Dag 24 t/m 29: Monterey/Carmel & Santa Barbara

Dag 24 (dinsdag 21 mei)
Vanochtend hebben we rustig onze spullen gepakt, want we gaan San Francisco alweer achter ons laten... een mooie kleurrijke (o.a. van alle prachtige bloemen), groene stad met sfeer! We gaan uitgebreid ontbijten en om 10.00 uur zitten we in de auto. We rijden eigenlijk in één ruk door naar de volgende bestemming. Het is een mooie kustroute over de highway 1. Het landschap verandert en we zien veel landbouw, keurige bewerkte akkers met vooral fruit (kersen, frambozen, bosbessen, bramen, pruimen, nectarines en perziken), artisjokken en veel olijven. Als de kuststrook in beeld komt is het een prachtig plaatje om te zien. Intens blauw water en tussen ons en de zee nog groene vlakten in allerlei soorten en maten. En aan de Stille Oceaan lijkt geen einde te komen... zover je kijken kunt is het blauw.

Om 14 uur komen we aan op het Monterey Peninsula. Op dit kleine schiereiland bevinden zich drie buurgemeenten, Monterey, Pacific Grove en Carmel. Het schiereiland is vooral bekend om haar prachtige kust, vele golfterreinen, kunstgalerijen en één van de beste aquariums van de wereld. We checken in bij het Best Western Plus Beach Resort. Zoals de naam al doet vermoeden ligt het hotel inderdaad pal op het strand en we zien een hele ruwe zee. We stappen uit en worden bijna omver geblazen door de harde wind, die -zoals later blijkt- in de loop van de dag alleen nog maar heftiger wordt. De temperatuur is flink gedaald tot 14 graden, maar in combinatie met de wind ligt de gevoelstemperatuur heel wat lager... brrr! Ik ben een beetje teleurgesteld... ik vind het hotel maar niks (ondanks de mooie ligging) en ik had toch een beetje een andere verwachting van deze twee dagen merk ik. Ralf heeft hetzelfde, dus we zitten samen een beetje te balen. We rijden naar het centrum van Monterey en parkeren de auto om vervolgens de Cannery Row af te lopen. Een enorme sardienindustrie heeft hier jaren lang gefloreerd tot dat de baai in het midden van de jaren '40 leeg gevist was. De verlaten conservenfabrieken werden omgebouwd tot een mekka van winkels, boetiekjes en talrijke restaurants. Het doet op zich leuk aan, maar het is ons wel wat te toeristisch om het ook echt leuk te vinden. Ralf doet zich onderweg nog tegoed aan een cinnamon role en dan besluiten we om het Monterey Bay Aquarium te bezoeken. Eén van de redenen waarom het precies op deze plek is gesitueerd, is omwille van het enorme Monterey Bay Marine Sanctuary, een onderzees beschermd gebeid dat van Big Sur tot voorbij Monterey loopt. Het is bijna zo groot als het Great Barrier Reef, maar Monterey Canyon is meer dan 3300 meter diep en volgt de baai. Het koude oceaanwater mengt zicht met het warmere water langs de kust, wat voor een ongelooflijke diversiteit aan marineleven zorgt. Het aquarium heeft meer dan 35.000 dieren en planten, die 550 verschillende soorten vertegenwoordigen. De "Outer Bay", een 4 miljoen liter tank, toont ons hoe een diepwater habitat eruit ziet en wat er allemaal gebeurt in de open oceaan. We vinden het een leuk bezoek, maar hadden misschien nog wel wat grotere haaien verwacht dan de hammerheads die we gezien hebben (en niet nieuw voor ons zijn, door het duiken). We merken dat we stiekem de hele kleine dingen het mooist vinden... allerlei soorten zeepaardjes, variërend van een halve tot tien centimeter groot en bijvoorbeeld kwallen in dezelfde grootten. Er is ook een gedeelte wat ze 'touchpools' noemen, hier kan je zoals de naam het al zegt allerlei wezentjes uit de onderwater wereld aanraken en vastpakken... Ralf niet gezien, haha, hij vindt het maar niks.

