Dag 9 t/m 12: Lake Powell, Bryce & Zion

Dag 9 (maandag 6 mei)
Het is gisteravond toch wat later geworden dan gepland, dus vanochtend staat de wekker pas om 8.45, dat is voor ons echt een unicum! We doen lekker relaxed, maar als we nog eens goed naar buiten kijken zien we dat de zon schijnt en de lucht blauw is... Dat betekent turbo erop, want dan willen we graag naar Antelope Canyon en dat is einde morgen het mooist qua licht. Als we naar het ontbijt lopen informeren we even via het hotel of er nog plekken beschikbaar zijn bij de touroperator (Antelope Canyon ligt ook op Navajo-grond, dus ook hier alleen begeleide tours). 10.30 vertrekt er een wagen vanuit Page en dat is nog een kwartiertje rijden. Oef, dat is ineens toch wel even opschieten... We werken in een noodgang ons ontbijt naar binnen en op de terugweg langs het goede ontbijtbuffet grijpen we nog twee blueberry muffins mee. We nemen ons voor hier morgen meer tijd voor te nemen ;-)

Antelope Canyon heeft een lower en upper part, waarvan de upper part het meest spectaculair is... daar gaan we dus heen. Het zijn smalle, diepe kloven en veelal amper breed genoeg om door te lopen. Het is ongeveer 450 meter lang en wind en water hebben prachtige bochten / vormen / sculpturen uitgeslepen in het zandsteen en de zon schijnt op diverse punten van boven naar binnen waardoor het lijkt of licht en schaduw verstoppertje spelen en de gesteenten ogenschijnlijk doen gloeien in gouden en rode tonen. Echt heel bijzonder en het laat zich ook prachtig fotograferen (zelfs door amateurs als wij, dus voor professionals zal dit wel een droomlocatie zijn). Meer woorden ga ik er niet aan spenderen... check de foto's zelf maar!

Om 12.15 zijn we weer terug in Page. We halen even wat boodschapjes, rijden terug naar het resort en lunchen op ons balkonnetje. Vervolgens halen we nog even Starbucks koffie en thee, drinken dit op op het loungeterras, genieten nog even van het zonnetje en dan zetten we koers naar ons volgende doel van vandaag, Horseshoe Bend. Dit is een punt waar de Colorado River zich om een enorme rots krult, waardoor er een perfecte U ontstaat of zoals de naam het zegt, een hoefijzer. We rijden een stukje Highway 89 South af, parkeren de auto en lopen een kleine 1,5 km omhoog. Qua afstand een eitje, maar het losse zand en de brandende zon maken wel dat we een beetje moeten ploeteren. Het uitzicht is geweldig... precies zoals hierboven beschreven en ook de omgeving eromheen... kortom: de moeite waard. Wel zien we tijdens het foto's schieten dat in de verte wolken zich verder beginnen op te stapelen, het wordt zwart, we voelen hier en daar spetters, het rommelt en het begint flink te waaien... Genoeg signalen dus om rap terug te lopen naar de auto, want hier is nergens beschutting!

We rijden weer over de brug, gelegen naast de enorme dam die Lake Powell jaren geleden heeft gevormd, de Glen Canyon Dam. Dit is de een na grootste dam van de VS (de grootste is de Hoover Dam, die is nog 3 meter hoger, bij Lake Mead in de buurt van Las Vegas). Ook de Parker Dam die we gezien hebben bij Lake Havasu is net als bovengenoemden onderdeel van het grotere Colorado River System in 7 verschillende staten, wat bestaat uit 15 dammen en op deze wijze het water dus reguleert. Het systeem levert water voor elektriciteit, landbouw, industrie, recreatie, enz. Het voorziet in ieder geval in de waterbehoefte van ongeveer 25 miljoen mensen. De bovenkant van de dam is 476 meter lang en hij is 216 meter hoog. We doen een rondleiding en kijken een film over de constructie van de dam, die in 1956 begon en in 1960 helemaal klaar was. Daarna heeft het nog 17 jaar geduurd voordat Lake Powell helemaal volledig gevormd was en het ' bassin' dus was volgelopen.

