Dag 1 t/m  5: Lima & Huaraz

Dag 1 (zondag 15 juli 2012)
Zoals jullie in onze 'aankondiging' al konden lezen was het nog best kunst en vliegwerk in ons appartementje op deze zondagmorgen. We hadden besloten zaterdagavond al terug te gaan, zodat we zondagochtend relaxed konden aan doen en in alle rust konden vertrekken ;-) Maar goed, om 10.30 uur kwamen we aan op Schiphol voor onze vlucht van 12.30 die met ietsje vertraging vertrok. We hadden ook deze keer comfortseats geboekt en dat scheelt wel behoorlijk in de beenruimte, dus we hadden een relaxte vlucht, alhoewel de lengte ons uiteindelijk toch wel een beetje tegenviel, bijna 13 uur. Wat nog wel heel mooi was, is dat we net voor zonsondergang over de Cordillera Blanca vlogen, met 22 toppen boven de 6000 meter, wat geweldig! Ralf heeft er een filmpje van gemaakt, maar ik weet niet of het lukt om dat te plaatsen! 

Om 18.15 (plaatselijke tijd -het is hier 7 vroeger dan in NL-) landden we in Lima en we stonden al vrij snel aan de bagageband te wachten op onze bagage. We zagen dat een groot deel van onze medepassagiers hun spullen al hadden (of een deel ervan), maar wij zagen onze backpacks nog niet. Om 19uur was ik het wel zat, dus ik ging vragen waar het bleef. Het simpele antwoord in het Spaans luidde: 45 minuten. Ik zeg... ja, we staan hier inderdaad al 45 minuten, je gaat me toch niet vertellen dat het nog eens 45 minuten kan gaan duren? Ja dus. Toen ik vroeg wat het probleem was, was het antwoord dat er helemaal geen probleem was. Het was immers een groot vliegtuig met veel passagiers en dat dat tot 1,5 uur duurt is de normaalste zaak van de wereld!! Ralf moest ondertussen al lachen en we zeiden stilletjes tegen elkaar: welcome to South America! 

De meesten onder jullie weten het wel, maar voor wie het niet wist, Lins en Jeroen waren ook 4 weken naar Peru op vakantie geweest en maandag de 16e zou hun laatste dag zijn, dus we hadden op de luchthaven al contact gehad waar we zouden meeten. Zij zaten nog in de bus en wij zouden rond 20uur in ons hotel, Antigua Miraflores, zijn. Wat een geweldige verrassing dat ze in het hotel waren toen wij daar aankwamen. We renden op elkaar af, wat een keiharde botsing tot resultaat had, in plaats van een dikke knuffel (die uiteraard daarna alsnog kwam ;-) Het leuke was dat Lins en Jeroen in hetzelfde hotel een kamer hadden geboekt, dus nadat wij onze spullen in onze kamer hadden gedropt zijn we samen even Lima in geweest om een hapje te eten (waar we natuurlijk uitgebreid hun vakantie hebben besproken en zij ons van tips & tricks hebben voorzien - en wij hen natuurlijk bijgepraat hebben over het thuisfront) gingen onze luikjes wel dicht, dus zijn we op tijd terug gegaan naar het hotel om heerlijk onder de wol te kruipen. 

Dag 2 (maandag 16 juli 2012)
We staan rustig op, nemen een heerlijke douche en we schuiven om 8.45 samen met Lins en Jeroen aan bij het ontbijt. Na het ontbijt stappen we met z'n viertjes in een taxi om naar een hele grote overdekte markt (Polvos Azules) te gaan waarover Lins had gelezen.... mega groot! Maar niets gekocht, want het afdingen wilde niet zo lukken (tja... we zijn en blijven echte Hollanders) en ' de'  zonnebril voor Lins zat er ook niet tussen ;-)  Daarna zijn we in een taxi gestapt naar Plaza de Armas (centrale plein in Lima) voor een lunch. Echter halverwege de rit hebben we de taxi maar weer verlaten, want het schoot echt geen flikker op. Later kwamen we erachter dat dit kwam omdat er een of andere processie gaande was (noestra senora della Carmen). 