Rond 17.30 rijden we naar het oude centrum waar op dat moment een Farmers Market is. Logischerwijs zien we veel fruit. Het is ons te koud om verder rond te lopen, dus we zoeken het restaurant op dat we hadden bedacht... Montrio Bistro. Dit schijnt al 12 jaren op rij het beste restaurant van Monterey te zijn en ze hebben nog plek, dus daar gaan we een hapje eten. Het is een gezellig, sfeervol ding en het eten smaakt goed. Overigens liggen er over de tafels grote vellen papier en staat er een potje met waskrijtjes... uiteraard voor kinderen bedoelt, maar je raadt het al... Ralf heeft even onze heel vakantie, plaats voor plaats, in beeld gebracht! De serveerster wist niet zo goed wat ze ermee aan moest en al helemaal niet toen Ralf haar ook nog even vol trots stap voor stap ging uitleggen wat het allemaal voor moest stellen ;-)

We gaan terug naar het hotel en ik sta wel een half uur onder de douche om lekker warm te worden... Voor onze deur giert de wind en we horen de geluiden van de zee, daar gaan we maar eens op slapen!

Dag 25 (woensdag 22 mei)
Je zou het niet verwachten, maar ik heb vannacht niet zo goed geslapen. Niet verrassend dat het door de kou kwam! Dus we doen deze ochtend rustig aan, gaan ontbijten bij het hotel, maar daar hebben ze hier echt 0,0 van begrepen! Het is uiteindelijk al 11 uur als we in de auto zitten. Gek genoeg merken we dat de afstandsbediening het niet doet, dus Ralf moet op de ouderwetse manier het portier openmaken. Niets vermoedend probeert hij de auto te starten... niks, niente, noppa, nada... "He, hoe kan dat nou?" zegt hij op het moment dat hij het knopje van de koplampen omdraait.... naar 'uit' !!! Argh... Ik herinner me ook nog zijn uitspraak eerder deze vakantie "Kel, die auto's tegenwoordig zijn zo gemoderniseerd, zo'n vaart loopt dat echt niet hoor, daar kunnen ze wel tegen". Ai, zo'n vaart loopt dat dus wel en nu is de accu leeg, is onze conclusie. Maar, het had allemaal beroerder gekund, het hotel blijkt een booster te hebben, dus 5 minuten later rijden we alsnog weg!

Daar waar Monterey over gaat in Pacific Grove begint de Ocean View Boulevard, die vervolgens overgaat in Sunset Drive. Het is een hele mooie weg door het dorp, maar langs de zee, waarbij de ruwe rotsen aan de kuststrook bezaait zijn met een deken van van kleine paarse bloemetjes. Dan gaan we rechtsaf op Sunset Drive en rijden de bekende ' 17 mile drive' op. Deze gaat eveneens langs de kust, maar over het priveterrein "Pebble Beach". De privéweg toont (naar het schijnt) de mooiste delen van de centrale Californische kust met uitzichten over ongerepte stranden, pijnwouden en vele (7 stuks!) golf courses waar je dus als het ware ook doorheen rijdt. Het is een prachtige rit, met een continu mooi uitzicht, maar ook 21 gemarkeerde 'points of interest'. Een aantal daarvan zijn het noemen waard, zoals 'Point Joe', waar twee oceaanstromingen wild over de rotsen spatten en 'Bird Rock', een rots die als habitat dient voor honderden aalscholvers, zeehonden en zeeleeuwen. Ook 'Lone Cypress' en 'Ghost Tree' zijn beide mooie punten en beide voorbeelden van de zeldzame kustcipressen. Echter, de één is dood en de ander overleeft al meer dan 250 jaar op z'n rots en is daarmee het levende symbool van Pebble Beach Company. 'Cypress Point Lookout' schijnt ook heel mooi te zijn, maar deze zit verdorie dicht van 1 april tot 1 juni. We proberen toch nog of we er in kunnen, maar er zit een groot hek voor, dus helaas. Wel ligt er pal naast de Cypres Point Golf Course.... hey, dat bied perspectief denken we nog... Dan moet er vanaf de golfbaan ongeveer eenzelfde uitzichtpunt te vinden zijn. Terwijl ik de route verder bekijk gaat Ralf vast polshoogte nemen of dat inderdaad zo is. Niets vermoedend loopt hij een stukje bos door net zo lang tot hij ineens midden op de golfbaan staat. Hier komen een paar mannen naar hem toe en zeggen dat hij beter als de wiedeweerga kan maken dat ie wegkomt. Hij staat midden op Cypress Point bekend als één van de allermooiste golfbanen van de VS enkel voorbehouden voor een selectief groepje golfers die veelal niet van pottekijkers houden.