Op de weg terug naar het resort schieten we nog wat plaatjes van Lake Powell. Bij terugkomst drinken we buiten nog even wat koffie & thee, totdat het ons echt te koud wordt. Dan snel douchen en richting diner. Na het diner nog even in de Driftwood Lounge gezeten, waar Ralf (net als gisteravond) nog even lekker aan de cocktails gaat ;-)

Dag 10 (dinsdag 7 mei)
7.15 staat de wekker. Om 7.30 heeft Ralf zowaar een facetimegesprek met de Malediven 'gepland', dus dan moeten we wel wakker zijn. Ondertussen pak ik de koffers en om 8.10 lopen we richting ontbijt. Vanochtend gaan we er even lekker voor zitten, want het is best uitgebreid en lekker en die combinatie is hier zeker niet vanzelfsprekend! Rond 9.10 lopen we terug naar de kamer, Ralf facetimed nog even met z'n thuisfront terwijl ik de laatste dingen in de koffers gooi. Dan nog even uitchecken en uiteindelijk zitten we goed 10 uur in de auto. Een uur later dan gepland, maar we zetten dan toch koers richting Bryce Canyon wat in Utah ligt, dus we gaan straks weer een uurtje vooruit in de tijd.

Tijdens de 3 uur durende rit zien we het landschap echt veranderen. Het wordt veel groener en wat meer heuvelachtig, veel minder grillig. We stoppen alleen even bij de Subway voor een broodje en we zijn om goed 13.15 (inmiddels 14.15) bij het Best Western Plus Bryce Canyon Grand Hotel. Als we uitstappen verstijven we van de kou! Oef... dat is een flink verschil....het is hier maar 6 graden! We checken in, brengen onze spullen even naar de kamer, trekken onze koffers open om alle laagjes die we hebben mee te nemen en deels al aan te doen! Dan gaan we naar de overkant van de straat en kopen bij Ruby's Inn even wat lekkere dingetjes en wijn voor Ralf (ons hotel heeft geen restaurant of bar, alleen een ontbijtruimte) en checken de menukaart in het aangrenzende restaurant..... mmwa... dat wordt 'm niet. Als we weer naar buiten lopen hagelt het gewoon!! Brr... niet echt lekker.

Rond 15.30 zijn we bij het Visitor Center waar we wat kaartjes krijgen van de omgeving en worden geadviseerd over de beste uitkijkpunten en mooiste hikes. Om 16uur kijken we nog een film over Bryce, dat geeft ons een mooi beeld van het park, wat het is wat we zien, hoe het is ontstaan en hoe het vandaag de dag nog steeds het snelst veranderende park van de VS is. Dit komt vooral doordat de gesteentes heel erg verschillend en vrij zacht zijn en daarmee extra gevoelig voor erosie (maar ieder gesteente erodeert op z'n eigen wijze en tijd, vandaar ook de gekke vormen). Gezien het feit het park vrij hoog ligt, van 2400 tot 3000 meter, krijgt het park veel neerslag. Omdat het zo hoog ligt is het ook vrij koud en kent daarmee 300 vorstdagen per jaar, dus al met al is het park onderhevig aan deze invloeden die z'n sporen nalaten! Bryce Canyon is eigenlijk ook niet echt een kloof, zoals de naam wel doet vermoeden, maar meer een serie amphitheaters. De afgesleten toppen van de Hoodoo's (dit zijn de geerodeerde kalk-zandsteenformaties waar het park zo bekend om is) zorgen voor prachtige formaties die in het zonlicht bijna mysterieus lijken. De zon zorgt voor schakeringen van de kleuren van de rotsen. De kleuren variëren van roze naar oranje. Bryce is een onderdeel van de Grand Staircase.

Om 16.30 zijn we bij The Lodge at Bryce Canyon, de eerste lodge in Bryce en het schijnt dat je hier het lekkerst kan eten. Even de menukaart bekijken en vragen of we kunnen reserveren... daar doen ze niet aan, dus we moeten gewoon zorgen dat we op tijd zijn! Als we weer naar buiten lopen schijnt zowaar het zonnetje, dus daar moeten we nog even dankbaar gebruik van maken. We stoppen als eerst bij Sunset Point en we kijken vandaar prachtig uit over het 'Bryce Amphitheater'. Geweldig.... die gekke rood met witte gedraaide kalkzandstenen torentjes (de Hoodoo's), die als een peleton soldaten in een smeltend zandkasteel lijken te staan...het is een betoverend mooi plaatje. We lopen wat langs de rand en verbazen ons over de schoonheid. Het is zo anders dan wat we eerder hebben gezien, het is echt een apart landschap. Ook weer totaal anders dan bijvoorbeeld de Grand Canyon, maar zeker niet minder mooi. Wellicht eigenlijk wel mooier zelfs. Dan rijden we door naar Inspiration Point en genieten ook hier nog even van het uitzicht.

