Dag 8 t/m 12: Oudtshoorn, Knysna & Underberg

Dag 8 (zaterdag 15 oktober)
We zijn 's ochtends na het oke-ontbijt over de Robinson Pass naar Oudtshoorn gereden. Het was tegen alle weersverwachtingen in mooi weer en dus lekker warm. Net voor Oudtshoorn hebben we een struisvogelfarm aangedaan (Safari Ostrich Farm), leuk om te zien, maar we vonden het eigenlijk te toeristisch, jammer. We bekeken ze liever in de 'wei' wat onderweg overal kan. Wel hadden ze echt hele mooie producten van struisvogelleer, maar je valt echt achterover als je hoort wat je daarvoor moet betalen. Een etui kost ongeveer € 80 en een make-uptasje rond de € 145 om dan nog maar helemaal niet te spreken over een leuk handtasje (over de € 500!!). Het schijnt nogal upcoming te zijn... vroeger waren vooral de veren in trek voor de haute couture, nu worden ze slechts nog gebruikt voor plumeaus (begrijpelijk, want zo mooi zijn ze niet), maar het leer van de struisvogel komt dus steeds meer in trek en wordt met name gebruikt voor tassen en schoenen.

Toen Oudtshoorn in gereden en daar even ons vorige bericht en foto's geplaatst (deze hadden we de avond ervoor al klaar gezet, maar bij gebrek aan fatsoenlijk internet...) Hierna doorgereden en onderweg Karusa Wine and Berry Farm aangedaan waar we echt super lekker (en goedkoop ;-) hebben geluncht. Hier heeft Ralf nog wat van deze fruitige wijnen geproeft, maar vond ze niet heel super lekker en toen was Ralf ook wel even klaar met de wijn. 

Vervolgens zijn we naar de Cango Caves gereden die 32km. ten noorden van Oudtshoorn liggen. We waren er om 14.10 uur en de 'normale tour' startte pas weer om 15uur, dat vonden we een beetje jammer van onze tijd, dus hebben we eerst de 1436m hoge Swartbergpas gereden, die een van de mooiste van Zuid Afrika moet zijn. De uitzichten onderweg waren echt prachtig. Op een gegeven moment (nog vrij aan het begin van onze rit) hield de geasfalteerde weg op en we zeiden nog tegen elkaar "Goh, dat is raar. Zou het budget op zijn geweest?" "Ja, daar lijkt het wel op, je kunt aan de weg zien dat de voorbereidingen wel zijn getroffen". We hadden natuurlijk ook wel gelezen (maar dus compleet vergeten!) dat deze 'steenslagweg', die ook nog eens is uitgeroepen tot een nationaal monument (!) tussen 1881 en 1888 is aangelegd! Die gaat dus never nooit niet geasfalteerd worden ;-) Maar deze steenslagweg stijgt maar liefst 1000 meter over een afstand van 12 km. over de machtige Swartbergen en kronkelt zich in talloze scherpe, blinde haarspeldbochten naar de vlakte van de Grote Karoo. We zijn tot de top gereden en dan is daar ineens in de verte, zo ver je kunt kijken, alleen maar een grote vlakte. We zijn hier niet verder gereden en afgedaald naar het plaatsje Prince Albert aan het begin van de Grote Karoo, omdat we graag om 16uur terug wilden zijn bij de grotten voor de laatste rondleiding. 

Net gehaald. Om 15.55 komen we aan en kopen snel onze tickets. De Cango Caves vormen slechts een klein deel van een enorm complex van druipsteengrotten onder de Swartbergen. De rondleiding van een uurtje die wij hebben gehad leidde slechts naar de eerste paar kamers (overigens is het merendeel ook niet opengesteld voor publiek), maar dat was al heel bijzonder. Persoonlijk vonden wij de 'eerste kamer' het mooist. Deze is 97m. lang, 43m. breed en varieert in hoogte van 15 tot 20 meter. Hier werden tot 1994 ook nog concerten gegeven, nou de persoon die de rondleiding gaf deed op een gegeven moment alle lichten uit en begon te zingen, dat klinkt echt geweldig! (zo goed dat je bijna in de illusie geraakt dat zelfs wij daar wel een concert zouden kunnen houden, klinkt toch altijd goed ;-) Helaas geen concerten meer tegenwoordig, de warmte van een grote mensenmassa en de trillingen beschadigen de grotten op lange termijn. 