Het uitkiezen van de lunchplek was al een hele happening, ze komen als idioten op je af en proberen allemaal 'hun tentje aan je te verkopen'. Ze laten elkaar niet uitpraten, iedereen zwaait midden op straat met z'n eigen menukaart en wijzen naar hun toko (ook als die stiekem 30meter verderop zit) en ze bieden je van alles en nog wat aan, zoals gratis drankjes. Uiteindelijk kiezen we er eentje waar we dan 4 gratis drankjes (1 p.p.) zouden krijgen. Toen we de rekening kregen stonden ze er natuurlijk gewoon op, dus wij ze eraf gehaald en toen kreeg diezelfde man die ons naar binnen had gehaald het toch echt spaans benauwd. Wij liepen er langs heen en we zeiden 'Ciau'.... je had z'n hoofd moeten zien... hij riep nog 'senor, senora, senor, senora... una momenta'. Het mocht niet baten ;-)

Na de lunch hebben we de Iglesia de Santo Domingo bekeken. Deze kerk en klooster vormen een enorm complex waarvan we alleen een blik in de kerk hebben geworpen,  de 'binnentuin' hebben bekeken en we wilden heel graag de klokkentoren in. Helaas bleek de deur ernaar toe dicht en ze waren niet van plan hem open te doen. Toen ik boven op het balkon stond, hoord het ik het geknars van een oude deur en ik wist niet hoe snel ik richting die deur moest en ik wist nog al hijgend uit te brengen dat de man die erdoor kwam de deur open moest houden zodat ie niet weer in het slot zou vallen, maar hij keek me niets begrijpend aan. Vervolgens heb ik bijna die hele hardhouten deur eruit gelopen (au au au, m'n onderarm is nog steeds blauw!), maar we konden de toren in. Lins is nog steeds zo ondeugend als toen ze een klein kind was en die stelde dus voor om aan het koord van die mega grote klok te trekken. Jeroen en ik zeiden nog van nee, maar Ralf vond het ook een magnifiek plan.... Knetters wat een kabaal, daar schrokken we allemaal wel even van! Helemaal boven in de toren konden we 'genieten' van het uitzicht van Lima.... eerlijk: foeilelijk. Het is wel mooi om de stad zo van boven te zien, want het geeft een heel goed beeld, maar we konden het geen plaatje vinden. 

Met de taxi terug naar het hotel waar we om 16.30 na een kopje thee Lins & Jeroen hebben uitgezwaaid. Dat was niet zo leuk. Het was natuurlijk heel bijzonder om zo samen in Lima te zijn, maar veel te kort! Zelf hebben we vanuit het hotel in Lima nog een hotel geboekt voor de volgende dag in Huaraz, een snelle hap gehaald bij de Mac en toen met de taxi naar de terminal van Oltursa voor de nachtbus naar Huaraz die om 22.30 vertrok.

Dag 3 (dinsdag 17 juli 2012)
We worden rond 5 uur wakker en het is echt super heet in de bus. Echt smerig gewoon. Met iets vertraging komen we om bijna 7uur aan in Huaraz. Voor we uit de bus stappen zegt Ralf tegen de busstewardes "why did you turnoff the airconditioning, I felt like I was in a microwave!" De dame antwoord met "But it was only for two ours" . Tja, je kon wel nagaan wat de reactie van Ralf was... " Do you have any idea how it is to be two hours........... " Goed, toen we eenmaal uit de bus stapten was onzer beider reactie: hey, lekker, wintersport! Zo rook het echt. Het was een flink stuk kouder, maar het voelde goed en de bergen om ons heen... stunning! We gingen met de taxi naar ons hotel, San Sebastian, waar we gauw een onwijs lekker ontbijtje hebben gepakt (... de sfeer deed een beetje Oostenrijks aan en de broodjes ook ;-) en daarna zijn we ons bed ingedoken. Fijn bedje, lekker geslapen en rond een uurtje of 11 zijn we pas opgestaan. We hadden besloten dat het een beetje een lamlendige dag zou worden... We hadden nl. alweer een gebroken nacht gehad en we vonden het wel goed wat rust te pakken (in eerste instantie hadden we 's middags al een korte hike willen doen). We gingen richting Cafe Andino, omdat we hadden gelezen en gehoord dat het een relaxte plek is om rond te hangen en je er lekker kan lunchen. Tijdschriftje mee... helemaal prima!

