Dag 10 t/m 13: Colca Canyon & Arica (Chili)

Dag 10 (dinsdag 24 juli 2012)
De avond ervoor is het toch wat laat geworden (1 uur) doordat we ons bericht op de site wilden plaatsen en Waarbenjij.nu niet echt meewerkte (en overigens nog steeds niet goed werkt!). De wekker stond vanochtend om 7.15 en dat viel vanochtend dus iets minder goed ;-)

Om  8.30 worden we opgehaald door Thomas, onze chauffeur voor de komende twee dagen, in een Hyundai Sante Fe. Prima auto en daar kunnen we mooi comfortabel in zitten, dat vinden we wel lekker. Als we onze spullen in de auto pakken zien we tot onze verbazing dat er nog een vrouw voor in de auto zit! He... hoe kan dat nou, dat was niet de afspraak, we zouden priveservice hebben! We zeiden de vrouw een goedemorgen en we vroegen haar waar ze heen ging. Ze gaf geen antwoord en ze was ook niet van plan ons aan te kijken of ook maar een goedemorgen te geven! Thomas sprak ook geen woord, maar dan ook geen woord Engels, dus dat beloofde nog wat voor de komende twee dagen. In mijn gebrekkige Spaans vertelde ik Thomas dat wij een priveservice hadden geboekt en dat we wel benieuwd waren waarom die vrouw voorin zat. Hij deed alsof hij het niet begreep en we reden richting pinautomaat (we hadden hem gevraagd daar nog even te stoppen). Voorin kwam een gesprek op gang tussen Thomas en de vrouw en daaruit konden we prima opmaken dat Thomas de vrouw had beloofd mee te kunnen rijden naar Chivay (dus de hele rit!), maar dat dat niet meer ging, omdat wij hem eraan hielden dat het prive was. De vrouw stapt na een half uur met ongelofelijk veel mokken uit de auto en hij geeft haar geld voor een taxi. Zo, van dat mokkel zijn we ook af! Sorry voor het taalgebruik, maar het was een lelijk en zeer onsympathiek mens! Als ze ons gewoon een goeiemorgen had gegeven en Thomas ons had gevraagd of het oke was, hadden we er misschien anders over gedacht, maar nu waren we blij dat we haar gedumpt hadden.

Zo, onze rit gaat dus richting Chivay, een plaatsje in de Colca Canyon. Deze rit voert ons over de hoogvlakte die tussen Arequipa en de Colca Canyon is gelegen en komt ook door het nationale park Pampa Cañahuas, dit is het leefgebied van een bijzondere familie: de Alpaca's, Vicuna's, Lama's en Guanaca's. De vicuna's zien we als eerste, bij een watertje en op de achtergrond zien we de vulkanen van Arequipa. Het is een mooi plaatje! Iets verder zien we ook de Alpaca's en de Lama's. Zoals jullie ondertussen weten worden de Alpaca's onder andere gebruikt om op te eten.... het vlees is erg lekker! Maar dat is niet het enige..... ze staan ook nog bekend om iets anders, of eigenlijk vooral om dat andere en dat is hun wol. Het is heel zacht en lekker warm, vooral populair is de wol van de baby-alapca (de eerste 'oogst' zeg maar). De guanaca is zeer zeldzaam en wordt bijna nooit gespot... dat is ons ook niet gelukt (ook de dag erna niet.... wellicht in Chili nog).  Overal onderweg worden dan ook gebreide artikelen van alpacawol verkocht, zoals handschoenen, mutsen, shawls, lakens en vesten. We zijn echte Nederlanders....."kijken, kijken, niet kopen" ;-)

Het is een rit van een goeie 5 uur, dus dan moet je onderweg wel een keertje plassen. Maar we komen uiteraard geen 'beschaving'  tegen en op een hoogvlakte is het ook vrij lastig om ' beschutting'  te vinden. Op een gegeven moment zien we langs de weg een flinke steen en ik had bedacht dat ik daar wel achter kan staan met m'n grote vriendjes van elke vakantie, de P-mate ;-) Uit het zicht van de auto met Thomas erin. Als ik sta te plassen besef ik me -te laat- dat het verkeer vanaf Arequipa (daar waar wij ook net vandaan kwamen) natuurlijk gewoon langs komt rijden. De weg lijkt verlaten, maar er komt net een collectivo met een heleboel toeristen langs en die kijken mij dus op m'n achterwerk! Wat een feest weer.... 

