Dag 6 t/m 9: Lake 69, Mtb'en, IJsklimmen +Arequipa

Dag 6 (vrijdag 20 juli 2012)
Vanochtend staat de wekker vroeg, om 5.15, maar uiteindelijk rollen we om goed 5.30 ons bed uit. Pff.... valt nog niet mee en ik ben snipverkouden en heb beroerd geslapen (heb geloof nog wel een beetje een jetlag, maar dat is met 7 uur tijdsverschil niet heel gek). We hijsen ons snel in de kleren, pakken onze spullen, maken de waterzakken klaar en nemen het ontbijt dat de avond ervoor al naar onze kamer is gebracht. We hebben beiden weinig trek, dus we besluiten het merendeel maar mee te nemen. Om 6.25 staat de taxi voor de deur en we worden vervolgens naar een ander busje gebracht waar we kennis maken met Orlando, onze gids. We rijden in een goede anderhalf uur naar Yungay. Dit is een stadje dat in 1970 in enkele seconden volledig van de kaart is geveegd door een verschrikkelijke aardbeving. Aardbevingen hebben dit gebied overigens de afgelopen decennia veelvuldig geteisterd. Maar goed, we zijn hier nu alleen om te stoppen, omdat Orlanda nog lunch voor ons moet halen en wij drinken even een kop cocathee en koffie (die volgens Ralf  'straight from the sloot' komt ;-) 

We vervolgen onze weg richting het startpunt voor Lake 69. De weg is echt rampzalig, als je nog geen hoofdpijn had dan krijg je het wel tijdens zo'n rit, want we worden compleet door elkaar gerammeld. Ik word daarvan meteen een stuk wakkerder en dat zet me aan het denken als ik om me heen kijk. Eerder in Yungay zeiden Ralf en ik tegen elkaar dat het straatbeeld eigenlijk niet meer zoveel met ons deed. Als in, dit hebben we wel vaker gezien, dus is niet bijzonder meer. Ik probeerde opnieuw te kijken naar hetzelfde straatje en ging andere dingen zien, het is wel degelijk bijzonder op een bepaalde manier en dat moeten we beseffen. In de bus kijk ik om me heen naar de prachtige omgeving waar we doorheen rijden en besef me dat we eigenlijk verwend aan het worden zijn, dat we deze uitzichten wel mooi vinden, maar dat we het ook heel normaal vinden dat we dit beleven. Ik schrik van m'n eigen observatie en bedenk me dat ik een echte Nederlander ben die altijd vooruitdenkt (en sowieso teveel denkt) en dat ik wat dat betreft veel meer in het nu zou moeten leven en intens moet waarderen wat we allemaal beleven en dat alleen het mogen beleven al heel bijzonder is! Ik kijk opnieuw om me heen en neem me voor om continu met 'nieuwe gretige ogen' te kijken om zo nog intenser te genieten van dit moment! En niet alleen van deze, maar ook van alle momenten erna! 

Op de route naar Lake 69, liggen de Llanganuco lakes, echt vlak langs de weg. Wat hebben we een geluk, het is vandaag strakblauw en de zon schijnt in het water dat een turquoise / smaragdgroene kleur heeft. Echt prachtig! We nemen snel een paar foto's op twee verschillende punten en dan moeten we door. De bus zet ons af op de plek waar de hike begint (bij Cebollapampa op 3800m), nog even lenzen indoen, plassen en dan zijn we er klaar voor. We beginnen onze weg naar boven om 9.50. We komen eerst door een groene vallei, langs riviertjes en stroompjes en we zien overal paarden ezels die gebruikt worden voor de trekkings. Het is vrij vlak en makkelijk begaanbaar. Voor ons liggen grillige bergtoppen terwijl als we achterom kijken we tegen de enorme pieken van Huascaran (6768) aankijken. Dan wordt het pad wat grilliger, we gaan steiler omhoog en de omgeving verandert. Het wordt rotsachtig, we zien watervallen en heel veel prachtige paarse bloemen en een soort van 'beregraspollen'  all over the place en het zonlicht speelt met de kleuren. We genieten van het uitzicht en ik denk nog terug aan het moment in de bus... nou genieten doen we echt wel... het is zo mooi dat je er gewoon kippenvel van krijgt. 