Deze mannen zijn wel uitermate vriendelijk en Ralf legt uit dat hij eigenlijk alleen maar wat zou willen rondkijken en foto's maken van het uitzicht. De mannen zeggen, dat ie beter niet gezien kan worden en geven hem allerlei gadgets van de golfbaan mee waarop de naam van de golfbaan staat... Tja... het zal allemaal wel. Ralf zijn nieuwsgierigheid is nu toch wel gewekt en nu wil hij toch eigenlijk wel naar de officiële entree van de golfbaan... is even kijken wat dat allemaal is. Als we de weg ernaartoe willen oprijden staan er twee grote borden met 'KEEP OUT'... tja duidelijker kan het niet. Vriendelijk is anders, maar we volgen het gebod toch maar op.

We besluiten naar het Pebble Beach Resort te rijden en lunchen bij 'The Lodge at Pebble Beach'. Wauw... wat een uitzicht! Het is vandaag 16 graden en zonnig, maar we kunnen hier volledig uit de wind zitten, dus het is aangenaam op het balkonterras waar we plaatsnemen. En het uitzicht is fantastisch. We kijken uit over keurig groene grasmatten en aangrenzend de zee. Overigens is 3 jaar geleden de 5th U.S. Open gehouden op deze golfbaan, maar ook de andere zijn fantastisch... het moet hier een waar walhalla zijn voor golffanaten (en verder denk ik eigenlijk verder ook voor iedereen die van luxe houdt ;-)

Na de lunch rijden we de 17 mile drive af en het dorpje Carmel by the sea in. Wat een leuke en gezellige uitstraling! Zo hadden we het ons ook voorgesteld. Hele authentieke sfeer, knus en mooi. We lopen vooral door de hoofdstraat, Ocean Avenue, en het valt ons op dat er heel veel real estate makelaars zitten. Verder vooral juweliers, kunstgalerijen, wat dure modezaken, 'servieswinkels' en heel veel goede bakkerijtjes. Dat laatste vinden we niet zo erg en dus doen we ons te goed aan zoet en hartig. Dan pakken we de auto weer en rijden de 'Scenic Road'. Wauw.... een prachtige weg langs de kust met huizen... ongelofelijk! Allemaal verschillend qua stijl, de één nog mooier dan de ander, echt leuk om te zien. De prijzen voor deze huisjes (ze zijn niet klein, maar ook zeker niet groot) lopen op tot aan de 55 mln Dollar!! Daarna rijden we om 17uur naar Mission Ranch, eigendom van Clint Eastwood. Het is een geweldig mooi spulletje en we strijken neer op de patio waar de heaters al branden en we een uitzicht hebben over groen land met grazende schapen en daarachter de oceaan terwijl de zon langzaam zakt. Het is er heerlijk zitten en het eten is voortreffelijk.

Om 19.15 besluiten we dat er ook een tijd is van gaan, dus we komen in de benen. Op de terugweg rijden we nog een keer de scenic road omdat we eigenlijk nog niet waren uitgekeken. We zien nu ook veel golfsurfers... uitermate geschikte golfen natuurlijk, maar het zou mij te koud zijn! We lopen nog even langs strand, zonsondergang blijft altijd mooi, maar het is ons te koud om er op te wachten. We rijden terug naar het hotel, gaan lekker douchen, pakken ons spullen vast in, checken al op voorhand uit en we liggen op tijd onder de wol, met een extra laagje!