Dan passeren we het hoogste punt, 4910 meter! Zo hoog zijn we deze vakantie nog niet geweest! Het is behoorlijk fris buiten, we voelen wel dat de lucht een stuk ijler is, maar we zijn goed geacclimatiseerd, dus we hebben gelukkig geen last van hoofdpijn, duizeligheid, enzovoort. We hebben een mooi uitzicht en ook de dametjes met hun waar zijn het 'bekijken' waard. 

We komen aan in het dorpje Chivay, gelegen op 3600 meter. We kopen nog wat water, drinken is nog steeds belangrijk op deze hoogtes en we gaan door naar El Refugio, ons hotel dat iets buiten Chivay ligt. Het complex is prachtig gelegen aan de Colca River en heeft eigen thermale baden (daar heeft deze regio er meer van). We hadden eigenlijk gedacht dat we daar wel gebruik van wilden maken, maar in plaats daarvan geven we de voorkeur aan een powernap en lekker op het balkon zitten.... relaxen in de zon en muziek luisteren en lezen.  Als we rond 18.30 richting restaurant gaan merken we dat het flink is afgekoeld.  Het restaurant is ook niet goed warm,  dus we gaan vlak naast de open haard zitten, zodat we het in ieder geval behaaglijk warm hebben. Nadat we matig hebben gegeten, gaan we terug naar onze kamer, zodat we vroeg onder de wol kunnen. We zijn allebei best moe en de volgende ochtend staat de wekker vroeg, dus om  20.30 gaan de luikjes dicht.
 
Dag 11 (woensdag 25 juli 2012)
Om 5.15 wordt onze slaap ruw verstoord door het geluid van de wekker. Dat wil zeggen.. Ralf wordt wakker van zijn wekker, ik slaap overal doorheen ;-) Nadat we het meest rampzalige ontbijt van deze vakantie hebben genuttigd... nou ja, genuttigd is een groot woord, want we hebben het merendeel laten staan. Het was echt ongelofelijk slecht... het meeste was de avond ervoor al klaar gezet en het is inderdaad koud in het restaurant, dus wat dat betreft zou het moeten kunnen, maar het fruit ziet eruit alsof het een week in de zon heeft staan rotten en de broodjes staan blijkbaar al uren de pruttelen in een bak op een gasplaat.... ze schijnen hier niet begrepen te hebben dat dit de consequentie heeft dat het brood vervolgens gortdroog wordt. De koffie is niet te zuipen, de jam niet te bikken, enz... Dit stemt ons op deze vroege ochtend toch enigszins humeurig! 

Rond 6.30 lopen we richting de auto. Het is buiten rond het vriespunt, dus we hebben ons goed aangekleed met dikke vesten, shawls en ik baal dat m'n handschoenen onder in de backpack zitten. Maar goed, in de auto zet Thomas de kachel op standje sambal en we beginnen een beetje te ontdooien (letterlijk en figuurlijk ;-).

Onze eerste stop is in het dorpje Yanque. Zo vroeg als het is, zo druk is het al op het pleintje voor de mooie kerk. Ook hier verkopen dames hun gebreide waar, wordt er gedanst op muziek en staan dames met lama's en grote vogels. We lopen een rondje, schieten wat plaatjes, duiken de kerk even in en dan zetten we voort richting Cruz del Condor. We komen onderweg door verschillende dorpjes en hebben echt geweldig uitzicht. Helemaal met deze ochtendzon zijn de vergezichten in de vallei echt prachtig. De vallei is vruchtbaar, we zien in het ochtendgloren  keurige groene 'veldjes', 'vakjes' en ook de 'terrassen' op de berghellingen waar dit gebied zo bekend om is. Niet de Inca's, maar een beschaving die nog duizend jaar ouder is, de Colluhuas, hebben de steile rotswanden omgevormd tot een voor landbouw geschikt terrassenstelsel. Het moet waanzinnig veel ploeteren en mensenwerk hebben gekost om dit te realiseren! We maken verschillende stops om nog intenser van de uitzichten te genieten en proberen dit alles vast te leggen op de gevoelige plaat. 