We stoppen bij Lake 68 (dat is ontstaan door een aardbeving) voor een korte snack. Daarna komen we op een soort van vlakte tussen alle bergen in, we zijn nu op ongeveer 4400m. Aan het einde van de vlakte wacht ons nog een pittige laatste klim de berg op. We zien aan de bergwand bevroren watervallen met ijspegels en ook de schitteringen van de zon hierop zijn prachtig. Het pad omhoog is heel rotsachtig, wat het lopen niet vergemakkelijkt. Het is echter wel minder steil dan Churrup, waar de grootste hellingsgraad 47 graden is en hier 20 - 25. Deze trek is dan wel weer een stuk langer (14,5 km in totaal), dus we stoppen zo nu en dan even om op adem te komen. Wel merken we dat we beter geacclimatiseerd zijn, al zou fatsoenlijk ademhalen door m'n neus fijn zijn, maar daar ben ik te verkouden voor! 

Dan zijn we er bijna... Vanuit de verte vangen we een glimp op van Lake 69, wauw...  de kleur!! Natuurlijk hoop je dat het zo is als op de plaatjes, maar als we om 13.20 aankomen en het meer in z'n volle omvang zien in het volle zonlicht met op de achtergrond de bergen en gletsjers dan kun je voor een moment even helemaal niets uitbrengen en daarna niet heel veel meer dan kretologie. Het is letterlijk adembenemend mooi en de trek meer dan waard, wat een beloning! We gaan zitten op de rotsen, eten wat en kijken alleen maar om ons heen, zo geweldig intens blauw en in zo'n omgeving! Er zijn overigens drie redenen dat het meer zo prachtig blauw is en oogt: 1. de diepte (het is in het midden toch nog zo'n 14 meter diep); 2. de mineralen; 3. de reflectie van de zon en de gletsjers. Het meer ligt op 4600m. en de witte toppen op de achtergrond zijn van de berg Chacraraju, die 6112m hoog is. Dan heb je een beetje een idee bij de verhoudingen... die steken dus nog ruim 1500 meter boven het water uit!! Overigens is dit de gevaarlijkste berg van de Cordillera Blanca om te beklimmen, het schijnt technisch heel moeilijk te zijn en maar 7 tot 8 mensen per jaar doen een poging, waarvan 80% overlijdt op de berg. Onderweg kwamen we twee Amerikanen tegen die het ook gingen proberen.... over seeing dead men walking gesproken...  

Nadat we onze lunch hebben opgegeten, vreselijk hebben gelachen omdat een koe er met de tas van onze gids vandoor ging en we wat foto's hebben gemaakt, moeten we rond 14.20 toch echt beginnen aan de weg terug. We hadden nog wel uren kunnen zitten, maar we hebben heel erg van dit bijzondere plekje op deze aardbol genoten (zeker een van de mooiste plekken waar we geweest zijn). De weg terug is niet makkelijk, Orlando heeft wat haast omdat hij niet te laat terug wil zijn, maar afdalen is sowieso al niet mijn sterkste punt en als het pad rotsig is, gecombineerd met klein gesteente dan is onderuit gaan heel makkelijk. Op de vlakte zien we nog een beest dat typisch is voor hier, de vizcacha. Het is een gek beest dat een combi is tussen een konijn, eenkhoorn, rat en kangeroe. Halverwege begint de vermoeidheid voor ons beide ook wel een beetje parten te spelen, maar ondanks dat zijn we zo blij met deze trek en ook nu genieten we van het uitzicht, dat is met geen pen te beschrijven, helaas ook met geen camera vast te leggen, dus er zit voor jullie maar 1 ding op! ;-) We maken nog 1 korte stop om wat te eten en dan moeten we door. We komen om 16.40 aan bij het startpunt en we zijn beide echt kapot.

