Dag 6 t/m 11: de Pantanal

Het was even stil, maar daar zijn we weer...

Afgelopen vrijdag (27e) werden we ´s nachts om 4.30 uur opgehaald van het hotel en naar de luchthaven van Iguaçu gebracht om de vlucht van 6.00 uur naar Sao Paulo te pakken. Van daaruit (na 3 uur wachten) doorgevlogen naar Campo Grande wat ´iets´ buiten de Pantanal ligt. De Pantanal is een uitgestrekt gebied van ongeveer 230.000 km2 en is ongelijk verdeeld over Brazilië, Bolivia en Paraquay. Het gebied wordt periodiek overstroomd en is de habitat van een rijke tropische fauna. De Pantanal is het grootste wetland op aarde en als er veel water staat lijkt het gebied op een grote binnenzee en juist in de tijden van droogte (nu dus) worden de afwaterrievierjes zichtbaar en wordt het land tussen de rivieren droog en op sommige plaatsen moerassig. De Pantanal is een uniek ecologisch reservaat waar meer dan 650 vogelsoorten, 80 zoogdiersoorten, 50 reptielsoorten en meer dan 250 vissoorten zijn geïdentificeerd (die wij natuurlijk lang niet allemaal hebben gezien). De bekendste Pantanaldieren zijn de capibara´s, kaaimannen, tapirs, jaguars, reuzenotters, anaconda´s, brul- en kapucijnapen, tuiuiu´s, ara´s en toekans (die we helaas ook niet allemaal hebben gezien :-()

Rond 13.15 uur kwamen we (met wat vertraging) aan in Campo Grande waar op de luchthaven onze huurauto klaar stond. Nou ja... niet helemaal. We kwamen buiten, 38 graden Celsius en de beste man liep naar ´onze´ auto die dus geen airco had... daar hadden we geen trek in! En overigens ook niet besteld. Na wat gedoe, stennis schoppen en een half uur later, hadden we dan onze auto mèt airco, een Volkswagen Gol. En nee, de ´f´ is er niet afgevallen... het is een combi tussen een Polo en een Golf en dan van alles de meest goedkope uitvoering, maar helemaal prima. In Campo Grande (en omgeving) is het tijdsverschil met Nederland niet 5, maar 6 uur, dus het was nog een uurtje vroeger. Voor vandaag stond er 300km op het programma en Bonito als bestemming. De weg was verrassend goed (voor Braziliaanse begrippen) en we kwamen om 16.00 uur (´nieuwe tijd´) aan bij Pousada Bonsai. De acccomodatie had absoluut beter kunnen zijn, maar het was oke. Onderweg hebben we genoten van het glooiende landschap wat er zo totaal anders uitzag dan we tot nu toe hadden gezien. Hele rode grond, veel dieren in de uitgestrekte vlakten en mooie grote fazenda´s (grote boerderijen/ranches).
Na aankomst hebben we in Bonito zelf even onze vouchers opgehaald voor de volgende ochtend, wat gegeten en zijn op tijd ons nest in gedoken, want we hadden een lange dag gehad.

Zaterdag (28e) ging ons wekkertje om 6.45 uur, ontbeten en we zaten om 8.15 in de auto om over gravelwegen (die we op dat moment slecht vonden, maar nog niet wetende wat ons allemaal nog te wachten stond) richting de Sucuririvier te rijden. Dit is één van de helderste rivieren ter wereld en bijna onnatuurlijk blauw (en hoe dieper de rivier, hoe blauwer het water lijkt). Het ongewoon heldere water hier komt door de hoge concentratie carbonaten die uit onderwaterbronnen in de kalkstenen bodem opborrelen. Deze verkalken de onzuiverheden in het water, waardoor die naar de rivierbedding zakken. We zijn door de ´bossen´ naar de bron van de rivier gelopen, echt grappig om te zien. Uiteraard was het hier nog niet diep genoeg, dus na nog een klein stukje lopen mochten we met ons masker, snorkeltje en wetsuit het water in. We hebben ons in 50 min. 2km. stroomafwaartsen laten drijven en ondertussen genoten van de mooie natuur, zowel boven als onder water. Wel een heel apart gevoel dat je gewoon midden in de natuur bent, alles om je heen groen is en je je door een onnatuurlijk heldere en blauwe rivier laat afdrijven...
Na terugkomst lekker warm gedouched bij de fazenda, geluncht en vervolgens nog met de auto rondgetourd over de gravelwegen om te genieten van de omgeving en ons te verbazen over de enorme afstanden met ´niks´... alleen maar ´weilanden´ en en nog eens ´weilanden´ en kilometers verder pas de volgende fazenda... Sommige mensen wonen hier dus honderden kilomters van de bewoonde wereld af... geen dorpje, geen supermarkt, helemaal niks. Op de terugweg zijn we nog langs Praia de Figueira gegaan, een soort Hulsbeek, maar dan anders ;-) Bij terugkomst bij Bonsai hebben we nog even aan het zwembad gelegen en toen het inmiddels bekende ritueel: douchen, eten, slapen.

