Dag 17 t/m 20: Yosemite en Napa Valley

Dag 17 (dinsdag 14 mei)
Om 8 uur opgestaan, rustig aan gedaan en toen richting ontbijtbuffet... dat hebben ze hier begrepen, heel fijn. We hadden de dag ervoor in de auto wel een beetje gevoel gekregen bij de afstanden in Yosemite en ook wat we ongeveer zouden willen doen... veel te veel in de twee dagen die we nog hebben, dus dat wordt keuzes maken.

Yosemite National Park staat bekend om de afwisseling tussen hoge Sierra, granieten kliffen, hoge watervallen, reuzensequoia's, alpenweiden en wilde rivieren. Met meer dan 3 miljoen bezoekers per jaar (waarvan trouwens 75% uit Californië komt) is Yosemite een van de drukst bezochte parken in de Verenigde Staten en het drukst bezochte deel is absoluut Yosemite Valley, het ' dorp' op de valleibodem aan de Merced River. Als je Yosemite Valley ziet, begrijp je waarom. Deze door een gletsjer gevormde vallei ziet er adembenemend mooi uit, met aan de ene kant Half Dome (een 670 meter hoge rots - de steilste in de VS) en aan de andere kant El Capitan, een 900 meter hoog blok graniet. Via grote watervallen (waaronder twee van de hoogste ter wereld), valt smeltwater tot op de bodem van de vallei, waar het wordt afgevoerd door de Merced River door een gebied met weiden en bossen. In het park tref je honderden soorten vogels en zoogdieren aan, en prachtige alpenbloemen. Er zijn diverse concentraties met sequoia-bomen. Andere hoogtepunten zijn Glacier Point, een uitkijkpunt op bijna 1000 meter hoogte, vanwaar je een spectaculair uitzicht hebt over de vallei, en dus Tioga Road, de hoogst gelegen weg in de VS. En dat is eigenlijk nog maar een deel van het park. En daar komt nog bij dat er rondom al deze hoogtepunten de prachtigste wandelingen te maken zijn die variëren van 2 tot 8 uur. Kortom: twee dagen is te kort en ik snap helemaal waarom mensen hier rustig anderhalve week vakantie kunnen houden.

Wij kiezen ervoor om vandaag te beginnen met Mariposa Grove. Eenmaal rond 10.30 hier aangekomen is het flink zoeken naar een parkeerplaats (hier waren we al voor gewaarschuwd), het is blijkbaar nu al druk in het park en het is nog niet eens hoogseizoen, maar parkeerplaatsen zijn schaars. Eindelijk wat gevonden en we zien dat we ons behoorlijk hebben vergist in de afstanden en dat als we echt wat van Mariposa Grove willen zien, we minimaal een wandeling van 5 tot 6 uur moeten maken. Dat betekent dat we niets anders meer kunnen doen, dus we besluiten te kiezen voor de toeristische route, nl. met een open karretje door de Grove, zodat we ons wat sneller kunnen verplaatsen... Helaas... eerst beschikbare plekken om 12 uur. Gadver... we zijn slecht voorbereid vandaag, maar zolang gaan we niet wachten. We besluiten het programma om te gooien, we kopen kaartjes voor de rit van 16 uur en gaan eerst de Glacier Point Road rijden naar Glacier Point en een wandeling maken naar Sentinel Dome (vanwaar je een 360 graden uitzicht hebt over het park) en Taft Point.