Rond 8.15 komen we aan bij Cruz del Condor, dit is een bekend uitzichtpunt vanwaar je een flink eind de kloof in kan kijken. Vanaf dit punt is de kloof 1200 meter diep. De Colca Canyon is in zijn geheel 100km. lang en 3191 meter diep!! Dit maakt hem meer dan twee keer zo diep dan Arizona's Grand Canyon. De kloof wordt omgeven door hoge vulkanen, waaronder de 6310 meter hoge Ampato en de 6613 meter hoge Coropuna vulkanen.  De plek is vooral zo geliefd bij toeristen, omdat de kloof het woongebied is van de Andescondor (Vultur gryphus), een dierensoort die overal ter wereld wordt beschermd. Wat Cruz del Condor zo uniek maakt is dat het de enige plek in Peru is waar je een hele goede kans hebt om de indrukwekkende condors van dichtbij te spotten. Ze zweven mee op de opstijgende warme lucht uit de kloof en dat is vooral tussen 08.00 en 10.00 uur 's ochtend, juist dan vliegen ze op ooghoogte voorbij! We hopen dus maar dat de thermiek vandaag meewerkt en het geluk aan onze zijde is! 

We zien wel condors in de verte, maar dat is bijna niet te zien. We hebben gelukkig een goede verrekijker bij ons. We vinden het bij het uitzichtpunt wel erg crowded, dus we lopen een heel stuk langs de canyon en we hebben telkens nieuwe uitzichten. Verder zien we heel veel cactussen, gekleurde oranje, gele, rode en paarse bloemetjes en veel vlinders en kolibries. We genieten echt op en top! Dan komen we op een punt, het lijkt een beetje op een plateau, en we hebben schandalig veel geluk... Er vliegen wel een stuk of 6 condors. We staan hier een tijdje en het worden er steeds meer... op een gegeven moment vliegen er wel 15 echt vlak boven ons, helemaal te gek! Ze zweven echt... moeiteloos zoeven de enorme vogels met een spanwijdte van 3 meter over ons heen. Dan komen er nog een paar condors die nog groter zijn en we vinden ze ook mooiere vleugels hebben... Waarschijnlijk het verschil tussen  mannetjes  en vrouwtjes. 

We lopen terug naar het beginpunt en we vinden dat we wel een binnendoorweg kunnen nemen en wijken dus af van het pad. Daar zien we op een gegeven moment een carcas van een ezel. Iets verderop ligt een dode koe, maar deze is nog 'vers'. Als we verder lopen zien we nog veel meer echt oude karkassen, van sommige vinden we alleen nog botten terug. Nu snappen we waarom er zoveel condors rond cirkelen bij Cruz del Condor. Oke, de thermiek is een stukje moeder natuur, maar dit niet!

Rond 11 uur zijn we terug bij de auto. Het is ondertussen flink warm geworden, dus we hadden onderweg onze vesten al uit gedaan en nu kan de airco aan! We zitten nog maar net in de auto als onze chauffeur, Thomas, iets duidelijk wil maken. Hij wijst naar een grote cactus (een soort van 'cactusboom' zeg maar) en hij vertelt dat je de vruchten die daar aangroeien kan eten. De cactus geeft alleen vruchten in juni, juli en augustus, nu dus. We stappen uit de auto en Ralf en Thomas beginnen flinke stenen tegen de vruchten aan te gooien in de hoop dat er eentje loslaat. Tja... dan moet je natuurlijk wel raak gooien.... Het ziet er maar grappig uit. Twee dansende kerels die als een idioot stenen oprapen en lukraak in een cactus lijken te gooien ;-) Dan ziet Thomas een cactus die nog wat kleiner is, dus de vrucht hangt lager. Je moet niet denken dat je die er gewoon af kan halen, want net als de cactus zelf heeft de vrucht ook allemaal stekels! Maar goed, we hebben er een en gaan er bovenop staan, zodat ie openbarst. Grappig, het ziet er een beetje uit als kiwi en als we proeven constateren we dat ie ook zo smaakt, nou ja, de zure versie van de kiwi zeg maar!