Bij de taxi wacht nog een leuke verrassing, maar niet heus. We komen aan en ik zie een taxichauffeur (met een normale taxi), 4 toeristen en wij zijn met z'n drieen....... mmh... 8 personen in een gewone auto, dat gaat ' m niet worden. De taxi is ' van ons', maar wat blijkt, de taxichauffeur dacht even extra geld te verdienen en die heeft de 4 andere toeristen toegezegd hen naar Yungay te kunnen brengen en daarop hebben zij ander vervoer laten gaan, zij zijn dus niet van plan uit de taxi te stappen... Nou, daar zaten we echt op de wachten! Een nieuwe taxi uit Yungay laten komen zou minstens een uur kosten en de collectivo's reden niet meer (en eigenlijk was ik dat ook niet van plan, we hadden immers betaald voor privetransport!). Na 10 minuten gekibbel komt er een onbekende bus de berg af en die wil gelukkig de vier anderen meenemen, dus we kunnen aan onze net zo bumpy terugweg beginnen. In Yungay moeten we nog van taxi wisselen, want deze man vond het laat genoeg en wilde niet ook nog naar Huaraz. We komen om 19.20 aan bij het hotel en lopen linea recta door naar onze kamer om een heerlijk warme douche te nemen, beneden gauw wat te eten om vervolgens om 21.30 helemaal munt te gaan slapen! 

Dag 7 (zaterdag 21 juli 2012)
Deze ochtend hoeven we er gelukkig wat minder vroeg uit, dus we staan relaxed om 7.45 op om eerst fatsoenlijk te ontbijten. Als ik in de spiegel kijk zie ik dat m'n oren er ongeveer roodpaars aanstaan... tja, die was ik gisteren nou net vergeten in te smeren en op deze hoogtes heeft de zon veeeeel power!  Om goed 9uur staat de taxi voor de deur en om 9.15 zij we bij Galaxia tours, waar we het mountainbiken hebben geboekt. We moeten eerst onze fietsen uitproberen. We hadden van te voren moeten aangeven of we half of full suspension wilden, we gingen voor het laatste, omdat we dachten het nodig te gaan hebben. Ralf zei nog wel dat hij hoopte dat het geen 'jokojokospul' zou zijn, maar gelukkig waren het ook echt geen rammelbakken en volgens Ralf kwalitatief super goede fietsen (kon het daar in ieder geval niet aan liggen ;-). Toen kregen we handschoenen en helmen. Dat laatste was natuurlijk weer lastig met mijn smalle hoofd, want niets paste, ook al hadden we het versteld, het was net een wipwap op m'n hoofd!  Ik vroeg of ze misschien ook kinderhelmen hadden... ik werd compleet uitgelachen, maar ze hadden er ergens nog een, die paste! Dus even later werden de fietsen uit elkaar gehaald (dat wil zeggen: zadel en wielen eraf) zodat de drie fietsen achter in de taxi pasten. 

Na een uurtje rijden de bergen in, kwamen we aan bij Punta Callan op 4622m. Hier werden we afgezet, fietsen in elkaar en klaar om te gaan! 
We hadden ervoor gekozen om juist hier (in de Cordillera Negra) te gaan mountainbiken, omdat je dan constant uitzicht hebt op de Cordillera Blanca met haar imposante grillige met sneeuw en ijs bedekte toppen, echt fantastisch! Het eerste stuk gingen we downhill, gewoon over de weg waarover we ook omhoog gekomen waren. We zoefden als idioten over het asfalt,  dat geeft wel een kick! Totdat er ineens twee zwerfhonden de weg op kwamen rennen.... niet grappig. Ik schrok me kapot, kon ze nog ontwijken, maar was het resterende stuk van de afdaling niet alleen meer op verkeer en asfalt gefocust, maar ook op de ' berm' ernaast.... moet er niet aan denken dat je er eentje in je wielt krijgt! (niet voor de hond, maar voor mezelf... had nl. niet het voornemen om de Peruviaanse grond te kussen.... dat zou dan met recht een 'smakkerd' heten! ;-)  