Vervolgens goed gegeten in Oudtshoorn bij BelloCibo en toen terug richting Eight Bells waar je alleen komt via de Robinson pas, maar per ongeluk zaten we op de verkeerde en dus richting George. Dat ging hem niet worden... via zandweggetjes (ondertussen in het schemer) richting de juiste pas en we waren rond 19.30 bij Eight Bells toen het al donker en koud was! Lekker gedouched, beetje gelezen, filmpje gekeken en vroeg onder de wol want vandaag was voor mij weer een absoluut niet fitte dag en daar zijn we ondertussen wel een beetje klaar mee. Mee afwerken dus ;-)

Dag 9 (zondag 16 oktober)
Deze morgen werden we wakker na weer een nacht weinig slaap. Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend en dat deed het nog... het was 13 graden! We hebben gauw onze spullen gepakt, ontbeten en zijn daarna naar Wilderness gereden. Toen wilden we de Half Collared Kingfisher trail lopen die langs een rivier het dichte regenwoud in slingert. Deze was afgesloten volgens de bordjes, maar we konden het wel proberen vonden we. Echter waren we er na een half uurtje glibberen en glijden wel klaar mee, zo mooi was het niet, dus zijn we terug gegaan om daarna naar het strand van Wilderness te gaan. Hier hebben we heerlijk overheen gelopen en geklauterd (door de gekke lagen gesteenten hier).

Hierna zijn we naar Knysna gereden, de drukst bezochte plaats van de Tuinroute, en kwamen we aan bij Bradach Manor, onze mooie accommodatie bovenop de heuvel aan de rand van de lagune. Knysna Lagoon is met de zee verbonden door een smalle waterweg en de monding van deze geul wordt geflankeerd door twee enorme oranje zandsteenkliffen, die The Heads genoemd worden. Nadat we onze spullen gedropt hebben zijn we hier even naartoe gereden, eerst 'beneden' naar het punt waar de zee en de lagune elkaar verbinden en hier een lekker bakje koffie /warme chocolademelk met heerlijke chocoladetaart met slagroom en ijs genuttigd ;-) en ondertussen genoten van het mooie uitzicht. Toen de bult op bij 'The Heads' en van daaruit hadden we een prachtig uitzicht over zowel de kustlijn als de lagune.
Toen in het drukke haventje (waar heel veel dure zeiljachten lagen) gegeten bij een Italiaan. Terug naar het hotel, heerlijke gedouched in een badkamer die wederom groter was dan onze woonkamer en omdat we een goede internetverbinding hadden even wat telefoontjes naar het thuisfront gedaan en toen onder de wol.

Dag 10 (maandag 17 oktober)
Om 7:30 zijn we deze ochtend opgestaan en om 8:30 zaten we aan het ontbijt. Het weer was goed dus we hadden een perfect uitzicht over de lagune voor het hotel. Onder het ontbijt heeft Ralf met name nog wel enorm gelachen. Ik was even naar het toilet toen er blijkbaar een vogel vanuit het raam recht naar beneden in de karaf met water viel die klaar stond voor het ontbijt. Enorm komisch want de vogel begon vervolgens te spartelen en wist zichzelf pas na een halve minuut uit de karaf te bevrijden om vervolgens weer naar buiten te worden gelaten met wat hulp van een andere gast. Dat ik ongemerkt lang bij het ontbijt wegbleef kwam doordat ik Peter, de directeur van de hotelgroep vroeg of de bekende Outeniquarailway nog wel in gebruik was. Dit was namelijk volgens de Lonely Planet een enorme trekpleister want deze authentieke stoomtrein bracht mensen via een grandioos mooie route langs de kust van Mosselbaai, via Wilderness en een aantal andere plaatsen om vervolgens over de lagune in Knysna hier in het centrum te eindigen. De spoorweg zag er alleen naar onze mening nogal verlaten en ongebruikt uit. Nou, toen had ik me wat op de hals gehaald, want 1.5 uur later, Ralf was ondertussen ook al aangehaakt, had Peter, die zich met enorm veel passie inzet voor van alles en nog wat in de Afrikaanse samenleving, naast het verhaal van de Railway, ook zijn vele frustraties geuit over het leven in Zuid-Afrika, de heersende corruptie, de grote verschillen tussen de verschillende culturen en rassen en de logheid van de heersende regering gedeeld. Erg interessant, maar schrijnend en diep triest... In anderhalf uur meer background over Zuid Afrika dan in welk boek dan ook beschreven staat. 