Om 11.30 zitten we dus weer in de auto en al gauw blijkt dat ook onze volgende bestemming langer op zich laat wachten... het zijn best nog wel afstanden, slingerende wegen (met ook veel campers... argh!!), dus het schiet allemaal niet op. Ondertussen wordt het wat bewolkt aan deze kant van het park, dus we hopen maar dat we nog een beetje een fatsoenlijk uitzicht hebben tegen de tijd dat we bij Glacier Point aankomen...we zijn er iets voor enen. Het uitzicht op
Half Dome en de Vernal Falls is mooi, maar het is te bewolkt en misschien wel een beetje mistig om het echt briljant te kunnen noemen. We lopen hier uiteindelijk bijna een uurtje rond, dus we moeten een beetje vaart maken... kopen nog een ijsje en stappen weer in de auto, rijden langs Washburn Point en stoppen even later bij de parkeerplaat waar de 'Sentinel Dome & Taft Point Trailhead' start. Als we de vaart er flink inzetten moet dit kunnen. Als we beginnen zien we echter dat het in de richting van Sentinel Dome echt pikzwart wordt en we zien mensen bezweet terug komen... We vragen hoe het was. Prachtig, maar ze zijn letterlijk terug komen rennen, omdat het daar onweerde en rap slechter werd. Mmmh... we staan even in twijfel, wat zullen we doen. Tja.. toch een beetje onverstandig... we gaan morgen wel in de herkansing.

Terug naar Mariposa Grove, uiteraard is de parkeerplaats vol, dus we moeten het laatste stuk de shuttle nemen. We zijn er om 15.15 en er is nog plek voor de rit van 15.30, dus we ruilen onze kaartjes om. Mariposa Grove staat bekend om haar enorme populatie reuzensequoia's en die zijn echt indrukwekkend! Deze bomen worden heel groot en heel oud. In Mariposa Grove zijn de grootste rond de 95 meter hoog en hun stammen hebben onderaan een omtrek van 37 meter. Verder is het kenmerkend dat de boomschors roodachtig bruin is. De schors is ook heel zacht en kun je makkelijk induwen... het zijn heel veel dunne laagjes over elkaar zeg maar. Reuzensequoia's hebben direct zonlicht, veel vocht en een kale mineraalrijke bodem nodig. Ze worden zo oud, omdat ze resistent zijn voor vuur, ziekten, insecten en bederf. De oudste boom in de Mariposa Grove is bijna 1900 jaar oud! En dat ze overal tegen kunnen bewijst de 'Telescope Tree' wel, deze reuzensequoia is geraakt door de bliksem, vanbinnen volledig uitgebrand, maar leeft nog steeds. Je kan dus in deze holle boom gaan staan en als je omhoog kijkt zie je de blauwe lucht!

De tocht gaat door de hele Grove en sommige bomen hebben ze namen gegeven, bijvoorbeeld ' the Faithful Couple', dit zijn twee sequoia's die beneden aan elkaar zijn gegroeid, maar bovenaan nog duidelijk gescheiden zijn. Of bijvoorbeeld 'the Clothespin Tree', die is onderaan uitgebrand, waardoor er een soort van boog / tunnel in de stam is ontstaan waar met gemak een auto door kan rijden. Als het zonlicht op de reuzensequoia's schijnt is het nog een mooier plaatje omdat dat de rode gloed versterkt. Al met al is het bijna 17uur als we terug zijn bij het beginpunt. We pakken de shuttle naar de auto en rijden dan nog een goed half uur terug naar ons hotel waar we rond 18 uur aankomen. Ralf gaat even aan het zwembad liggen en ik trek nog wat baantjes. Dan snel douchen, zodat we om 19.00 uur bij Embers zijn... het 'fine dining' restaurant van Tenaya. Echt super lekker gegeten (vooral het toetje ;-). Daarna hebben we nog even in de bar gezeten en dat werd wat langer dan we hadden gewild, want daar heb ik het vorige verslag nog getikt en daarna wilde Ralf de foto's plaatsen, wat dus niet lukte (zoals sommigen van jullie hebben gezien). Heel frustrerend! Uiteindelijk is het met alle grappen 1 uur als we onder de wol liggen en dat was niet conform planning... we hadden de wekker voor de volgende ochtend nl. om 6.30 willen zetten, maar dat gaan we nu ammenooitniet doen!