Daarna gingen we over op single tracks, die waren best 'grinterig', 'rotsig' en soms lastig! Overigens zou het alleen downhill zijn, maar mooi niet. Er zaten best hele pittige klimmetjes tussen! Dat kost wel zweten in de brandende zon op zo'n hoogte! En dan moet je ook nog fietsen tegen Ralf... heeft iemand zijn bovenbenen wel eens vergeleken met de mijne?! Maar ook hier... opgeven is geen optie, dus stug door. Geeft ook wel een goed gevoel, maar af en toe was het even kiezen op elkaar en doorbijten! Overigens maakte de omgeving waarin we fietsten het wel heel speciaal, als je continu door zo'n landschap fietst en je verre uitzichten hebt, afgewisseld met de locals die we onderweg zien met hun dieren en de dames en heren aan het werk op hun land, in totaal traditionele kledij... gewoon gaaf!  Ook zien we af en toe oude vrouwtjes die in the middle of nowhere lijken te zitten en iets aan het breien zijn (met verder niets of niemand om hen heen en dan vraag ik me af wat ze in godsnaam aan het doen zijn...).  We stoppen ook nog even voor een korte lunch, we leggen onze fietsen op de grond en we zitten aan de rand van het pad te genieten van het grandioze uitzicht. Ondertussen legt Orlando uit wat welke piek is, hoe hoog, waar het om bekend staat, enz. In totaal fietsen we zo zo'n 2,5 uur lang op ongeveer dezelfde hoogte (ruim 4000 meter) en we gaan dus op en af, tot aan de goudmijn.

Na de goudmijn knalden we naar beneden. Dat ging wederom hard... Maar dit is een stuk lastiger dan op het asfalt... Het pad is rotsig, zanderig, grinterig... en de bochten zijn scherp!!!  Ik had dus bedacht dat het een goed idee is om controle te houden, zeker als we soms in de schaduw komen en ik dus niet kan zien hoe groot de rotsen op de weg zijn... ik zie me zelf al gelanceerd... Maar goed, ik wil het ook niet laten afweten tegen de twee kerels, dus het gas zit er flink op, al houd ik wel een veilige afstand ;-)  We komen onderweg langs verschillende hele kleine dorpjes en het laatste stukje is weer asfalt. We komen door de stinkende buitenwijken van Huaraz, langs het voetbalstadion 
 (met een capaciteit van 25.000) en dan door de straatjes van Huaraz, totdat we rond 15uur weer aankomen bij Galaxia. We zitten totaal onder het stof, maar desondanks lopen we toch even naar Cafe Andino om daar een lekker broodje te bestellen. Rond  16uur lopen we terug naar San Sebastian en daar hebben we nog even, voldaan en terugkijkend op een mooie dag,   gerelaxed op het balkon met tijdschrift / Ipod. 

Dag 8 (zondag 22 juli 2012)
De wekker staat om 6.30 en we zeggen tegen elkaar, nog 1 minuutje liggen.... Dat ene minuutje werd per ongeluk een half uur, dat bleek toen we om 7 uur wakker schrokken! Het gas moest er dus even op, want we zouden om 8 uur worden opgehaald. Gauw aangekleed, spullen voor vandaag gepakt, backpacks ingepakt en uitgecheckt, snel ontbijt naar binnen gewerkt en ready to go! 

We gaan vandaag ' iceclimbing' doen en hiervoor gaan we naar de gletsjers bij het gletsjermeer Llaca. Het meer zelf ligt op ongeveer 4500 meter hoogte, wij stijgen nog ongeveer 100 meter meer. Maar jongens... voor we hier zijn! Uiteindelijk rijden we goed 8.30 uur weg bij Galaxia en we moeten een dikke twee uur in een minibusje uit het jaar nul, met ook nul beenruimte omhoog op een weg die nul verhard is en dus alleen uit groot gesteente bestaat. Het mag een wonder heten als we gemiddeld 10km. per uur hebben gehaald! Alleen het eerste stuk is goed en daarna rampzalig. Oke, de uitzichten zijn wederom geweldig, maar we zijn de 'hersenschuddingritjes' wel een beetje zat. 