Daarna moesten we natuurlijk gaan beslissen wat we de komende 5 dagen zouden gaan doen. Om jullie even een beeld te geven van waar we nu zitten: de Cordillera's is de grootste bergketen in de wereld na de Himalaya. Het heeft 22 toppen boven de 6000 meter en nog ontelbare boven de 5000. Er zijn vele gletsjers, ijsgrotten, hooggelegen bergmeren met prachtige jade groene of blauwe kleuren water, watervallen, lime-groene valleien, enz. Dit is slechts een korte samenvatting... voor wie meer wil weten google maar eens.  Het is in ieder geval echt heel bijzonder en een paradijs voor outdoor adventure! Op voorhand hadden we besloten dat we heel graag de Santa Cruz trekking wilden doen, omdat dit een hele mooie route is. Deze 4 daagse trek brengt je o.a. over de Punta Union pas en tot aan het base camp van de Alpamayo. We hadden besloten dat we deze trek wilden verlengen met nog een dag en op die wijze er Lagoon 69 aan vastknopen. Samen met de man van de travel agency hadden we de hele route uitgetekend, afspraken gemaakt en toen vertelden ze dat er de volgende dag (en mogelijk ook de dag erna) stakingen zouden zijn. Er is hier veel mijnbouw waardoor het water vervuild raakt en hiertegen komt de plaatselijke bevolking in opstand door overdag de wegen van noord naar zuid te blokkeren zodat ze het werkverkeer naar de mijnen onmogelijk maken. Gevolg hiervan is wel dat er helemaal geen verkeer mogelijk is. De enige oplossing was midden in de nacht vertrekken en dat leek ons heel erg onverstandig, omdat we pas deze ochtend waren aangekomen. We waren dus sowieso nog niet zo fit, maar ook totaal niet geacclimatiseerd. We zouden 's avonds nog gebeld worden of de stakingen ook werden bevestigd door de plaatselijke politie. Eenmaal in het hotel waar we een hapje hebben gegeten bleek dit inderdaad het vooruitzicht voor morgen. Dat was best even een teleurstelling en we zijn zonder plan voor de ochtend erop naar bed gegaan.

