Dag 16 t/m 19: Salvador en Olinda

Zoals jullie weten zijn we dus afgelopen zondagavond aangekomen in Salvador, de hoofdstad van de deelstaat Bahia. We hadden hier echt een super mooie pousada/hotel, Solar des Deuses (waarvan jullie al een fotootje hadden gezien). Maar 7 kamers, elke ochtend brengen ze het overheerlijke ontbijt op de kamer en een supermooie locatie: gelegen midden in het oude centrum van de wijk Pelourinho aan het centrale plein!

Je hoeft niet lang in Salvador te zijn om te voelen dat er een totaal andere sfeer heerst dan in andere delen van Brazilië. Muziek, duidelijke Afro-invloeden, dans (waaronder Capoeira), kunst, religie en een schitterend kleurrijk koloniaal historisch centrum zorgen voor gezelligheid en een feestelijke sfeer.

Maandag (6 sept.) hadden we een grote standswandeling gepland in de bovenstad (Salvador is onderverdeeld in een ´bovenstad´ en een ´benedenstad´ die met elkaar worden verbonden door een enorme lift (voor Bas: ja... van Otis ;-)), maar omdat het weer niet bepaald super was (lees: regen) zijn we eerst met de lift naar beneden gegaan om daar naar de Mercado Modelo te gaan. Dit drie verdiepingen hoge gebouw herbergt talloze kraampjes waar allerlei lokale kunstnijverheid te koop is (en lelijke souvenirs). We vonden de schilderijen wel echt mooi... heel kleurrijk, maar super knap gedaan! Ook de typerende gekleurde geluksbandjes zijn bij ieder kraampje te koop. Daarnaast kan je er allerlei Capoeira instrumenten kopen. Capoeira is een voetvechttechniek in de gedaante van een dans, begeleid door o.a. een ´berimbau´ (een eensnarig instrument dat op een boog lijkt). Ralf en ik hebben bij het zien hiervan al meteen bedacht dat we dat zelf niet gaan uitproberen...(ondanks dat hier veel scholen zijn die cursussen aanbieden). Volgens ons moet je er erg sterk voor zijn, heel lenig, beheerst, gecontroleerd en met veel gevoel voor evenwicht... En dan nog is het moeilijk ;-)

Het weer was inmiddels weer wat beter, dus we hebben de lift naar boven genomen en zijn naar het Praça da Sé gelopen om verschillende cathedralen te bekijken en daarna naar het Terreiro de Jesus, het centrale plein van de wijk Pelourinho. De Unesco beschouwt de huizen in deze wijk als de belangrijkste verzameling 17e en 18e-eeuwse koloniale architectuur van Noord- en Zuid Amerika. Op de foto´s kunnen jullie een beetje zien hoe de straatjes met de gekleurde gebouwen eruit zien... echt in alle kleuren, groen, blauw, geel, roze, rood, lila, paars, enz... en allemaal met witte ´omlijstingen´ en keurig in de verf! De straatjes zijn super steil en enorm ´keierig´, geen goede plek dus om onderuit te gaan, alhoewel je dat hier zeer eenvoudig lukt! Oppassen dus! Nadat we helemaal naar beneden zijn gelopen (en de mooie cathedralen op de achtergrond wederom voor een mooi plaatje zorgden) zijn we dezelfde weg terug gegaan, dus steil omhoog! Omdat het weer begon te regenen zijn we gaan lunchen (beetje laat om 16uur!) bij Mamabahia. Daarna terug richting ons hotel. Aan hetzelfde plein ligt namelijk de ´Igreja de Sao Francisco´. Deze 18e eeuwse kerk is echt geweldig! Het interieur is van vloer tot plafond bedekt met bewerkelijke snijwerken, die van een dikke laag bladgoud zijn voorzien. Het portaal is helemaal rondom verfraaid met handbeschilderde tegeltjes (die we overigens wel in meer kerken zien hier). In de kerk kwamen we de Engelsen tegen die we ook al in de Amazone hadden gezien en die vroegen ons mee voor een borrel. Gauw in ons hotel even omgekleed, een borrel gedaan met de Engelsen, toen gegeten bij een goede pizzeria (en dat was echt wel lekker na onze dagen in de Amazone) en vervolgens hebben we in een internetcafe ons vorige verhaal geschreven.