Om 10.45 starten we met lopen. Pff.... dat was nog best pittig! We lopen langs het gletsjermeer Llaca verder naar de gletsjer waar we om iets voor 12 aankomen. Snel iets te eten naar binnen gewerkt en dan.... stijgijzers onder, handschoenen aan, helm op en gewapend met twee ijsbijlen kan het nieuwe avontuur beginnen. Orlando had van te voren verteld dat er verschillende typen gletsjers zijn qua hardheid. Om te ijsklimmen moet de gletsjer goed hard zijn, anders kan het gevaarlijk zijn. Dus de mooie witte gletsjers zijn niet zo geschikt, die zijn het zachtst. Die van ons is 'blauw' en dat betekent dat ie hard is... nou dat hebben we gemerkt, je moet flink hakken om dat ding goed vast te zetten! Pff! Er zijn twee andere mensen ook aan het klimmen en wij erbij, dat betekent dus 3 touwen. Gezien het feit wij als laatst waren had Orlando de slechtste keuze bij het bevestigen van het touw waaraan je gezekerd wordt. Dit hield voor ons in, dat we schuin moesten klimmen en 'achterover'. In het kader van ladies first, was het aan mij de eer om een eerste poging te wagen. 

Ik begon veel te enthousiast, dat wil zeggen zonder rust en wilde te snel. Het stuk was ook echt moeilijk dus ik had m'n kruit redelijk verschoten en toen schoot m'n ijsbijl los.... daar ging ik. En er gebeurde dus precies waar ik bang voor was.... omdat ik schuin moest (ten opzichte van het touw) maakte ik een flinke zwieper (en dat was onvermijdelijk, hoe goed ook gezekerd....) en die eindigde uiteraard tegen de ijswand..... gezellig! Aan Ralf de beurt. Ondertussen kwamen we wel ook tot de ontdekking dat onze plek niet zo veilig was, de door de andere klimmers losgeraakte rotsblokken vlogen ons letterlijk om de oren. Ralf had geluk, een van de twee andere touwen kwam vrij, dus ook hij, stijgijzers onder, helm op, handschoenen aan, ijsbijlen mee en aan de slag... oh nee, nog even wachten totdat ie gezekerd is!! Dat had ie even niet gecheckt, maar Orlando gelukkig wel. Ook Ralf valt het vies tegen... van een afstandje ziet het er eigenlijk best simpel uit, dus ook hij komt tot de ontdekking dat ie echt flink aan de bak moet. Het is fysiek behoorlijk zwaar, omdat je jezelf aan de twee ijsbijlen omhoog moet trekken en het kost ongelofelijk veel kracht om die ijsbijl echt goed vast in het ijs te slaan. En niet alleen kracht, maar ook zuivere coördinatie, want als je enerzijds twee keer op een verschillende plek slaat gaat niet helpen en anderzijds moet je de bijl echt goed recht houden, want anders klapt ie opzij met als gevolg dat je hem niet in het ijs slaat en met een beetje pech sla je je eigen knokkels keihard tegen de ijswand. Maar je redt het natuurlijk niet alleen met je armen en die stijgijzers heb je niet voor niets.... Je moet zo knettershard tegen de ijswand schoppen om die stijgijzers er vast in te kunnen zetten... echt je zou er blauwe tenen over houden! Ondertussen is Ralf lekker bezig, hij vindt het wel zwaar en ik hoor een heleboel gezwoeg, maar hij gaat gestaag omhoog.... ik vind het maar knap! Dan maakt ie een glijer.... z'n stijgijzers schieten beide los, 1 ijsbijl laat los en dus zwaait hij als een 'deur' van de ijswand af (net of ie scharniert zeg maar) en dan gaat ook de andere ijsbijl en Ralf schiet een stukje naar beneden, maar gelukkig niet teveel, Orlando heeft hem goed gezekerd en Ralf werkt zich via het touw weer naar de ijswand toe en begint opnieuw 'te schoppen en hakken'. Hij geeft niet op en het gaat steeds beter en dan..... ja, geweldig... de top gehaald! Super goed gedaan.... ik ben apetrots. Helemaal omdat er ook al een heel tijdje een flink aantal andere mannen pogingen doen, maar die haken allemaal halverwege af (als ze al zover komen). Nog even een fotootje van Ralf op de top (hij vraag me wel om een 'beetje aan te maken' want hij houdt het niet veel langer) en dan kan hij zich rustig achterover laten vallen, Orlando geeft hem stukje bij beetje touw en dus loopt Ralf  langzaam via de ijswand naar beneden. Zo, dat zit erop! En Ralf zegt meteen... ik ga echt niet nog een keer hoor. Vind het wel best zo. Pff... ben kapot. En nu wil ik eerst een broodje eten! 