Dag 4 (18 juli 2012)
We zijn pas om 8.15 opgestaan, hadden we ook echt even nodig. We merkten best wel dat we ons ritme behoorlijk op de kop hadden gezet, dus we waren niet topfit. Eerst rustig en heerlijk ontbeten, daarna moesten we nog van kamer ruilen (dat was wel onhandig) en pas om goed 10 uur stonden we bij de receptie. De eigenaar had ons de avond ervoor geadviseerd om naar Lake Churrup te gaan, omdat het mooi is en een fatsoenlijke daytrek (best een pittige, maar dat was wel goed voor de oefening) en goed voor de acclimatisatie. Hij voorzag ons deze ochtend nog van wat tips en belde een taxi voor ons, om ons een heel stuk de berg op te brengen. De taxi stond er om 10.30 uur en na een ontzettend hobbelige rit stappen we om 11.30 uit. Gek, je start op 3100 meter hoogte in Huaraz en de taxi zet ons af op  3300 meter hoogte (voelt als weinig verschil in 1 uur rijden). We beginnen aan onze klim naar Lake Churrup dat op 4450 meter ligt. Ik wil even een stukje voor Ralf uit 'rennen'  zodat ik nog even kan plassen als hij met de taxichauffeur praat, maar ik voel meteen dat ik dat beter kan laten. Beiden vinden we het daarna best pittig en merken dat we nog  niet goed geacclimatiseerd zijn, dus het voelt alsof we geen adem hebben. Na een flink eind gelopen te hebben, denken we dat we er echt bijna zijn, we zijn bijna op het topje, zien we nog een heel dal voor ons met een pad naar beneden en daarna stijl weer omhoog. De moed zinkt me in de schoenen, ik moet er even bij gaan zitten. Gadverdamme, ik vond dat ik al een hele prestatie geleverd had, maar zoals het er naar uitzag moest er nog een flink tandje bij. Maar opgeven was geen optie, dus gestadig verder.  Het omhoog hiken werd af en toe afgewisseld met klauterwerk, maar op een gegeven moment wordt het echt klimmen, met handen en voeten en hier en daar ondersteund door staalkabels... Dan zullen we er toch wel zijn... allemachtig nog niet... ik heb het gevoel dat ik wel kan janken. Verder maar weer, weer op een onmogelijke manier omhoog, ik voel me net een tennisser, want het gaat ondertussen gepaard met geluid en het moet uit onze tenen komen. Maar dan.... eindelijk is daar om 14.45 uur Laguna Churrup. Tja... wat moeten we er van zeggen... de zon stond niet zoals die had moeten staan, dus de kleur zoals we die op de plaatjes hadden gezien had het nu niet helemaal. Maar wel bijzonder is natuurlijk de omgeving, een meertje op 4450 meter hoogte dat wordt omgeven met witte pieken van boven de 6000 meter. We zitten een uurtje te genieten van het uitzicht en van onze lunch en dan moeten we om 15.45 toch echt terug, we moeten nog wel voor het donker terug zijn! Het eerste stuk van de terugweg is verschrikkelijk. We kiezen namelijk voor een andere route naar beneden (dus niet via de staalkabels). Dit betekent dat we een ontzettend lang stuk moeten afdalen langs een waterval, waar absoluut geen pad is, alleen maar gladden schuine rotsen... je snapt wel: hier zijn geen foto's van. We waren allang blij dat we weer fatsoenlijk beneden waren. Wel een echte aanslag op de knieën. Eenmaal onderaan de waterval kunnen we hem oversteken en dan begint de echte weg terug. Wat heel mooi is, is dat het inmiddels laat op de middag is en de zon een bijzondere gouden gloed over de bergen geeft... heel apart. Om 17.45 komen we aan op de plek waar de taxi ons die ochtend heeft afgezet en die staat er dan ook nog keurig. Een uurtje later zijn we terug in het hotel en Ralf begint klachten te ontwikkelen van hoogteziekte. Duizelig, hoofdpijn en misselijk, onmiskenbaar. Hij springt onder de douche en kruipt daarna lekker onder de wol. Wel maak ik hem om 20.30 nog wakker gemaakt om toch iets te eten en vooral nog wat te drinken. Een half uur later gaat m'n telefoon (ik zit beneden in het restaurant waar ik voor ons beiden iets eten heb besteld en voor Ralf ook thee) dat het hem een half uur heeft gekost om uberhaubt kleren aan te doen en dat hij nou op de rand van het bed zit en het gevoel heeft dat als ie nog een stap zet dat ie alles onder kotst. Oke... klinkt als gevalletje Kilimanjaro (hier heeft Ralf precies hetzelfde gehad, overdag geen last, bij aankomst flinke klachten die ook aanhouden, nachtje slapen en de volgende dag topfit... ik hoop dat het nu ook zo is!). Nadat ik Ralf weer onder de wol heb gestopt heb ik snel even wat gegeten, gedouched (ik merk dat m'n hoofdhuid totaal verbrand is!!) en daarna  en lig ik ook om 21.45 in bed.