Zondag (29e) hebben we lekker uitgeslapen tot 8.30 uur. We hadden vandaag toch niet echt een vastomlijnd programma. We hadden nog iets van een excursie kunnen boeken, maar of we hadden het al gedaan, of het was niet de juiste tijd van het jaar of het was echt belachelijk duur (250 euro p.p.). In plaats daarvan zijn we er dus zelf met onze Gol opuit gegaan en richting Rio do Peixe gereden over een waanzinnig slechte weg (hierover later meer). Eenmaal aangekomen op onze bestemming hebben we toekans, blauwgele ara´s en apen gezien. Echt heel gaaf en we hadden het er prima naar onze zin totdat de man ´des huizes´ steeds 1 woord bleef herhalen en dat klonk toch verdacht veel als ´voucher´. Met andere woorden, we moesten wel heel rap met een briefje komen waaruit hij kon opmaken dat ie geld kreeg... Maar ja, dat hadden we dus niet, want we waren immers op eigen houtje. Nou dat werd niet grappig gevonden en er werd al gebeld met Bonito. Vonden we wel een beetje vreemd en eigenlijk ook belachelijk, maar zijn ´em toch maar gesmeerd, want de man zag er nou niet allervriendelijkst uit!
In de namiddag hebben we nog 3 uurtjes aan het zwembad gelegen, beetje relaxen en lezen en daarna het alom bekende avondritueel.

Maandag (30e) ging onze wekker om 7 uur en na ons ontbijt bij Bonsai hebben we uitgecheckt, want voor vandaag stond er 150 km. op het programma en bestemming een Fazenda in de buurt van het plaatsje Miranda. We moesten hier uiterlijk 12 uur zijn, zijn om 8.15 weggereden en hadden de tijd tot op de laatse minuut nodig... Hoe komt dat? Nou, die slechte weg waar ik nog op terug zou komen... 150 km. gravelweg, maar niet zomaar gravelweg....grote kuilen, erosiegeulen, grote stenen... echt verschrikkelijk. Ik denk dat onze auto geen schokbrekers meer overheeft en wij trouwens ook niet... Op de meeste stukken was 30km. per uur al te gek. Weet je... kennen jullie het gevoel dat je in een speedboot zit en snoeihard over de toppen van de golven vaart en dat je er dan net eentje mist... Dan klap je ook met de voorkant keihard naar beneden... Nou zo voelde dat dus met enige regelmaat. En af en toe was het juist heel ´gravelzanderig´ en dan was het net alsof je in de winter als het hard heeft gesneeuwd handrembochtjes doet met je auto.
Goed, nadat onze auto om 12uur volledig uit elkaar was gerammeld en wij ons net zo voelden kwamen we aan bij Fazenda Baia Grande, erg mooi! Het is een grote fazenda met 1800 hectare grond (en meer dan 30km hekwerk), 1800 stieren, maar ook nog koeien, paarden, geiten, kippen en ganzen. Deze fazenda had geen eigen vliegveldje met vliegtuig (de beide ´buren´ wel)... dit komt hier veel voor, omdat je zo ver van alles af zit.
In de namiddag zijn we met een trekker weggebracht de ´bossen´ in om een hike te doen... om eerlijk te zijn stelde dat niet zo veel voor en hebben we ook niet zoveel gezien, maar de omgeving was wel mooi. Overigens nog wel een kaaiman gezien en boos gemaakt... zo, daar komt dan een geluid uit! Op de terugweg pakte de gids nog een vrucht uit een boom, een genipapu of zoiets, als je die door midden snijdt is ie wit, met wat blauwe puntjes. Hij ging daarmee over je arm (als je wilde). Ralf wel... resultaat na een uur: een diepe donkerblauwe plek en die blijft ongeveer 8 dagen zitten... en bedankt! Een soort van tijdelijke tattoo dus...

Dinsdag (31e) hebben we al vroeg ontbeten (7.30) en zijn we op ´fotosafari´ gegaan... Wederom met de trekker weg gebracht en daarna rondom een groot ´meer´ gelopen. Ontzettend veel verschillende vogels gezien, heel veel kaaimannen en capibara´s. Capibara´s zijn de grootste knaagdieren ter wereld en kunnen tot wel 80kg wegen. Het is een soort van waterzwijn... Helaas hebben we ook een heleboel dieren (en vogels, zoals de jabiroe) niet gezien... Ik had ook nog wel heel graag de miereneter willen zien, maar we hebben alleen z´n sporen kunnen spotten... We waren rond 10.30 terug en hebben tot 16.00 uur gerelaxed aan het zwembad, beetje rondgehangen op de fazenda en natuurlijk heerlijk geluncht... het eten is hier erg goed! Om 16.00 zijn we op de ´cavalo´ gestapt om ruim 2 uur te paardrijden... Heel erg relaxed en mooi. We zijn met daglicht vertrokken, toen werd het schemerig en we kwamen terug toen het net donker was. Door de uitegestrekte vlakten met de grote kuddes ´zeboes´, het ras stieren hier... Nadat ik nog een paar rondjes had gegallopeerd, hebben we de paarden afgezadeld en afgesproeid en toen kon Ralf voor het avondeten nog net even een caipirinha drinken...

Vandaag (woensdag 1 september) zijn we erg vroeg opgestaan (6uur) om nog een rondje op de fazenda te maken, onze spullen te pakken en na het ontbijt richting Campo Grande gereden. Deze 220km hebben we in 3 uurtjes afgelegd, de weg was redelijk goed (uiteraard geasfalteerd, voor Nederlandse begrippen wel hobbelig, maar voor hier prima) en we waren rond 11.30 hier. Snel even wat gegeten bij de Mac en nu tik me al ruim 1,5 uur helemaal suf om op tijd klaar te zijn, want we moeten zo onze auto nog door de wasstraat halen, inleveren en inchecken om onze vlucht naar Manaus (via Cuiaba en Brasilia) te halen...! Als het goed is komen we rond 23uur aan in Manaus, dus we hebben vandaag echt een reisdag. Morgen gaan we voor 4 dagen de Amazone in, dus tot over een dag of 5!