We eten samen even wat en dan doe ik de stijgijzers weer onder. Ik heb er zin in, maar aan de andere kant zie ik er ook wel een beetje tegenop. Ik heb al zoveel energie verbruikt en ik weet wat ik nog moet geven... Ik kan via hetzelfde touw omhoog, dus dat stemt me positief. Ik weet niet of ik de top ga halen, maar ik wil het wel heeeel graag. Ralf denkt van niet, omdat hij weet hoe zwaar het is, maar hoopt natuurlijk ook van wel. Ik heb in ieder geval bedacht het deze keer iets anders aan te pakken. Namelijk mezelf iets meer rust gunnen, zodat ik m'n krachten wat beter kan inzetten. Oke, gaat ie dan. De eerste paar zetten lijken er niet op, maar dan lijk ik als een trein te gaan. Helaas....het eerste stuk hangt over en is echt zwaar... ik merk dat ik begin te verzuren en ik heb het er echt lastig mee. Maar ik wil zo graag, zo graag.... dus verder weer. Ik ram die ijsbijl erin, dan de ander en weet me zo echt in een keer een heel stuk op te trekken. Stijgijzers goed vast in de wand en verder maar weer. Dit gaat een tijdje goed en dan ben ik echt kapot. Maar ik zeg hardop, 'kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ernaast'. Ik hoor Ralf beneden keihard lachen... Dat deed ie sowieso al, het schijnt nogal een grappig gezicht te zijn als ik als een bezetene met die ijsbijl aan het rammen ben... Ik hoor hem nog zeggen "this is exactly why we never fight at home" Hahaha... super grappig, maar ik moet nu vooral door. Het kost me zoveel kracht en hoe hoger ik kom, hoe moeilijker het wordt om die ijsbijl nog fatsoenlijk in het ijs te slaan. Zeker met links merk ik dat ik minder kracht heb en daarom ook meer moeite heb met de goede coördinatie. Ik denk ondertussen alleen maar, ik ben er bijna, kom op... doorgaan, nooit opgeven (zal wel stukje opvoeding zijn? ;-) maar dan hoor ik Orlando zeggen "Kelly, you reached the top, you can come down now". Ik roep terug dat ik dat nog niet van plan ben.. ik heb gezien dat Ralf de carabines aanraakte, dat wil ik ook... Nog even en dan.... yess!!! Ralf wil een foto maken en ik begrijp op dat moment precies wat hij bedoelde... shit... ik kan het niet veel langer volhouden, m'n linkerbeen trilt als een gek! En dan kan ook ik me lekker achterover laten vallen en loop langzaam naar beneden. 

We liggen nog even op de rotsen in de zon terwijl Orlando z'n gear bij elkaar raapt. Het is ondertussen 14.45 als we beginnen aan de weg terug richting de bus. Na een klein uurtje lopen zijn we er en dan begint de ellendige terugweg weer. Halverwege zegt Ralf dat ie misselijk is. Dit blijft eigenlijk aanhouden tot aan bij Galaxia, het wordt zelf steeds erger. We kopen water omdat we denken dat hij hoogteziekte heeft. Ik pin nog gauw even om het hotel straks te kunnen betalen en bevestig onze bustickets bij de terminal van Cruz del Sur. We nemen een taxi naar het hotel en we zijn nog niet binnen en Ralf zegt "waar zijn hier de wc's?!"  Hij moet ontzettend overgeven. Ik takel al onze spullen naar een kamer waar we kunnen douchen en haal even later Ralf op. Hij gaat op bed liggen en moet weer overgeven. Shit zeg....we denken voedselvergiftiging van het broodje net voor vertrek (ik heb het niet gehad, dus kan kloppen). Ik heb ondertussen al onze spullen gepakt, me gauw gedouched, zodat Ralf nog een paar uurtjes kan rusten. Als we rond 21.15 richting busterminal gaan voelt hij zicht nog wel wat slapjes, maar verder gaat het gelukkig een stuk beter! We stappen om 22.00 in de nachtbus naar Lima, die als het goed is rond 5, maximaal 6 uur in de ochtend zal aankomen.