Dag 26 (donderdag 23 mei)
Vandaag staat de wekker op tijd, om 6 uur! Waarom zo vroeg?? Omdat we vandaag een wat langere, maar hele mooie rit gaan maken! Onze volgende bestemming is Santa Barbara en we hebben gisteren best even getobd of we voor de snelle route gaan die over de Highway 101 gaat (dit is gewoon een snelweg en je ziet onderweg dus niks van de omgeving) of via de Highway 1. De 1 is een een kronkelende weg langs de kust van de Stille Oceaan met onderweg mooie staatsparken, kleine dorpjes en vooral prachtige uitzichten over de ruwe kust, rotsen, kliffen, baaien en zee, zo ver je kijken kunt! Deze route duurt maar liefst 3,5 uur langer. En we hebben natuurlijk al een prachtig stukje highway 1 gehad, maar dit stuk schijnt veel ruwer te zijn. We hebben toch de keuze gemaakt om daarvoor te gaan... we zijn hier nu, we weten niet of we hier nog weerkomen en een deel van deze kustweg, De Pacific Coast Highway -door Big Sur- is één van de bekendste wegen van Amerika en dat is niet voor niks!

Na wat yoghurt met cruesli en verse frambozen zitten we dan om 7 uur in de auto. Point Lobos State Reserve zit op de vroege ochtend nog dicht dus daar rijden we voorbij. We rijden door de Carmel Highlands en dan door een groot gebied langs de kust dat de verzamelnaam 'Big Sur' heeft. De route is hier echt adembenemend mooi, prachtig! We weten zeker dat we de juiste keuze hebben gemaakt om voor de Highway 1 te kiezen en achteraf gezien was dit deel van de route ook by far het mooist. De grilligheid, het intense blauw van de oceaan, de losse rotsen die prominent oprijzen uit het water voor de kust, de baaien, echt fantastisch!

Even later rijden we over de Bixby Bridge, een mooie brug die in één keer de Rainbow Canyon overspant (en daarmee één van de hoogste 'single-span' bruggen van de wereld is). De brug stamt uit 1932 en is destijds door gevangenen gebouwd. Het is een mooi plaatje, deze oude brug en verder het uitzicht over de hier ruwe kustlijn. Een flink eind verder nemen we ook nog een kleine afslag om het Julia Pfeiffer Burns State Park kort te bezoeken met maar één doel, de McWay Falls bekijken. We lopen 2 kilometer en worden dan beloond met een fantastisch uitzicht over de oceaan en kilometers kustlijn en... de 25 meter hoge waterval die over granieten rotsen stort tot het op het witte strand van de prachtige blauwe baai. Overigens, voor 1983 stortte de waterval nog in zee, maar een aardverschuiving zorgde voor afzetting van sedimenten en zo ontstond er een nieuw strand.

Dan stoppen we weer, 10 km. voor San Simeon, bij Piedras Blancas Rookery. Hier liggen de stranden hutjemutje vol met zeeolifanten! Deze dieren zwemmen zo'n 8 tot 10 maanden per jaar in open wateren. Ze duiken 300 tot 1500 meter diep en blijven 15 minuten tot 2 uur onder water! Ze migreren duizenden kilometers, twee keer per jaar. Hier in Piedras Blancas komen ze aan land tijdens de paartijd of voor de rui. In deze periode komen ze hier aan land om hun nieuwe vacht te laten doorkomen en daarvoor liggen ze zo'n 4 tot 6 weken op het strand. Het is maar een raar gezicht. Ze liggen letterlijk op elkaar gestapeld en als je niet beter zou weten dan zou je denken dat ze allemaal de geest hebben gegeven. Maar af en toe bedenkt zich er eentje en die wil dan even de zee in, wat een hele opgave is. Dan werkt ie zich over de anderen heen, waar niet alle dieren even blij mee zijn, dus dit gaat gepaard met veel geluid, open -en soms bijtende- bekken en heuse 'zeeolifantenruzies'.