Dag 18 (woensdag 15 mei)
Nou, dat gaat vanochtend allemaal een beetje sloompjes. Wel om 7.30 de wekker gezet, met moeite eruit, maar daarna voelt het alsof ik in de 'slow-motion-stand' sta. Richting ontbijt, lekker buiten zitten en terwijl we vers fruit, yoghurt en croissants naar binnen werken proberen we de foto's nog op een andere manier op de site te krijgen. Dat lukt... wel lagere resolutie, maar dat moet dan maar voor nu. Onze oorspronkelijke planning ligt natuurlijk in duigen, dan hadden we nu nl. al in de auto gezeten naar Sentinel Dome, dus die herkansing gaat niet lukken. In plaats daarvan zitten we eindelijk om 10 uur in de auto en rijden we van Wawona weer omhoog richting de afslag naar Yosemite Village. Voor we zover zijn zien we in de spiegel abrubt een auto draaien in de bocht, die we net tegen kwamen. Mmh.. verdacht. De auto blijft ons volgen en ja hoor... rood/blauw zwaailicht en we moeten naar de kant. Te hard gereden is het oordeel van de irritant uitziende parkranger. Dit is extra verdacht...we reden niet te hard en je moet wel verrekte geavanceerde radarapparatuur hebben om onze snelheid gemeten kunnen hebben op deze wijze. We houden voet bij stuk en we zien de ranger vertwijfelt kijken. Uiteindelijk kunnen we door... wat een minkukel!

Na de afslag het een mooie route die met de Merced River meekronkelt. We rijden langs Yosemite Village heen en gaan eerst naar Curry Village en parkeren hier de auto. Doen onze bergschoenen aan (nou ja, Ralf kiest voor sportschoenen, maar we doen iig beide onze Teva's uit) en lopen even naar de Pizzacorner, om daar samen nog een kleine Margherita te delen. Dan lopen we langs de campgrounds, voorbij Upper Pines en dan begint onze wandeling naar de Vernal Fall. Het volgt veelal de wilde rivier, met veel stroomversnellingen en verval en dat is altijd een mooi gezicht. Het is best een steil pad omhoog en dan komen we aan bij een grote brug over de rivier. Vanaf de brug zien we ook boven in de verte de Vernal Fall... We wikken en wegen... zullen we daar nog heen lopen? Ja, dat willen we eigenlijk wel, maar het is nog best een eind. We gaan eens vragen aan mensen die terug komen lopen... Ze zeggen allemaal dat het een pokkestuk omhoog is, glad, steil en pittig èn dat je doorweekt raakt omdat je vrij dicht bij de waterval komt en je zeg maar langs de zijkant omhoog loopt en het water dus wordt weggeblazen van de waterval en met veel kracht neerkomt en dat spettert ook weer op, maar.....dat het meer dan de moeite waard is! Ralf kijkt niet blij en zegt dat het voor hem niet hoeft. We gaan toch, ik hou niet van half werk en we zijn nog niet boven en dat is wel ons doel. Het eerste stuk is vooral steil, maar wel prima te doen. En dan komen we op een gegeven moment dichterbij... binnen no time zijn we echt kliederkletsnat... onze kleren, onze haren, het water loopt met stroompjes over m'n lichaam... nat tot op het bot. Ik hoor Ralf achter mij flink vloeken en ik heb nog de moed om even stil te staan en achterom te kijken (ik bedoel...natter dan dit kan ik toch niet worden) en zie een hoofd waar met grote letters 'onweer' op staat! Als we uiteindelijk boven zijn, waar het zonnig en droog is en we binnen 10 minuten aardig zijn opgedroogd kunnen we er allebei om lachen. Nou ja... uiteraard baalt Ralf wel dat z'n kapsel is verwoest... ;-) Boeien! We maken wat foto's en gaan lekker zitten om van het uitzicht te genieten en wat te eten. Tegen de tijd dat we echt weer lekker droog zijn beginnen we aan de terugweg en we weten nu wat ons te wachten staat... We proberen toch nog wat foto's te maken, het uitzicht op de waterval is echt mooi en je ziet continu regenbogen, prachtig! Uiteraard vindt de lens van onze camera dit niet zo'n geweldige onderneming, dus de foto's zijn slecht en we hebben de camera maar snel weg gestopt. Als we weer beneden zijn kom ik een man tegen en die zegt 'you're soaked!' ... goh.. scherpe constatering ;-)