Dag 9 (maandag 23 juli 2012)
Ralf ligt naast mij al op 1 oor, maar ik kan de slaap niet zo goed vatten. Ik merk dat de bus heel langzaam rijdt en iedere keer stopt. Dat is gek, want het is een rechtstreekse nachtbus van Huaraz naar Lima die dus nergens hoeft te stoppen. Rond een uurtje of 2 druk ik toch maar eens op de bel. De bussteward komt en ik vraag hem wat er aan de hand is. Hij spreekt amper Engels, maar ik kan uit zijn Spaans perfect opmaken dat de bus deels defect is en dat we daarom iedere keer stoppen. Iets in het systeem van de bus denkt dat de motor oververhit raakt en daarom gaan we dus als een slak en moeten we continu stoppen. Als ik hem vraag hoe laat we gaan aankomen in Lima zegt hij rond 8uur. Dat is dus zo'n 2 tot 3 uur vertraging. Ik baal hier wel van, maar het is acceptabel. Veel erger moet het niet worden, want we hebben om 12uur een vlucht naar Arequipa. 

Op een gegeven moment is het goed 7 uur 's ochtends, het is licht en het enige dat ik buiten zie is de middle of nowhere.  Daarnaast lijkt de bus nog vaker te stoppen en nog langzamer te zijn gaan rijden. Ralf zei's nachts dat ik gewoon moest relaxen en dat het wel goed kwam, maar ook hij twijfelt nu. We zijn er zeker van dat we 8uur niet gaan halen, maar de vraag is, hoe laat dan wel?? Ik ga naar boven en vraag de bussteward. Hij weet het ook niet, maar hij denkt rond 10.00 of 11.00 uur. Aiaiai, dat gaan we nooit halen, het is in de stad nog zeker zo'n 45 minuten rijden en we moeten er een uurtje van te voren zijn! Ik leg hem uit wat het probleem is.... we moeten die vlucht echt halen...we zullen nl. maar een halve dag in Arequipa zijn en gaan vandaar uit verder. Een dag later vliegen wordt 'm dus niet, dus dat betekent dat we nog dezelfde middag een andere vlucht moeten hebben, dat gaat lastig worden. Hij belt met de chauffeur, z'n collega's op kantoor en z'n manager en ik bel met z'n manager, want de vooruitzichten worden er niet beter op. De manager belooft mij te zullen kijken naar een andere vlucht, maar ik heb er geen goed gevoel bij. Een ander stel heeft de hele heisa meegekregen en zij adviseren mij om zo snel mogelijk van de bus af te stappen, 'this one is really going nowhere' en met een taxi verder te gaan. Hmm... ik ben het eigenlijk wel met ze eens, maar dan zal Cruz del Sur een taxi moeten regelen EN betalen, het is nog best een eindje! Dat lijkt een simpel voorstel, maar blijkbaar stel ik lastige vragen.... pas een dik dik uur later heb ik het voor elkaar. Wat een gedoe! 

We stappen om 9.15 uit de bus, onze bagage wordt uit het ruim gehaald, de taxi wordt geregeld en vervolgens zij we keurig om 10.15 op het vliegveld... mooi gehaald dus! Onze vlucht van 12uur naar Arequipa komt om 13.15 aan, de transfer staat klaar en om 14uur zijn we in ons hotel San Augustin Posada del Monasterio. Even wat spullen uitpakken, opfrissen, ander kleren aan en dan gaan we het stadje in. 