We stoppen op de weg terug naar Chivay nog voor wat genietmomentjes en daarna rijden we door naar Arequipa waar we om 15uur aankomen bij hetzelfde hotel.  Het weer is aangenaam, een graadje of 21, dus we slenteren nog wat door de straatjes van Arequipa, nemen een late lunch en we besluiten naar het museum ' Museo Santuarios Andinos' te gaan. Dit museum vertelt het verhaal van het Inca meisje Juanita en eigenlijk breder dan dat, namelijk hoe de Inca's honderden jaren geleden mensen opofferden om de goden goed gezind te houden. De resten van Juanita, die op het moment van offering 13 of 14 jaar oud moet zijn geweest, worden ook tentoongesteld in het museum. Ze ligt in een glazen vriezer waar het -20 graden is. Het is dus geen mummie, maar echt een 'frozen body'. Doordat ze al die jaren op het topje van de Ampatovulkaan heeft gelegen (daar waar ze geofferd is) heeft ze in de sneeuw gelegen en dus is het iets meer dan 500 jaar oude lichaam griezelig goed bewaard gebleven. Haar huid is nog intact, de organen zijn intact, er is zelfs achterhaald wat haar laatste maaltijd is geweest. Bizar! Minstens zo bizar is het hoe de Inca's hun eigen kinderen offerden. Deze kinderen werden al snel na hun geboorte weg gehaald bij hun families (die dan ook nog eens zeer vereerd waren!) en in speciale huizen gestopt. Het moest gaan om de mooiste kinderen en in deze huizen kregen ze goede voeding, zodat de kinderen fysiek aantrekkelijk bleven, dit waren namelijk de beste offers! In Cusco vonden vele rituelen plaats en de kinderen werden vergezeld door een hof van belangrijke personen uit de regio en in Cusco zelf werden ze dan opgewacht door de Inca zelf, die dan zijn goddelijkheid aan haar overdroeg. Vanaf dat moment werden de kinderen zich bewust van de realiteit, namelijk de dood en hun communicatie met de berggoden (de Inca's geloven dat de bergen leven) waar ze zouden worden geofferd. Een reis zonder terugkeer, op weg naar goddelijkheid.....! Na afloop van de grootse festiviteiten en rituelen kregen de kinderen verdovende middelen toegediend en werden dan met een slag op de schedel om het leven gebracht. Het kind werd op de top van de berg achtergelaten, omgeven met allerlei giften en offers. Ook hier is veel van terug gevonden en kan in het museum worden bekeken. In totaal zijn er op de Apu Ampato 3 lichamen gevonden (deze zijn ontdekt toen de vulkaan in 1995 uitbarstte) en in heel Peru 14 lichamen. De kinderen waren zowel jongens als meisjes en allen in de leeftijd tussen de 8 en 16 jaar. 

Na het fascinerende museumbezoek kopen we nog wat water, fruit en chocola voor onderweg voor morgen. We kijken ook nog even in een winkeltje met Alpacawaar... niet om te kopen, maar omdat we eigenlijk wel benieuwd zijn of ze ook waar van vicuna verkopen. We weten nu dat de vicuna een stuk zeldzamer is en we hebben in Nederland wel eens artikelen gelezen over hoe kostbaar het is. Ze hebben het wel in de winkel, maar we zien al gelijk dat dit als enige in een vitrine ligt. Een voorbeeldje: een shawl van Alpaca (baby, wat dus duurder is) is verkrijgbaar vanaf zo'n 20 Euro, een shawl van vicuna vanaf 700 Euro! Tja... je moet er wel iets voor over hebben om iets van het fijnste stofje op deze aardbol te hebben (wij hebben dat niet!).  Daarna gaan we toch maar weer eten bij ZigZag... wederom lekker! We liggen om 21.30 in bed, want ook de volgend ochtend staat de wekker op tijd!

Dag 12 (donderdag 26 juli 2012)
De wekker staat om 5.15. Snel douchen, spullen pakken en ontbijten.... Maar dat laatste hebben ze weer niet begrepen. Het zou klaar staat vanaf 5.45, maar toen wij er om 6uur waren, stond er nog niks! En toen begonnen twee mannetjes heel hard te rennen... ja, dat hoefde dus niet meer! Ik at nog wat fruit, Ralf z'n koffie was niet te drinken en toen hij om brood vroeg gaven ze aan dat dat om 6.30 zou komen... ja, daar hadden we dus niks meer aan. 5 minuten later kwam de beste man toch met broodjes. Wij helemaal blij, maar het bleek ons al snel dat ie die waarschijnlijk ergens onder in de keuken had gevonden... foei wat een droge zooi. Laat maar zitten, de taxi was er, dus wij gingen richting de busterminal van Oltursa.