Een korte samenvatting: 
* De Outeniquarailway is vijf jaar geleden op een aantal punten verwoest door overstromingen. Dit is echt een bijzondere railway en ook erg belangrijk voor het toerisme. In al die tijd is het niet gelukt om de regering mee te krijgen dit te laten repareren. Eerst zeiden ze dat de kosten te hoog waren, 300 miljoen Dollar. Uit eigen onderzoek van de gemeenschap bleek dat je daar een compleet nieuw spoor van kan aanleggen en dat de kosten op 20 miljoen zouden uitkomen. Ondertussen had de gemeenschap eigen investeerders gevonden, die de 20 miljoen op tafel wilden leggen, maar nee... volgens de regering was dat niet zo simpel. Het probleem wordt alleen maar groter en groter, doordat de spoorweg niet wordt gebruikt overgroeit deze, natuurlijk verval, maar minstens net zo erg: ijzer is vreselijk duur in Zuid Afrika, dus je snapt wel wat er gebeurd: inmiddels zijn kilometers gestolen. En al die tijd wordt iedereen gewoon aan het lijntje gehouden, zodat eigen zakken gevuld kunnen worden, maar er gebeurt niks. 
* De Regering, en andere mensen die voor de overheid werken krijgen enorme salarissen. De burgemeester van Knysna krijgt rond de € 50.000 per maand. Dat staat in geen verhouding tot gemiddeld minimumloon van € 80 per maand (nee, dit is GEEN typefout). Ook Peter, die directeur (maar dus geen eigenaar) is van dit hotel en 6 andere hotels in ZA kan zich niet meer veroorloven dan een kleine flat in een zeer slechte buurt.  Dus enorme verschillen tussen rijk en arm. De regering houdt dit in stand door minimum salarissen niet aan te passen en ze blijven immigranten binnenlaten uit andere landen die voor nog minder willen werken dan de mensen hier, waardoor het werkeloosheidspercentage weer verder oploopt en dat is momenteel al 30%. Op deze wijze krijg je, in combinatie met alle andere factoren die spelen, enorm veel onvrede en gaan mensen het recht in eigen hand nemen en werken af met de immigranten.  Bovendien zijn er nog steeds enorme verschillen tussen de verschillende 'eigen' culturen, met name in het Noorden van het land. Deze weigeren elkaar te accepteren en maken elkaar af. Dat is ook de reden dat hij het hotel daar heeft moeten sluiten, het ging gewoon niet. 
Voor de armen wordt veel beloofd, maar niet nagekomen. Overal zie je de townships die echt verschrikkelijk zin. De regering zou hier kleine stenen huisjes bouwen in plaats van de met golfplaten aan elkaar hangende hokken waar mensen nu wonen. In al die jaren heeft de regering slechts 2% van het beloofde aantal gebouwd.
* De regering is vreselijk corrupt. Een pregnant voorbeeld: de hoogste politieman van ZA is betrapt op het smokkelen van cocaïne and guess what?? Oke, het is in de media gekomen, maar hij heeft nog steeds zijn huidige functie met z'n exorbitante salaris en wordt niet vervolgd, van alles niks! Onbegrijpelijk.  Een paar jaren geleden heeft een vrouwelijke, zwarte OvJ de regering publiekelijk beschuldigd van criminaliteit en corruptie en ze gaf aan dat ze dat zou bewijzen... ze wilde de wereld laten zien wat voor corrupt zooitje het was... en week later is ze vermoord, waarbij de regering het voorval afdeed als een triest ongeluk. Ze houden elkaar allemaal de hand boven het hoofd, dus het is een schijndemocratie waarbij het ze niet uitmaakt wat er gebeurd als hun zakken maar worden gevuld.
*ZA wil graag bij de 'Westerse wereld' horen, maar ze denken niet na, ze missen constant de boot als het gaat om infrastructuur, watervoorzieningen, enz. Er wordt niet  geanticipeerde op de veranderde wereld.  
* Het overgrote deel van de mensen leeft in de townships, waar zo vreselijk veel criminaliteit is. Peter geeft aan dat hij afgelopen week nog kwaad was op een van zijn medewerkers omdat ze een half uur te laat was op het werk, maar zei hij... als ik me eens inleef: op dag 1 wordt ze kliedernat wakker en is de helft van de hut ondergestroomd, de volgende dag is dezelfde hut afgebrand, onderweg naar het werk (waarvoor ze een flink stuk moet lopen) wordt haar het beetje geld dat ze heeft afhandig gemaakt en 'gisteren'  is haar dochter verkracht... en dan ben ik boos omdat ze een half uur te laat is??? Hij zegt de verhalen iedere dag opnieuw te horen... als er bij de ene medewerker niet iets is gebeurd is het wel bij de andere... 'that's their life, that' s how it is'.
Kortom: Pete heeft ons in anderhalf uur tijd een goed beeld gegeven van de onvrede die heerst bij vrijwel de gehele bevolking, ongeacht welke huidskleur. Wat nog wel eens zou kunnen uitlopen op een bevolking die vreselijk in opstand komt, met het grote risico dat ze ook nog eens het toerisme -dat voor dit land zo belangrijk is- kwijtraken. En dat terwijl het een land is met zoveel potentie, mogelijkheden en natuurschoon...