Rond 17.30 zijn we terug bij The Lodge en eten allebei echt super super lekker en dat vinden we ook heel heel fijn! By far het lekkerst van de hele vakantie tot nu toe. We besluiten dat we hier zonder twijfel morgenavond weer gaan eten. Rond 19.15 zijn we terug bij het hotel en nemen allebei een heerlijk warme douche. Als we daarna naar buiten kijken zien we tot onze verbazing dat het gewoon sneeuwt! We staan even in twijfel of we de kleren weer aan zullen doen... Bryce schijnt nl. heel mooi te zijn als het heeft gesneeuwd en de zon gaat pas om 20.30 onder, dusz..... Maar we geven er toch de voorkeur aan om warm binnen te blijven. We ploffen in bed, M&Ms, chip en Sprite aan de ene kant, wijn en Pretzels aan de andere kant en Skyfall erop (die hebben we nog niet gezien... en dat was is NL ook stukken goedkoper geweest) maar we hebben zin om een filmpje te kijken. Mooi relaxed en om 12 uur gaan de oogjes dicht.

Dag 11 (woensdag 8 mei)
8.15 staat de wekker en als we naar buiten kijken schijnt de zon! Dat is fijn, want de voorspellingen waren niet zo goed. Het ontbijt is vrij belabberd, dus dat is jammer. Terug op de kamer trekken we alle laagjes over elkaar die we hebben, nemen voldoende water mee en pakken picknickspullen in de tas, zodat we lunch bij ons hebben. We hebben besloten dat we kiezen voor de meest populaire trail hier en dat is de Queens/Navajo Combination Loop. Die is ongeveer 5 km., gaat een beetje op en af en je loopt echt door Bryce (en ziet het dus niet alleen van bovenaf). We beginnen om 11.00bij Sunrise Point. Het is echt een prachtige wandeling die ons via kronkelpaadjes langs Hoodoo's van allerlei formaten leidt, afgewisseld met dennen en relaxte bankjes en hier en daar mooie uitkijkpunten. Onderweg eten we wat fruit en als we bijna bij het einde zijn snappen we waarom we de route beter andersom hadden kunnen doen... We zijn nl. heel geleidelijk afgedaald en nu moeten we knetter steil omhoog pokkelen...die voel je wel verzuren in je kuiten! Eenmaal boven bij Sunset Point lopen we langs de rand terug naar Sunrise, eten onderweg nog even onze toetjes op en dan stappen we weer in de auto. Het is nu 13.15, dus we hebben de hele middag nog voor ons...

We stoppen met de auto bij Bryce Point en Paria View en rijden dan richting het zuidelijker gelegen deel van Bryce. Dit is iets minder populair, maar schijnt wel een aantal mooie punten te hebben. Onderweg begint het echt knetterhard te regenen en het gaat later over in hagel. Het is om het vriespunt en na onze eerste stop bij Natural Bridge bedenken we dat dit niet heel relaxed is. We gaan terug naar het hotel, brengen de was weg, Ralf leest wat, ik schrijf dit verhaaltje, beetje niksen, douchen en dan weer richting het vertrouwde adresje van gisteravond ;-) Wederom heerlijk gegeten, ze hebben het hier goed begrepen! Bij terugkomst in het hotel kijkt Ralf nog een filmpje en daarna de oogjes toe.

Dag 12 (donderdag 9 mei)
Als om 7.30 de wekker gaat horen we het al... het regent pijpenstelen. Mooie tijd om te gaan en we zijn dankbaar voor het feit dat we de ochtend ervoor nog zo'n mooi weer hebben gehad. Het ontbijt is uiteraard nog steeds bagger, maar we eten toch wat. Spullen in de auto, uitchecken en dan rond 9.30 richting Zion.

Na een goede twee uur rijden komen we in de buurt van Zion en we rijden via de Highway 9 de East Entrance van het park binnen, waarna de weg overgaat in de Zion-Mount Carmel Highway. De uitzichten zijn mooi en het valt ons op dat de omgeving totaal anders is. Best heel groen en de bergen zijn heuvelig met veel laagjes zo lijkt het. Het doet rustig aan en is niet zo grillig en het lijkt totaal niet op de smalle torentjes van Bryce, het is juist wijds en de ' rotsen' zijn soms juist helemaal wit en dan weer oranje/rood. We komen langs Checkerboard Mesa, een 150 miljoen jaar oude versteende zandduin die 300 meter boven de weg uitsteekt en lijkt op een soort dambord, door de unieke geometrische tekeningen op de massieve muren. Hierna rijden we de Zion-Mt. Carmel tunnel door die 2 km. lang is en af en toe 'openingen' heeft op rechts en we prachtige plaatjes zien. Vervolgens rijden we via de South Entrance het park weer uit richting Springdale om eerst onze spullen naar de Majestic View Lodge te brengen. Rijdend door Springdale zien we dat het een gezellig plaatsje is met veel leuke tentjes. Na het inchecken stoppen we dan ook eerst bij Meme's Cafe voor een heerlijke lunch!