We dalen weer helemaal af tot we bijna bij Upper Pine zijn, maar we zien bij het Nature Center een shuttlebus voorbij komen, dus die pakken we voor het laatste stuk naar de parkeerplaats waar we rond 15.30 aankomen. Daar weer even schoeisel wisselen en dan in de auto naar Yosemite Village, waar we 'The Awahnee' willen bezoeken. Dit is echt een schitterend hotel... het juweeltje van Yosemite en we hadden hier willen lunchen, maar daarvoor zijn we te laat. We lopen een rondje om en in het hotel en strijken neer op het terras waar we een lekkere tapasplate bestellen. Ik lees mijn boek uit en Ralf loopt nog maar eens een rondje.

Vervolgens om goed 17uur weer in de auto om zo bijna rechtstreeks terug te rijden naar de zuiduitgang bij Wawona en dan door naar Fish Camp. We zijn rond 18.45 terug op de kamer, lekker douchen, alvast wat spullen inpakken en dan gaan we om 20uur eten bij Jackaloopes, het derde restaurant van Tenaya Lodge. Ik vond het prima, wel wat minder goed, maar het toetje was weer goddelijk! We doen een poging heel op tijd in bed te liggen, dat lukt niet helemaal, maar de luikjes gaan om 22.30 dicht.

Dag 19 (donderdag 16 mei)
De dag begint vroeg... afhankelijk van hoe je het bekijkt. Om 4.30 word ik wakker en zie op twee plekken rode flikkerende lichtjes in de kamer. Ralf constateert dat op beide hoteltelefoons een lampje bij 'message' knippert. Als het uiteindelijk lukt om de boodschap af te luisteren krijgen we te horen dat we de lampen van de auto hebben laten branden... heel slim van ons! Ralf schiet gauw even wat kleren aan en loopt naar beneden, zodat we morgen niet met een lege accu staan (wat volgens hem tegenwoordig ook echt niet zo'n vaart loopt...het zal wel, maar ik gok het er liever toch niet op!) Een kwartier later vallen we weer in slaap en het voelt wederom of het midden in de nacht is als ik wakker word van de wekker, maar helaas... het is echt al 8uur, dus we moeten eruit!

Gauw onze spullen gepakt, daarna rustig ontbeten, auto weer ingepakt, uitgecheckt en rond 10 uur zetten we koers naar onze volgende bestemming, Napa: één van de bekendste en meest productieve wijn producerende gebieden in Californië. Eigenlijk zijn het de provincies Napa en Sonoma die beide veel wineries hebben, meer dan 600 in totaal. Maar het is de kwaliteit en niet de kwantiteit die deze regio onderscheid (vooral in Napa) en die ervoor zorgt dat ze flink concurreren met Frankrijk en ook met San Francisco als het gaat om het beste van het beste culinaire wereldje. In Sonoma is ook nog meer diversiteit in landbouw: niet alleen wijndruiven, maar ook veel soorten fruit, geitenkaas-boerderijen, van alles eigenlijk.

Het is 14.30 als we aankomen bij ons hotel, River Terrace Inn. We checken snel in en gaan even buiten op ons balkonnetje zitten om te besluiten hoe we de rest van de dag nog zullen invullen. We besluiten om goed 15uur om in de auto te stappen en vanaf Napa verder omhoog te rijden door Napa Valley en hier en daar een wijnhuis aan te doen (maar heel veel tijd hebben we niet, de meeste sluiten om 16.30 / 17.00 uur). Napa Valley bestaat uit de plaatsen Napa, Yountville, Oakville, Rutherford, St. Helena en Calistoga. Deze laatste ligt aan het noordelijke einde van de vallei en staat ook bekend om haar hete waterbronnen, stoombaden, vulkanische modder en minerale wateren...kortom: veel spa's. Dat leek me ook nog wel wat, maar ik vrees dat we daarvoor niet lang genoeg verblijven :-(