Het was overigens nog wel even proppen... in Arequipa hebben ze echt hele kleine autootjes als taxi. Dus 1 backpack op de passagiersstoel, eentje in de kofferbak en de rest hutjemutje bij ons op de achterbank. Bij de terminal onze vouchers omgewisseld voor tickets en hoppa, dan in de bus die rond 7 uur vertrok richting Tacna. Tacna ligt helemaal in het zuiden van Peru en we kijken onze ogen uit op weg naar dit plaatsje. Het is totaal desolaat, we komen niets tegen, er groeit helemaal niets en we zien alleen kale rotsen en zand en een goed geasfalteerde weg die overal tussendoor slingert. Dan krijgen we zo'n 200 km. voor Tacna controle. Iedereen moet uit de bus... wat blijkt: in Chili willen ze niet hebben dat mensen fruit vervoeren, omdat ze bang zijn voor fruitvliegjes... jaja, je hebt angsten en angsten... In Syrië zijn ze bang voor de volgende bomaanslag, maar hier zijn ze bang voor fruitvliegjes!!! (tja... niet gehinderd door enige kennis kan ik het probleem onderschatten, maar toch...) Wij balen wel, want het fruit dat we de dag ervoor hebben ingeslagen kunnen we dus niet meer opeten... nou ja, we doen toch een poging. Terwijl politieagenten met honden de bus doorzoeken staan wij buiten bij de controlepost als een malle onze mega grote mandarijnen te eten..... Record: Ralf 5 stuks in 5 minuten en ik 2 ;-) 

Rond 13.15 komen we aan in Tacna. Hier worden onze backpacks zonder pardon uit de bus geknikkerd, midden in smeltend asfalt... Oke dan, zo gaat dat blijkbaar hier. Een of andere Pablo wacht ons op, om ons te helpen met de grenspapieren. We wisselen een beetje Peruaanse Soles om naar Chileense Pesos en dan zijn we klaar voor onze collectivo naar Arica, helemaal bovenin Chili gelegen. Het blijkt dus geen minibusje te zijn, maar een mega grote Amerikaanse bak. Een personenauto, maar dan onbenullig. Er moeten drie passagiers achterin en twee passagiers voorin (het is echt een bankje, maar het blijft proppen!). Na een half uurtje rijden passeren we de grenscontrole van Peru, we moeten eruit, paspoorten stempelen en weer verder. Oh ja, de douanebeambte vroeg of ik single was of getrouwd. Ik zeg getrouwd, met hem (en wijs Ralf aan). Vervolgens vraagt ie aan Ralf doodleuk nog een keer of hij single of getrouwd is.... hoezo, je standaard riedeltje afdraaien?! Een kwartier later komen we aan bij de grens met Chili. Niet alleen wij moeten uit de auto om paspoorten te stempelen.... helaas, alle bagage moet eruit en net als op een vliegveld moet alles door een scanner en ja... we moeten een formulier tekenen dat we geen fruit bij ons hebben.... alles ter voorkoming van de fruitvliegjes! 

Ook hier perfect asfalt, maar de omgeving is nu veranderd in een licht glooiende grote zandbak! Zo ver je kan kijken! De afstanden zijn ook enorm, zo komen we bijvoorbeeld langs een verkeersbord met "Santiago 2091 km" erop! Rond 14.15 worden we afgezet bij ons hotel in Arica.  Help, dat ziet eruit alsof we in een slechte westernfilm zijn beland. We bedenken dat het maar voor 1 nachtje is, dus we droppen onze spullen en we vinden dat we na zo'n lange reisdag wel een wandelingetje hebben verdiend. Arica heeft zo'n 200.000 inwoners en ligt op zeeniveau en ook aan de zee. Het strand lijkt ons een prima vertrekpunt, maar we lopen eerst door het centrumpje waar het knap druk is en dan richting zee...denken we. Ja, dan zien we zee... zo ver we kunnen kijken! Heerlijk om die zilte lucht op te snuiven! Gezien het feit het in Chili een uur later is dan in Peru (en dus het tijdsverschil met Nederland niet 7, maar 6 uur) is het hier dus ook een uurtje langer licht, dus we besluiten een flink eind te lopen. Het valt ons op dat de golven ontzettend hoog zijn en en ze smakken met een flinke kracht op de rotsen (want strand hebben we nog niet gezien). We snappen meteen waarom dit zo'n geliefde plek is voor surfers en ook waarom zwemmen bijna nergens is toegestaan. Op een gegeven moment komen we bij een klein baaitje met een zandstrandje. Het ziet er verlaten uit, maar wij genieten even van de rust en de ondergaande zon. Als we terug willen lopen zie ik een hele colonne militairen aan komen lopen. Hmm... wat is dat.... allemaal in vol ornaat, geweren voor zich, een mega lange stoet en volgwagens erachter... Dat ziet er behoorlijk indrukwekkend uit en ook wel een beetje angstaanjagend. Maar goed, ik word toch wel nieuwsgierig wat dit voor moet stellen, dus ik ga het maar vragen.... Het antwoord "a little bit of excercise". Ah.... ze moeten dus 42 km.lopen om een beetje in vorm te blijven. Ik wens ze vooral veel succes ;-) 

We lopen terug richting centrum, eten wat en liggen uiteindelijk rond 23uur onder de wol. Midden in de nacht worden we wakker van muziek... die blijkt uit de geluidsbox van onze eigen slaapkamer te komen... We snappen er niks van en Ralf zet het geluid uit. Een paar uur later hetzelfde weer en dit geintje herhaalt zich nog 2x!