Ondertussen is het een uurtje of 14 als we weer in het park aankomen. De hoogtes binnen het nationale park variëren van 1150 meter tot 2700 meter en de canyon zelf is redelijk overzichtelijk. Het park bestaat uit verschillende delen, maar gezien het feit we maar 1 dag hebben, moeten we keuzes maken en kiezen we dus voor de Zion Canyon... het ravijndeel. We parkeren de auto bij het Visitor Center, want vanaf hier moeten we verder met de shuttlebus die de 'Zion Scenic Canyon Drive' op en neer rijdt over de 10 km. lange bodem van de Zion kloof... de Valley Road. Informatie hebben we ondertussen voldoende ontvangen en we hebben wel een aardig beeld bij wat we willen zien en welke hikes we willen doen. We hadden heel graag de Angels Landing willen doen, maar dit is een behoorlijk pittige en ietwat gevaarlijke trail die onder normale weersomstandigheden prima kan, maar met de voorspelde regen en mogelijk onweer niet zo'n verstandige keuze.

We stappen als eerste uit bij 'Court of the Patriarchs'. Bij dit uitzichtpunt zie je drie grote spitsen met de bijbelse namen Abraham, Isaac en Jakob. Dit schijnen de drie meest herkenbare toppen van het park te zijn. Wij vinden het wel mooi, maar ook niet heel bijzonder. We lopen nog even naar beneden naar de Virgin River aan welke het park z'n oorsprong heeft te danken. Dan stoppen we uit bij Weeping Rock en lopen een korte trail naar boven. Als we op de terugweg zijn begint het te regenen en het wordt ook donkerder... mmh.. balen. We stappen weer op de bus met als bedoeling om op de eindbestemming, Temple of Sinawava, uit te stappen om hier de Riverside Walk te doen, maar als we hier aankomen, komt de regen echt met bakken uit de lucht. Balen dus. We rijden terug tot aan Zion Lodge en gaan hier schuilen voor de regen in de hoop dat het toch nog een beetje opklaart en dat doet het gelukkig. Nu we toch hier zijn besluiten we eerst de Emerald Pools Trails te doen. We lopen om 16 uur omhoog naar de Lower Pool, gevolgd door de Middle en als laatste de Upper pool. Anderhalf uur later staan we weer beneden, onszelf afvragend wat we er nu van vonden. Het was een leuke wandeling, prima uitzichten, echt wel mooie punten, maar we vonden het ook niet heel bijzonder. We hadden er denk ik toch iets meer van verwacht.

Even naar het toilet en om 17.45 stappen we opnieuw op de bus naar Temple of Sinawava en opnieuw begint het ongeveer bij het punt Weeping Rock te regenen... verdorie! We stappen toch uit op het eindstation en hopen dat het opklaart, maar het begint juist alleen maar harder te regenen en het zicht wordt ook steeds minder. Je zou zeggen, drie keer is scheepsrecht, maar vandaag niet. We pakken de bus terug, stappen uit bij het Visitor Center en vandaaruit in de auto naar Springdale. Dit was Zion voor ons. Het is heel divers, qua planten, dieren, uitzichten, soorten wandelingen die je kunt doen, maar we vinden het toch maar zozo... terwijl het eigenlijk 1 van de mooiste parken van de VS is en in ieder geval de meest bezochte van Utah. Waarschijnlijk hebben we er door het weer ook niet alles uit kunnen halen. Moeten we ooit nog maar een keertje in de herkansing... dat is nog niet zo erg ;-)

In Springdale even getanked, wat boodschapjes gehaald, snel wat gegeten bij The Flying Monkey en toen richting onze lodge. Dit verhaaltje tikken en plaatsen en straks vooral niet te laat naar bed, want..... morgen rijden we door naar Las Vegas (waar het 33 graden is...heel fijn) en daar hebben we heel veel zin in... leuk voor de afwisseling!

Bajos!