We rijden langzaam plaatsje voor plaatsje door en volgen nauwkeurig op de gedetailleerde kaart welke wineries we allemaal tegenkomen en we kijken onze ogen uit. De eerste waar we stoppen is Péju Province in Rutherford, maar deze vinden we niet mooi genoeg om te gaan zitten. Hetzelfde geldt voor Grgich Hills. Dan rijden we door naar V. Sattui in St. Helena die in 2012 'winery of the year' is geworden (en dat trouwens ook al voor de 7e keer in 10 jaar), dus daar moet iets bijzonders mee zijn. Dat klopt... het is er knetterdruk, maar wel heel erg mooi en met vele mooie picknickplekken buiten. Tot onze onvrede komen we echter wel tot de ontdekking dat de 'tastings' alleen binnen zijn, staand aan een bar en daar worden dan de verschillende wijnen ingeschonken. Niet dat wij nou zo'n kenners zijn, maar dit zijn we toch anders gewend van in ieder geval Zuid Afrika, waar je overal heel relaxed buiten kon zitten en dan werd bediend. Dat gaan we dus niet zo doen. Sattui heeft wel een heel leuk winkeltje met prachtige serviezen, wijnaccesoires, e.d. en een heerlijke deli. We kopen fijne Parmaham...je kon het zo al zien... zag er goed uit en hij smaakte voortreffelijk! We hebben het hele pakje verorbert op weg naar de volgende winery ;-) We rijden door het plaatsje St. Helena wat een hele gezellige uitstraling heeft met veel leuke authentieke restaurantjes en mooie galerietjes. We rijden door naar Beringer Vineyards, opgericht door Duitse immigranten. Beringer is de oudste, nog steeds in werking zijnde distilleerderij in de Napa Valley. Het is een prachtig landgoed met onder andere de Rhine House, het statige herenhuis uit 1876. Het is 16.50 en ze stoppen om 17uur met wijn schenken (maar het landgoed blijft open tot 18 uur), dus we zijn nog net op tijd om 'in te tekenen' voor een tasting. We gaan voor de 'wine & chocolate pairing'...mooi, dan heb ik ook nog wat te proeven ;-) We gaan lekker buiten in het zonnetje zitten en Ralf slaat in een uurtje drie rode wijntjes achterover en hij laat het hem smaken... Welke hij het lekkerste vindt?? Ach... geen idee, ze smaken allemaal wel goed!! Hoe kan dat nou?? Het zijn wijnen uit verschillende jaren (van 2008 t/m 2011) en totaal verschillend, een Pinot Noir, een Merlot en een Cabernet!!

Om 18 uur zitten we weer in de auto en we rijden rustig terug naar Napa. We gaan eten bij Kitchen Door wat gevestigd is op de Oxbow Public Market...vooral bekend door z'n biologische streekproducten. Voordat we daar naar binnen lopen zie ik ook nog hele leuke schaaltjes en denk 'goh... als ik er daar nou eens vier van meeneem, die komen altijd van pas' . Als ik het bakje omdraai let ik er vervolgens vooral op dat ik hem zo voorzichtig mogelijk weer neer zet.... $ 100 per stuk! Ralf staat aan de andere kant van het winkeltje en heeft een soortgelijke ervaring met de snijplanken die ook echt prachtig zijn... maar hij had zich de eennagrootste bedacht (zo'n 40 x 30 cm), maar als hij de kleinste ( zo'n 15 x 15 cm) omdraait ziet ook hij een prijskaartje van $ 100!! Aiaiai...dat gaat 'm hier niet worden, dat zijn wel hele dure souvenirs!

Het eten was echt heerlijk en daarna zijn we nog even door het centrum van Napa gereden, langs de Walmart geweest om wat boodschappen te halen en als we om 21uur terug zijn in het hotel, nog even lezen, wat voorbereiden voor morgen, lekker douchen en naar bed.