Dag 5 (donderdag 19 juli 2012)
Zoals verwacht en gehoopt is Ralf vanmorgen weer topfit. Omdat ik gisteravond al gehoord had dat er vandaag nog steeds gestaakt wordt kunnen we weer niet weg voor de Santa Cruz, dat was wel een behoorlijke tegenvaller, dus we hebben vandaag een relaxdagje en moeten nadenken wat we de komende dagen willen doen. Na het ontbijt zijn we door de straatjes van Huaraz gelopen, over lokale marktjes en hebben veel nieuwe indrukken opgedaan over hoe de mensen hier leven. Echt van dag tot dag, ze leven in het nu en dat is ook het enige waar ze mee bezig zijn. De manier waarop ze dat doen verschilt heel erg. We zien veel oude getekende dames op de grond bij stalletjes, maar ook jongere mensen die proberen een wat hippere flavour van Lima hier naar toe te brengen. Onze zoektocht naar een hoedje voor mij eindigt zonder succes (ik heb nl. behoorlijk hoofdpijn en best last van m'n verbrande hoofdhuid... de zon heeft op deze hoogte een enorme kracht) en we zoeken cafe Andino weer op voor een lekkere lunch en lezen relaxed een boekje. Een uurtje later kletsen we hier ook nog even bij met het Nederlandse stel dat we de dag ervoor bij Churrup hebben ontmoet. Jeroen en Jantine reizen 5 maanden door Zuid Amerika... geweldig, we zijn toch wel een beetje jaloers! 

Dan op pad voor een 3-daagse trekking. Er wordt ons verteld dat we evt. de Santa Cruz (de oorspronkelijke route van 4 dagen, niet de 5 daagse zoals door ons samengesteld) in drie dagen kunnen doen, dit schijnt wel eens vaker te worden gedaan. De route wordt keurig voor ons uitgetekend, maar dit betekent wel dat we dan 10 uur per dag moeten hiken en dat lijkt ons onverstandig. Er zijn wel wat andere 3dagen/2nachten trekkings, maar de toegevoegde waarde is niet heel groot boven dagtrekkings. Bovendien heeft Ralf er niet veel trek in en de Santa Cruz was toch al mijn idee, dus ik voel weinig animo. Wat ik in ieder geval wel echt wil doen is Lake 69, een bergmeer op 4700 meter (i.c.m. Llanganuco lakes), dus dat leggen we dan ook vast voor morgen.  De dag erna gaan we mountainbiken in de Cordillera Negra (met uitzicht op de Cordillera Blanca). Waarschijnlijk heel mooi, maar dat hebben we echt voor Ralf gedaan... Toen ik dat zei, zei Ralf: "Ja, en terecht. Ik heb de afgelopen 5 jaar voor jou op een knol gehobbeld" . De dag daarna doen we Ice Climbing (uiteraard voor beginners!! ;-) Leuk vooruitzicht dus. 

Gauw wat gegeten bij Kristof. (L&J: thanks voor de tip!) en we wilden snel weg, omdat we dit verhaal nog wilden plaatsen en vroeg onder de wol wilden, omdat we er morgen al om 5.15uur uit moeten! Maar goed, toen schoof een Nederlander aan die hier alweer bijna 4 jaar zit... Toch interessant om te horen wat iemand er toe beweegt om hier te zitten om van goed betaalde datamanager met gezin en kinderen dan naar Peru te gaan om hier stroopwafels te gaan maken en volledig opnieuw een bestaan te gaan opbouwen! Overigens wil ik jullie het verhaal van de eigenaar Kristof ook niet onthouden... Deze Belg heeft 19 jaar lang een relatie gehad met een Peruaanse, maar omdat zij het op een gegeven moment toch niet meer trok zijn ze na 17 jaar naar Peru vertrokken en 2 jaar laten strandde de relatie. Zij ging terug naar België en hij bleef.... 

Goed, het is weer leuk geweest. We hebben nog wel veel meer leuke verhalen, maar ik kan niet alles opschrijven, dan wordt het een heel boekwerk. We proberen zondagavond weer een bericht te plaatsen!