Tussen Morro Bay en San Luis Obispo zien we negen vulkaantoppen, waarvan de grootste 176 meter hoog is. Hierna is de route nog steeds mooi, maar we vinden overduidelijk dat het meest indrukwekkende stuk achter ons ligt. Rond 14 uur komen we aan in Santa Barbara, waar het lekker weer is, zonnig en een graadje of 23. We checken in bij ons hotel, Hyatt Santa Barbara en vermaken ons nog een paar uurtjes aan het zwembad... lekker niks, beetje lezen, heerlijk!

Na het douchen rijden we richting State Street, de hoofdstraat van Santa Barbara en het is er gezellig druk. We lopen hier en daar een winkeltje binnen en gaan dan eten bij Bucatini. Lekker gegeten en om 22.15 liggen we moe, maar voldaan in bed.

Dag 27 (vrijdag 24 mei)
Vanochtend doen we lekker rustig aan... het is vandaag eigenlijk onze laatste 'echte' vakantiedag. Om 8.30 gaat de wekker en het lijkt wel alsof we in de slow-motion-stand staan. We begeven ons om 9.45 richting ontbijt, wat hier erg lekker en gevarieerd is. Rond 11.30 stappen we in de auto en rijden naar Santa Barbara en we lopen State Street bijna helemaal af. We vinden het beide echt een gezellige plaats, met een mooie groene straat met prachtige bomen met paarse bloemetjes, gezellige terrassen, knusse winkeltjes... helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld.

Rond een uurtje of 14 rijden we terug naar het hotel, doen even gauw een bikini /zwembroek aan, nemen een tijdschrift mee en strijken neer op de ligbedden aan het zwembad met uitzicht over het strand en de zee. Vanaf 16uur is het Happy Hour (dat had Ralf beter ietsje eerder kunnen weten met al twee Mojito's achter de kiezen), dus er wordt nog een cocktail besteld. Om 18uur brengen we onze spullen naar de kamer en gaan nog een stuk lopen langs het strand. We zijn ons er terdege van bewust dat onze vakantie nu toch wel met rasse schreden haar einde nadert... jammerdebammer. Maar we kijken heel mooi terug. We gaan nog even lekker zitten in het warme zand en turen een eindje in de verte over zee. Dan begint het toch wel af te koelen (blijkbaar niet koud genoeg om ons te belemmeren om in een onbewaakt ogenblik het restant van het flesje water over elkaar leeg te gieten... ook volwassenen blijven kinderen ;-) dus we lopen terug naar het hotel. Gauw onze spullen ordenen, koffers pakken, checkdubbelcheck doen en dan lekker douchen.

Om 20uur stappen we in de auto en rijden opnieuw naar 'downtown'. Een kleine 10 minuten later parkeren we de auto en als we voor Bouchon staan (een Frans/ Californisch restaurant met goede beoordelingen) zien we vrij snel dat 'm dat waarschijnlijk niet gaat worden... het zit er bommetje vol en we horen dan ook dat er weer plek is vanaf dinsdag! Tja, dat hadden we natuurlijk kunnen weten. Next door zit Olio e Limone, niks over gelezen, maar dat ziet er ook buitengewoon goed uit, ook bommetje vol, maar ik zie nog wel een klein plekje voor twee aan het raam... kan het altijd proberen. Ralf blijft buiten staan, die ziet er geen heil in. Gelukkig is de tafel echt vrij! Ralf krijgt zo ongeveer een rolberoerte als hij de wijnkaart openslaat en flessen wijn ziet staan tussen de 500 en 1000 dollar, maar gelukkig is er ook een doodnormale huisMerlot ;-) We hebben echt super super super lekker gegeten en terwijl we nog nagenieten van de eerste twee gangen, zijn we een top 5 aan het maken... van restaurants waar we het meest beroerd hebben gegeten en een top 5 waar we deze vakantie het lekkerst hebben gegeten... We vinden toch allebei dat deze op 1 komt te staan en dat vertellen we de ober dan ook die toch wel trots is. Vervolgens komt er een dessert van het huis ;-)

Goed 22uur verlaten we het restaurant en rijden weer richting hotel, waar om 22.45 de luikjes dicht gaan.