Dag 20 (vrijdag 17 mei)
We vonden de kamers bij Tenaya de minste van de hele vakantie tot nu toe, maar gelukkig hebben ze dat hier beter begrepen en hebben ze ook hele fijne bedden, dus na een nachtrust van 9 uurtjes (heel fijn!) worden we om 8uur wakker. We zijn allebei nog even met onze telefoons en Ipad in de weer voor app, sms en mail en dan zien we dat het al 9 uur is als we richting ontbijt lopen bij het Cuvée restaurant. Leuk ding, lekker eten, minder leuke prijs, maar dat zal hier overal wel zo zijn. We pakken onze (picknick)spullen en uiteindelijk is het 10 uur als we in de auto zitten en we hebben een leuk plan voor vandaag... we gaan fietsen door dit prachtige landschap met mooie groene heuvels vol met wijnranken, prachtige bloemen en de mooiste wineries, die we uiteraard ook zullen aandoen! Het is vandaag 22 graden, zonnig, beetje wind, heerlijk weer dus! Fietsen in Napa en Napa Valley is minder geschikt qua wegen en afstanden, dus we rijden eerst een half uurtje verder naar Sonoma.

De eerste bikeshop die we aandoen verhuurt alleen wielrenners, dus dat past niet bij ons plan. De volgende heeft gelukkig goede sportieve, maar wel comfortabele fietsen. We hebben er zin in! We fietsen eerst nog even door het centrum van Sonoma langs een deli om een paar lekkere broodjes te halen om toe te voegen aan onze picknickvoorraad. Mmh... 25 minuten gewacht voor ik aan de beurt was... tja, de broodjes bleken het wachten wel waard. We eten er meteen eentje op...heerlijk brood en overheerlijke geïmporteerde prosciutto!

We hebben niet echt een vaste route in ons hoofd, wel ideeën, maar we zien wel hoe ver we komen. We stoppen bij verschillende wineries, bij sommige kijken we alleen even, bij andere zijn we vrij snel weer weg, omdat het zelfs dat nog niet waard is en bij een aantal stoppen we echt om ook wijn te proeven. Nou ja... 'we', dat zeg ik niet goed, Ralf proeft wijn. En ook dat zeg ik eigenlijk niet goed... Ralf proeft niet alleen wijn, hij drink het ook vooral... de spuugbakjes zijn ongebruikt gebleven ;-)

