner is geweest en ook hier weer.... fruitcontrole! Gelukkig vallen we daarna wel weer in slaap en Ralf wordt rond een uurtje of 7 wakker en ik rond een uurtje of 9. Als ik wakker word zie ik Ralf naast mij met de fotocamera in de aanslag, kaarsrecht zittend en met z'n neus bijna vastgeplakt tegen het raam. Hij zegt "Kel, dit is echt het meest bijzondere landschap dat ik ooit heb gezien". Ik wrijf door m'n ogen, zet m'n bril recht en volg zijn blik. Inderdaad..... surrealistisch gewoon... heel apart! Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, tja.. als woestijn, maar daarmee ben je er nog niet. Een soort van glooiende zandvlakten, maar soms juist ook weer met hele scherpe rotsformaties, heel veel verschillende kleuren, de ene keer vloeiend in elkaar overlopend, de andere keer juist sterk contrasterend. Erg droog, dus uiteraard geen/weinig planten of andere begroeiing. De Atacamawoestijn is ook de droogste woestijn van de wereld. Alles met elkaar lijkt het uitzicht dat we hebben niet echt en heeft het meer weg van een mooie tekening!

Om 9.15 moet weer iedereen uit de bus. De bus moet tanken... Ja dus?? Dat kan toch ook met passagiers erin? Geen discussie, hier niet dus. De buschauffeur vertelt ons dat hij met 10 minuten terug is. Bijna een uur later staat een van ons flink te ijberen en de ander staat nog steeds wortel te schieten op dezelfde plek! Ongelofelijk! Zelfs een Chileens stel waarmee we aan de praat zijn geraakt is er nu wel zat van. Oh ja.. .en by the way, hier werd ons ook even het goede nieuws verteld dat het nog wel 1,5 uur rijden is... We kunnen het rekensommetje zelf ook maken: rond het middaguur in San Pedro dus, daar waar we in eerste instantie uitgingen van 7 uur 's ochtends! Goeie 'wordt-niet-kwaad-en-beheers-jezelf-want-je-hebt-er-toch-geen-invloed-op- therapie' voor mij dit.... 

Hoe verder we richting San Pedro rijden hoe afwisselender het landschap eigenlijk wordt, met verschillende vulkanen (waarvan de Licancabur met een hoogte van 5916m, die echt perfect conisch gevormd is) en dus ook meer hoogteverschillen. San Pedro de Atacama ligt op 2440 meter hoogte en is dus gelegen aan de rand van de droogste woestijn op aarde. Het plaatsje ademt een uitermate relaxte sfeer uit, is opgetrokken uit bijna alleen maar adobecomplexen en het plaatsje telt maar 3000 inwoners. Adobe is overigens een bouwmateriaal bestaande uit zand, water, klei en organische materialen zoals stro en mest. Het mengsel wordt in een mal gestampt en buiten in de zon gedroogd. Nou, dat buiten in de zon drogen dat wil hier prima lukken... overal wordt ook gewaarschuwd voor de enorme UVkracht!  Hoe dan ook: dit stoffige gat is heel erg populair onder toeristen en wij begrijpen dat onmiddellijk. Wat we ook onmiddellijk begrijpen is dat we hier veel te kort zijn. De omgeving van San Pedro is erg afwisselend... ook al zou je dat misschien niet direct verwachten met een woestijnlandschap, toch is het zo. Van geisers, tot vulkanen, tot valleien (droge, dat wel), hooggelegen zoutvlaktes, hoogvlaktes met prachtige meren, je kan er wandelen, paardrijden,  mountainbiken, sandboarden op de enorme zandduinen, op je kont in busje zitten en rond gereden worden, archeologische tours doen, naar thermale baden gaan, enz enz. 

We komen aan bij ons hotel La casa de Don Tomas, een leuk en verzorgd ding. We kunnen jammer genoeg onze kamer nog niet in dus we besluiten eerst richting het centrumpje te lopen en heerlijk, maar dan ook echt heerlijk te lunchen. Al tikkende realiseer ik me dat lunchen wellicht niet het goede woord is. We hebben enorm lopen bunkeren en het was heerlijk! Dat is wellicht een betere omschrijving ;-) We vonden dat we het wel verdiend hadden en we hadden al gelezen dat San Pedro gastronomisch gezien veel te bieden heeft,  dus we hadden bedacht dat dit een goede plek zou zijn voor een 'inhaalslag'. Voorbeeld: ik eet een flinke sandwich, een pannenkoek met siroop en vers fruit en we delen nog een grote vers fruit salade! Jammie! Hierna lopen we naar Colque-tours, de agency die onze driedaagse tour over o.a. de zoutvlaktes heeft geregeld en nadat we ons hier hebben 'aangemeld', lopen we door naar Cosmo Andino, hier hebben we voor de volgende middag een excursie geboekt naar Valle de la Luna. We overwegen om nog wat te boeken voor de volgende ochtend, maar dan wordt het weer gerace en we gaan ook al heel veel zien tijdens de driedaagse tour, dus we besluiten het zo te laten.