Dag 13 (vrijdag 27 juli 2012)
We hadden gisteren al besloten dat we de excursie naar Parque Lauca die we eigenlijk voor ogen hadden niet gingen doen. Het landschap lijkt namelijk op dat van Pampa Cañahuas en het is 5 uur rijden heen, 2 uur door het park en 5 uur rijden terug. En met een nachtbus in het vooruitzicht leek ons dat wel een beetje heel veel bus in een etmaal! Dat betekende dus dat we vanochtend konden uitslapen en meer dan rustig aan konden doen! Dat was ook wel lekker! We zijn rond 9 uur opgestaan, gedouched, e-mail gecheckt, beetje genikst, beroerd ontbeten, spullen gepakt en pas goed 11 uur verlaten we het hotel. 

We lopen naar Iglesia San Marcus, het kerkje dat door Gustaf Eiffel is ontworpen (evenals overigens de bijzondere wenteltrap bij ZigZag). Best gek, een katholiek kerkje opgetrokken uit voornamelijk ijzer. Dan nemen we een taxi naar het topje van El Morro, een 'rotsblok' van 160 meter hoog, aan de kustlijn, dat over Arica waakt. Voor de Chilenen is dit heel wat meer dan een gewoon rotsblok, het heeft namelijk een cruciale rol gespeeld in 1880 in 'the War of the Pacific'.  Bovenop is ook een museum gevestigd, zijn er gedenkstenen voor de overleden soldaten en is er een heel groot Christusbeeld. We kijken uit over Arica, dat echt veel groter is dan we dachten. We kunnen het geen mooie stad vinden. Arica wordt enerzijds begrensd door de zee en verder omgeven door woestijn.

We gaan terug naar beneden en nemen een lunch op Boulevard Bolognesi, middenin het centrum. Grappig idee... een heel groot soort van overdekt terras omgeven door 5 kleine, verschillende soorten, restaurantjes. Het principe werkt zo door, dat het kan zijn dat Ralf Sushi eet en ik Italiaans... leuk bedacht. Hoe dan ook, wij hebben heerlijke broodjes! We zitten hier een uurtje of twee, lezen wat, ik tik nog wat aan dit verslag en dan heeft Ralf bedacht dat ie niet langer overdekt wil zitten, de zon schijnt immers, dus op naar een echt terras! 

Nou, we hebben het drukste straatje van het centrum 3x op en neer gelopen, maar geen terras... daar doen ze hier niet aan. Het centrum is ook alles behalve authentiek en het spreekt ons totaal niet aan. Ralf is er zat van en zegt: "Ik bestempel dit nu al als de grootste "pieeep"stad van Chili!! Zo dat predicaat geef ik het! Wat een stelletje rukeenden hier." Vervolgens vraagt hij hoe laat het is, ik zeg geen idee. Gezien het feit ik geen aanstalten maak om m'n telefoon uit de rugtas te pakken (omdat ik weet dat hij de zijne toch in z'n broekzak heeft) krijg ik nog toegeworpen: "En jij kunt vandaag ook door voor de trofee voor meest lamlendig figuur..." We moeten vreselijk lachen en lopen een beetje te ouwehoeren door dit lelijke centrum. Op een gegeven moment zien we ergens  een soort van paard voor kleine kinderen waar ze op kunnen zitten en een "hobbelolifant". Ik zeg tegen Ralf, ga eens op dat paard zitten, kunnen we lachen. Nee zegt Ralf, ik wil op die olifant (die stukken kleiner is)! Hij verplaatst de olifant naar achter het paard... en tja... ik zou zeggen, bekijk de foto maar! We liggen helemaal in een deuk en de eigenaar van beide dingen kan het allemaal maar niet zo grappig vinden. 

We gaan terug naar Boulevard, nemen nog een sportmassage van een uur, eten wat, plaatsen dit verslag en zometeen nemen we om 22uur de nachtbus naar San Pedro de Atacama. Dat is een flink stuk, zo'n 10 uur! De camaseats waren meer dan helaas uitverkocht, dus we zijn benieuwd hoe we het er vanaf brengen. 

Tot over een paar dagen!