De eerste Winery waar we echt gestopt zijn om even te gaan zitten en wijn te proeven was bij Ravenswood, waar Ralf 6 wijntjes (witte, rode en een dessertwijn) heeft 'geproefd' en daarna zijn we doorgefietst naar Bartholomew Winery en Park. Een landgoed wat er echt prachtig ligt. Helaas ook hier alleen tastings binnen, dus dat doen we niet, maar wel overal mooie picknickplekken, dus we gaan even zitten en werken onze Activia naar binnen. Dan vervolgen we onze route, wederom heuveltje op (en dat kost echt nog wel trappen) naar Buena Vista Winery, een van de oudste wineries van Californië die met name bekend staat om z'n champagnes. Hier hebben ze net een grondige renovatie achter de rug en het ziet er allemaal prachtig uit. Ralf proeft hier 5 wijntjes (eerst 2 witte en toen drie rode) en we zitten lekker buiten terwijl ik onze kersen zorgvuldig naar binnen werk! Dan willen we naar Gundlach Bundschu en we fietsen de Thornsberry Road op die (iig voor auto's) doodloopt. Maar wij hadden op de kaart een soort van stippellijntje gezien, dus wij dachten dat we daar wel binnendoor zouden kunnen. Dat kon ook wel, maar wat een beroerde weg... kuilen, gaten, hobbels, takken en ook nog eens knettersteil omhoog, om vervolgens met onze neus voor een groot hek met 'private property' te eindigen. Dat hek zag er enigszins 'verplaatsbaar' uit... dus daar heeft Ralf zich op uit geleefd om hem te openen en weer te sluiten. Eerlijk is eerlijk, de weg is nog steeds beroerd, maar de omgeving is schitterend en we zien dat we aan de achterkant van Gundlach Bunschu uitkomen... we crossen door de wijngaarden en fietsen dan eerst nog een stukje verder, voorbij het wijnhuis, om het waterbasin heen en dan zien we daar een prachtig plaatje... blijkbaar is er zo een bruiloft en voor de ceremonie zijn stoelen met linten en bloemen klaar gezet op een stukje gazon dat uitkijkt over de landerijen en wijngaarden. Heel mooi! We fietsen terug omhoog, tastings zijn alleen binnen, dus ook hier geen proeverij, maar we zien nog wel net hoe alles voor het diner wordt versierd en hoe een prachtig lange tafel mooi is ingedekt die ook uitkijkt over de wijngaarden... mooie setting. We fietsen de heuvels weer af... in heuvels in de nabijheid van wijnhuizen zijn allemaal wijnkelders gegraven, dus de heuvels zijn eigelijk 'gevuld' met vaten wijn voor opslag. Hier en daar zie je in een heuvel ook van die prachtig grote houten deuren die de toegang zijn voor deze kelders.
Daarna maken we een foutje, we fietsen (wederom ook langs vele kersengaarden) nog een flink rotstuk wat niet mooi is, vol in de wind, berg op om te eindigen bij Homewood Winery, echt de allerlelijkste winery allertijden...! We draaien om en beginnen aan onze terugweg naar Sonoma. In het centrum gaan we nog eerst even in het City Park zitten, waar we ons tweede broodje van de deli naar binnen werken en nog de druifjes. We lopen nog een winkeltje binnen en zien wederom het leuke servies dat we eerder op de dag ook al hebben gezien. Het is een Italiaans merk, Vietri... ik ken het niet, maar ga vast opzoeken of ze het ook in Nederland verkopen... leuk spul, gezellig!

Iets voor zessen leveren we de fietsen weer in en lopen we terug naar de auto. We rijden nog rond in het 'Carneros' gebied van Sanoma... werkelijk prachtig. Heuveltje op, heuveltje af, de mooiste wijnranken, overal bloeiende Oleanders en de zon verlicht de wijngaarden en heuvels waarop ze staan terwijl ze langzaam verder zakt en daar wordt het plaatje alleen maar mooier van. We kijken nog bij een aantal wineries (die nu gesloten zijn), maar puur en alleen even om de architectuur van sommige wijnhuizen te bekijken... die zijn zo mooi! Op een van de achterafweggetjes komen we eerst nog twee slangen tegen langs de weg en vervolgens een coyote. Mmh... was me er niet helemaal van bewust dat ik die slangen ook tegen had kunnen komen terwijl ik vanmiddag doodleuk over 'priveweggetjes' heb gecrossed die over gras gingen...

We gaan in Napa eten bij Oenotri, althans... dat hadden we ons zelf zo bedacht. Goede kaart, goede recensies en het ziet er echt leuk uit. Maar als we daar om 19.15 naar binnen stappen wordt ons doodleuk verteld dat de wachttijd op dat moment 1,5 uur is! Gadver, daar hadden we even niet op gerekend, ook helemaal geen zin in en we hadden ook wel trek! We zien in de hoek nog wel twee vrije plekken aan de riante bar en we vragen of we daar nog kunnen zitten... dat kan nog wel... prima! Heerlijk Italiaans gegeten en als we om 20.30 naar buiten lopen is de wachtrij nog groter en is er zelfs een enorme wachtrij voor de barplekken... oké, dat is voor ons even een goede reminder dat we straks in San Francisco wel zorgen voor tijdige reserveringen! Het geld is op, dus we pinnen nog even en dan richting hotel, waar ik dit verhaaltje tik en Ralf verder inleest op San Francisco. Hier rijden we morgenvroeg naar toe en zullen we drie nachten blijven.

Bye bye!