Terug bij het hotel zien we dat onze bagage al in de kamer is gezet... mooi het ziet er allemaal perfect uit! We gaan lekker buiten in de zon zitten met een boekje en na een uurtje of twee begint het wat frisser te worden, dus we gaan naar binnen, pakken onze spullen even uit en nemen een heerlijke douche! 's Avonds eten we wat bij El Casona. Het is een van de betere restaurants van San Pedro en als we aankomen zien we naar onze tevredenheid dat het er ook echt mooi uitziet van binnen. We gaan dichtbij de openhaard zitten, krijgen lekkere broodjes en dan de menukaart.... Oh ja, ze waren ons er even bij vergeten te vertellen dat dit restaurant alleen typisch Chileens voedsel doet... We wagen de gok, weten niet precies wat we bestellen, maar eten heerlijk. 

Een Nederlands gezin spreekt ons nog aan, ze zijn vandaag naar de wereldberoemde El Tatio geisers geweest... we komen toch nog weer in de verleiding om dat voor morgenvroeg te boeken. Ralf hakt de knoop door, nee, gaan we niet doen. Moeten we er weer om half 5 uit en we zien ook al geisers tijdens onze driedaagse tour. Ik werp nog tegen dat die echt heel anders zijn en ik voel een beetje een tweestrijd... aan de ene kant wil ik heel graag deze geisers zien (die vooral 's ochtends heel vroeg prachtig zijn omdat de damp van de geisers in de koude ochtendlucht condenseert), aan de andere kant wil ik ook niet terug komen van vakantie met het gevoel nog hard aan vakantie toe te zijn. Kortom, we blijven bij ons besluit. We kopen op de terugweg nog wat water en onwijs lekkere Milka chocola, een flink aantal repen! Om 23 uur gaan we uiteindelijk slapen en we merken dat we dan ook echt wel aan een fatsoenlijke nachtrust toe zijn! 

Dag 15 (zondag 29 juli)
Tja.. zondag is niet voor niets zondag... niet dat dat bij ons zo heel vaak opgaat, maar vandaag slapen we uit ;-) We stappen pas om 9 uur uit ons bed en kort daarna schuiven we aan bij het ontbijtbuffet dat er echt goed uitziet! Gelukkig smaakt het ook zo! Lekkere yoghurt met cruesli, vers fruit, goeie broodjes en beleg, enz! Daar nemen we even de tijd voor! 

Na het ontbijt zetten we opnieuw de foto's bij het vorige bericht... ondertussen voor de derde keer. Poging 1: na een half uur uploaden zegt ie ze er opgezet te hebben, maar noppes nada! Poging 2 is van de avond ervoor... alles staat erop, maar in klein formaat. Dat vinden we niet wat en gelukkig kost deze poging 3 niet al te veel tijd en staan de foto's goed op de site!

Het is heerlijk weer. Een beetje Nederlands voelt het eigenlijk. Toen we in de ochtend voor het eerst buiten kwamen scheen het zonnetje, was het strakblauw, maar nog wel frisjes. Rond een uurtje of 11 is het dat zeker niet meer, dus we gaan lekker in de relaxstoelen liggen en lezen een boekje of luisteren muziek. Ook ik tik nog wat aan dit verslag. Dan wordt het rond 13.30 tijd om het dorpje in te gaan en te lunchen. Dit doen we op dezelfde plek als de dag ervoor... het was goed bevallen en we hadden niet ontzettend veel tijd om op zoek te gaan naar wat nieuws. We schieten nog wat plaatjes van San Pedro, hamsteren als echte Nederlanders nog wat boodschapjes voor de dagen erna en we gaan geld pinnen, ook voor de komende dagen. Dat wordt nog wel een uitdaging, het is zondag en dat betekent dat de automaten hier leeg zijn... gezien het feit we de volgende ochtend vroeg opgehaald worden is dat toch wel een probleem, want de dagen erna komen we niet echt in de bewoonde wereld. Gelukkig vinden we een automaat waar nog wel iets in zit! We lopen terug naar het hotel, kleden ons om en lopen daarna terug het dorpje in naar Cosmo Andino waar we om 15uur moeten zijn. 