Arequipa ligt op 2300 meter hoogte en is na Lima de grootste stad van Peru. Daar merk je echt niets van... Wat een ontzettend leuke sfeer hangt hier, heel relaxed, ook aangenaam klimaat... we vinden heten het echt mooi! Prachtige koloniale architectuur, veel gekleurde straatjes, allemaal 'doorkijkjes'  en pleintjes, enz... Het wordt ook wel de 'Ciudad Blanca' (witte stad) genoemd, door de bouwwerken van het witte vulkanisch gesteente. Verder wordt de stad ook omgeven door vulkanen (El Misti 5821m, Chachani 6075m en Pichu Pichu 5425m). Deze zijn eigelijk heel leuk en mooi om te beklimmen, maar daar hebben we geen tijd voor. Wat we wel doen is de belangrijkste bezienswaardigheid van de stad bezoeken... het Santa Catalina klooster dat pal tegenover ons hotel is gelegen. Wauw... als je er binnen stapt, ben je meteen in een andere wereld beland. Een stad in een stad, het is dan ook 20.000 m2 en bestaat uit meer dan 100 huizen, 60 straten, een hoofdplein, een kerk en zelfs een begraafplaats. We nemen een gids en samen met haar lopen we door een labyrint van nauwe, kronkelige straatjes met hoge, rode of blauwe  muren (rood betekent gemeenschapsruimte, blauw betekent prive). Er zijn hele mooie kleine binnenplaatsjes met bloempotten en kruiken, gebedsruimtes met kleine nissen, trappen die nergens heenleiden en bloementuinen die keurig bijgehouden zijn door de nonnen die nog in het klooster wonen. 

Het klooster is in 1579 opgericht nadat de Spanjaarden waren gearriveerd in Arequipa en in 1970 is het geopend voor het publiek. Het is een Rooms Katholiek klooster van de 'orde van de Dominicanen'. Dat laatste begrijp ik zelf nog niet helemaal... er schijnen allerlei verschillende stromingen / ordes te zijn... geen idee! Hoe dan ook, onze gids vertelt ons over hoe het leven van de nonnen er toen uitzag. Als tweede vrouw in een rijk gezin ging je op je 12e naar het klooster, waar je dus nooooit meer uitkwam. Je hele leven geleefd in totale isolatie. Familie mocht een keer per maand op bezoek komen... dat betekende dat de vrouwen in een gang konden zitten aan de rand van het klooster, in de buitenmuur zaten een soort van dubbele tralies en zo hadden ze dan contact met hun familie. Er zat altijd een andere non bij om te kijken waarover de gesprekken gingen en om er voor te zorgen dat de gezinsleden elkaar niet aanraakten... Verder was ijdelheid ook taboe, er waren bijvoorbeeld in het hele klooster nergens spiegels. De meisjes hadden een eigen kamer en hier mochten ze maar twee keer per dag uit, de rest van de dag werden ze geacht te mediteren, bidden en handwerk te doen. Na 4 jaar wordt het wat beter en mogen ze vrijer rondlopen, maar nog altijd volledig gekloosterd. Ook de nonnen heden ten dage leiden nog een volledig gekloosterd bestaan. Ze hebben een eigen deel dat niet toegankelijk is, niet alleen niet voor publliek, voor niemand! Als het klooster gesloten is voor het publiek betreden ze ook die gedeeltes. Ik vind het maar bizar allemaal en kan niet begrijpen waarom mensen zulke offers wilden brengen... ronduit verschrikkelijk. 

Aan het begin van de avond zijn we richting Plaza d'Armas gelopen, erg mooi, zeker ook de imposante 'La Catedral'  in avondlicht. We eten wat bij ZigZag, een Zwitsers/Peruaans restaurant. Erg goed! We proberen beide Alpaca en het wordt gegrilled op vulkanisch gesteente... hierop wordt het ook geserveerd... ah... nou snappen we waarom we die achterlijke slabbertjes omgedaan kregen... het spettert nog na, net als een gourmetstel!

Morgenvroeg worden we om 8.30 opgepikt voor twee dagen Colca Canyon, we hebben er weer zin in!