Dag 28 (zaterdag 25 mei)
Vanochtend gaat om 6.45 de wekker... We hebben allebei nog geen zin om eruit te gaan en nog minder zin om al naar huis te gaan. Om 7 uur zwaaien we dan toch maar onze benen over de bedrand en zetten we met lichte tegenzin onze turbo erop (die bij mij nog even niet helemaal naar behoren functioneert, maar we hebben gelukkig genoeg tijd ;-)

Gauw aankleden, laatste (toilet)spulletjes in de koffer, nog even appen met het thuisfront en dan gaan we om 7.45 naar beneden voor het ontbijt. Daarna wordt de auto opgehaald, onze bagage gaat naar beneden (die we flink herpakt hebben, zodat het niet in 33 verschillende tasjes zit!) en dan stappen we om 8.30 in de auto richting LA. Onderweg rijden we grotendeels nog langs de kust en we zien dolfijnen en zwaaien de Stille Oceaan gedag.

Net voordat we bij Alamo zijn tanken we de auto nog even af en om goed 10 uur leveren we de auto in en stappen op de bus naar LAX, de luchthaven. Dat hebben ze goed geregeld, met 15 minuten zitten we al in de shuttle en 10 minuutjes later worden we afgezet bij terminal 2 waar we onze bagage droppen, door de securitycheck gaan en dan... hebben we nog zeeën van tijd. Het is nu net 11 uur en onze vlucht is pas om 13.55. We kijken nog even bij de Duty Free shop, een boekenzaak en wat andere onzinwinkeltjes, maar we hebben helemaal geen zin om met 480 -vooral- Chinezen in te warme winkeltjes te staan en naar waardeloze producten te kijken of producten die we in Nederland ook wel hebben, dus we lopen naar de Starbucks, halen Espresso en thee, nog wat panini's en gaan lekker zitten. Net voordat we richting de gate willen lopen zie ik Ralf z'n ogen er bijna uitrollen en ik hoor hem een verbaasde kreet slaken... Ik draai om, om te zien wat hij ziet... moet toch wel iets bijzonders zijn zou je denken. Ik zie niks. Wat blijkt?? Hij komt net tot de ontdekking dat daar een televisie is die de finale van de Champions League vertoont (die hij überhaupt helemaal was vergeten en dat nu blijkbaar knap stom vindt van zichzelf en nog stommer dat hij nu pas tot de ontdekking komt dat hij zo ongeveer de hele wedstrijd had kunnen zien ;-)

Rond 13.15 stappen we het vliegtuig in. We hebben Economy Comfort-stoelen (die hebben iets meer beenruimte en kunnen wat verder achterover) dus ik hoop dat we nog wat kunnen slapen.

Dat slapen blijkt voor mij helaas niet te lukken (ondanks slaapmaskers, ontspanningsoefeningen en relaxte stoel!). Daar baal ik wel van, maar gelukkig doet Ralf nog wel wat hazenslaapjes. Verder hebben we een prima vlucht.

Dag 29 (zondag 26 mei)
Vanochtend zijn we om 9.05 geland op Schiphol. Gauw onze bagage opgehaald en een taxi gepakt naar de Fokke Simonszstraat... home sweet home again!

Het was wederom een mooie reis, met veel afwisseling en ook lekker relaxed. Morgen allebei weer werken... dat zal vast even wennen zijn!

Hopelijk hebben jullie een beetje kunnen meegenieten door alle verhalen en foto's! Tot de volgende keer maar weer ;-)