In een minibusje met nog 8 anderen rijden we richting Valle de la Luna en Valle de la Muerte. Het landschap is bizar, met geen pen te beschrijven. We rijden over de weg door iets wat ze hier 'dinosaur valley' noemen... we begrijpen precies vanwaar die benaming. Aan weerszijden van de weg zien we de 'ruggen van dinosaurussen'  en deze grappige glooiingen volgen elkaar keurig op. Dan krijgen we prachtige uitzichten in de Valle de la Luna (maanvallei) en het mag geen wonder heten dat ze op deze benaming zijn uitgekomen. We rijden naar de rand van de vallei en kijken een heel eind in de diepte. Het uitzicht is indrukwekkend. Waarom? Het is de combinatie van gladde glooiende zandduinen, grillige rotsen, verschillende kleuren, de zoutafzettingen en zeker ook de grootte... het is enorm! De gids legt uit hoe dit alles is ontstaan: 22 miljoen jaar geleden zijn de bovenste lagen van de aardkorst tegen elkaar opgebotst, de vulkanische activiteit in dit gebied heeft ook een handje geholpen en verder was er heel heel vroeger een groot zoutmeer en dat kun je nu nog steeds zien aan de zoutkristallen die je overal ziet. Vandaag de dag zie je dus zandduinen, maar ook veel rotsen en sculpturen die door water en wind zijn gevormd. Het gebied is heel rijk aan mineralen en de rotsen bevatten zout, gips, chloraat, boraat en klei. De afwezigheid van enige vorm van leven (zowel dieren als planten) en het gebrek aan vocht maakt dit tot het meest onherbergzame gebied op aarde. Maar... oh zo mooi! 

We rijden door naar Valle de la Muerte, ofwel Death Valley. Als we uit het busje stappen worden we bijna letterlijk omver geblazen. De wind is enorm en in deze omgeving betekent dat dus ook dat we compleet gezandstraald worden! De gids vertelt dat dit gebied bekend staat om haar flinke zandstormen, met name in augustus kan het soms toenemen tot windstoten van 150km per uur. Ook hier vinden we het uitzicht onwerkelijk en onwerkelijk mooi. Nadat we even, maar kort, van het uitzicht hebben genoten en wat foto's hebben gemaakt haasten we ons terug naar het busje. In deze wind is het namelijk geen pretje!

We rijden terug en gaan de Valle le la Luna binnen (we zijn dus eerst omhoog gegaan en toen weer afgedaald). We gaan eerst naar een soort van kloof, gangenstelsel / grottenstelsel en hier kunnen we van heel dichtbij de zoutafzettingen en kristallen zien. Zo zien we ook dat het 'witte' verdwijnt naarmate er een grotere druk opstaat. Als je bijvoorbeeld kijkt naar een grote rots, dan zie je meer naar boven de witte afzettingen en helemaal onderaan zie je dat het is gekristalliseerd, soort van glazig. Daarna rijden we door naar de 'Three Maria's'. Het zijn drie bijzondere sculpturen en vroeger was hier in de buurt een zoutmijn. De arbeiders moesten gevaarlijk werk doen en ze geloofden dat de drie sculpturen (die eruit zagen als drie biddende Maria's) over hun zouden waken. 

En dan misschien wel het hoogtepunt van vandaag. We rijden naar een uitzichtpunt en we moeten nog een flink stuk omhoog ploeteren. We gaan zonsondergang meemaken bij Valle de la Luna. We zien dat het licht flink aan het veranderen is, dus we zetten de vaart erin...veel te bang om het moment te missen. Eenmaal bovenaan worden we beloond met fantastische uitzicht, de vlaktes, de rotsen, de zoutafzettingen, de vulkanen op de achtergrond (meer dan 20!) en dan.... de continu veranderende kleur. Van licht geel/ oranje, naar dieper oranje/rood, bijna eindigend in een soort van rood/paars... En dat met de blauwe lucht en de wolken die prachtig meekleuren in deze gloed. Echt heel erg bijzonder. 

Rond een uurtje of 18.45 waren we terug bij Cosmo Andino. We lopen nog even langs Colque tours en dan gaan we richting douche... eens even dat zand van ons afspoelen, heerlijk! Als ik me uitkleed zie ik aan mijn armen de bevestiging van de enorme zonnekracht hier... ik heb deze vakantie nog niet eerder een T-shirtje aangehad, maar vandaag heb ik daar natuurlijk 2 uurtjes mee buiten gezeten... hellup, ze lijken wel in de fik te staan... erg charmant gezicht, maar niet heus! We eten vanavond wat bij La Blanca, wat naast La Casone zit, maar we wilden ook wat anders proberen... weer typisch Chileens, maar erg lekker! Eenmaal terug in het hotel plaatsen we dit verslag en gaan eigenlijk te laat naar bed gezien het feit de wekker morgen om 6.15 staat!

De komende drie dagen gaan we vanuit Chili naar Bolivia, over de hoogvlaktes, zoutvlaktes, langs meren en geisers en we eindigen in Uyuni. De kans is groot dat we geen wifi hebben en ook geen bereik hebben met onze telefoon... dus tot woensdag of donderdag!