Dinsdag (7sept) hebben we uitgeslapen, lekker ontbeten en daarna wilden we richting het strand, want het weer was goed. We wilden naar Itapua, wat ongeveer 40min. met de bus zou zijn, maar we hadden gehoord dat het de moeite waard was. 7 September vieren de Brazilianen independenceday, wat een drukte op straat... de hele stad was uitgelopen leek wel. Leuk om te zien. Vervolgens bleek de bus die wij wilden niet te lopen en we spraken een Braziliaans stel met een zoontje van 7 en de man wist ons te vertellen dat er wel een bus in de benedenstad ging. Hij moest daar ook heen (begrepen wij), dus wij met de lift naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen liep de man naar onze mening de verkeerde kant op, dus we vroegen hem waar de bushalte was. Nee, dat was dus niet het plan... hij had een auto, ging ook naar Itapua en we konden wel met hem meerijden... Hmmm... heel aardig aangeboden natuurlijk, maar wat vonden we daar eigenlijk van.... Konden we deze mensen wel vertrouwen... je weet maar nooit... Onze ´tegenstanders´ even ingeschat op fysieke kenmerken, dat was wel te doen... en bovendien... hun zoontje zat bij ons op de achterbank, dus dat zou wel goedkomen. En inderdaad, eenmaal aangekomen in Itapua bleek de beste man gewoon één van de vele super vriendelijke Brazilianen te zijn die mensen graag willen helpen. Dat is ook onze ervaring tot nu toe, mensen zijn vriendelijk en behulpzaam voor zover dat mogelijk is, want dat is wel een ander ding... de mensen spreken hier echt geen woord Engels, bij het irritante af, want je moet je continu met handen en voeten proberen duidelijk te maken. Zelfs de mensen van wie je zou verwachten da ze -een beetje- Engels spreken doen dat dus niet, zoals mensen die werken in/bij hotels, touristoffices, luchtvaartmaatschappijen, enz.
Goed, genoeg klaagzang, Itapua. Waar we eerst dachten dat de hele stad was uitgelopen om 7/9 te vieren in de stad, bleek nu wel dat waarschijnlijk het overgrote merendeel er toch voor had gekozen om naar het strand te gaan... echt overloaded. Nadat we eindelijk een vierkante meter voor ons zelf hadden gevonden hebben we zo´n 3 uur op het strand gelegen en toen begon het weer te regenen, dus hebben we de bus gepakt richting Pelourinho. Op zich ook een hele belevenis: kost niks, is ook niks... De Brazilianen zijn behoorlijk harde en stevige rijders, that´s for sure! In het hotel lekker gedouched na een ´vieze strandmiddag´ en toen richting hetzelfde internetcafe (is van een Belg die al 11 jaar in Brazilië woont, was blijven steken tijdens één van zijn reizen) en daar hebben we uiteindelijk ook wat gegeten, omdat het met bakken uit de lucht kwam. We hebben onder andere Acai gehad. Dit is een vruchtje uit de Amazone, aubergine kleurig en erg gezond en vult ook behoorlijk. Het schijnt dat veel mensen het hier als ontbijt (met fruit en cruesli) nemen of als tussendoortje. In Nederland maar eens naar op zoek...

Woensdag (8 sept) werden we om 11 uur opgehaald bij Solar des Deuses en naar de luchthaven van Salvador gebracht. Daar vlogen we om 13.15 uur naar Recife wat een stukje hoger ligt, eveneens aan de kust en ligt in de deelstaat Pernambuco. We kwamen om 14.30 aan. In het vliegtuig zat het voetbalelftal van Bahia rondom ons heen en dat vond Ralf natuurlijk nog wel interessant. Communiceren ging met een woordenboek Engels-Portugees (en andersom) in de hand, maar toch leuk. Een van de jongens bleek nog bij AZ te hebben gevoetbald en een ander (de keeper) gaf Ralf zijn pet. In Recife werden we opgehaald en naar Olinda gebracht. Olinda ligt als een soort van openluchtmuseum in de heuvels boven Recife. Na aankomst hebben we nog een paar uur rond gelopen door het stadje. Helaas was het wel regenachtig, maar toch konden we genieten van de ondergaande zon en de barokke kunst en architectuur. Ook Olinda is door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Vervolgens liepen we bij toeval tegen het restaurantje aan dat ons was aanbevolen en hebben we heerlijk gegeten bij Officina do Sabor.

Donderdag (9 sept) hadden we wederom een goed ontbijt gehad en daarna hebben we de hele dag te voet Olinda verkent (ondanks dat het weer bijna de hele dag regende, het is hier net Nederland!). Olinda is eigenlijk een soort Pelourinho in het klein. Misschien nog wel meer kunst, ietsje minder muziek (en iig anders, de Bahiaanse muziek is typerend voor daar, maar niet in Pernambuco), ook Capoeira en vooral dezelfde steile en kleurrijke straten en vele cathedralen (waar we nog nonnen hebben zien bidden, dat ze nog bestaan!). We zijn ook nog even bij een school wezen kijken, helemaal beneden naar de zee gelopen (en natuurlijk de hele weg weer omhoog!) en Ralf heeft zich een paar Havaiianas gekocht waar hij al de hele vakantie om zeurt ;-).

Morgen nemen we om 11 uur een taxi en vliegen we om 13.15 vanaf Recife naar Fernando de Norhonha. Een eiland 350 km. uit de kust (waar het tijdverschil met NL, niet 5 maar 4 uur is) en als het goed is een waar natuurparadijs en een schitterende plek om te duiken. Hier zullen we 7 dagen blijven. We houden jullie op de hoogte!