Nadat we zijn vertrokken bij Bradach Manor in Knysna, zijn we naar Plettenberg Bay gereden.  We hadden gelezen dat nabij  Plettenberg het Robberg Nature Reserve ligt met als 'pronkstuk' het Robberg schiereiland wat bekend staat om haar spectaculaire kliffen die loodrecht uit zee oprijzen,  ruwe kustlijn met 'freaky waves' en dit alles afgewisseld met diverse kleine inhammen met zandstranden. Hier hebben we een bijna 3uur durende wandeling (met veel klimmen en dalen) gemaakt over rotsen, langs steile kliffen, door de duinen en over een prachtig strand. Echt heel mooi! Eerst zijn er de rotsen en de kliffen en ook nog veel groen en dan ineens.... door de duinen is daar het uitgestrekte verlaten witte strandzand en kun je helemaal naar beneden door dat warme zand naar het strand waar het belachelijk hard waait! Het deed me een beetje denken aan De Slufter, maar dan 'net' anders ;-) Vervolgens het apart afgelegen kleine stukje (The Isle genoemd) beklommen en toen we eenmaal boven waren... daar waaide het zo hard dat ik op een bepaald stuk serieus op mijn kont het trappetje (zonder railing) ben afgegaan, omdat ik anders gewoon simpelweg omver werd gewaaid. Eenmaal om die 'bocht' heen, daar waren beneden de rotsen waar het water zo hard tegenaan werd gesmeten dat we onmiddellijk begrepen waar de term 'freaky waves' vandaan kwam... Het kwam wel 10 meter hoog op, met zo'n kracht dat het mooi en beangstigend tegelijk was.

Nadat we onze voeten hadden schoongemaakt en ons een beetje van het zand hadden ontdaan (we waren compleet gezandstraald) zijn we met de auto richting St. Francisbay gereden. Dit kon op twee manieren, via de N2, dit is de hoofdweg en hiermee kom je ook over de Bloukransbridge (dit is de hoogste brug ter wereld waarvan je kan bungeejumpen), maar ook via de R102. Dit is een secundaire weg (die af en toe wel weer samenkomt met de N2) en deze gaat door het diepe regenwoud van het nationale park Tsitsikamma. Hier zijn we nog even gestopt bij Nature Valley om vervolgens onze weg over de  R102 te vervolgen, ware het niet dat hier op een gegeven moment aangegeven stond dat de weg alleen via de N2 vervolgd kon worden en alles was met rood doorgestreept op de borden die het vervolg van de R102 aangaven. Wij dachten, geen probleem, dat kan vast wel. Achteraf gezien bleek dit de Bloubergpass te zijn en die was niet voor niets al een paar jaar afgesloten... de weg zag er ook ongebruikt uit, er lagen overal rotsen op de weg (die dus naar beneden waren gekomen, de belangrijkste oorzaak waarom de pas is afgesloten bleek achteraf), overal liepen apen op de weg en op een gegeven moment zegt Ralf: Kel, we zijn toch wel een auto tegen gekomen. Ik zei: ik weet dat je dat graag zou willen horen, maar nee, dat zijn we niet, het hele stuk hebben we geen ander levend wezen dan wat apen en vogels gezien, dus laten we vooral doorrijden. Wel hebben we onderweg een prachtig, maar dan ook echt geweldig uitzicht gehad omhoog naar de Bloukransbridge (we zijn niet gestopt om een foto te maken en achteraf toch wel spijt van!).

Rond 17 uur komen we aan in St.Francis Bay bij Thatchwood Countrylodge. Het was ons al opgevallen dat het een soort van heel groot vakantiepark leek en de Nederlandse eigenaar vertelde dan ook dat deze plek met name druk is in december en januari wanneer er zo'n 40.000 mensen zijn, maar dat er maar 3.000 vaste bewoners zijn. Nadat we ons hebben gedouched zijn we naar de haven gereden om daar een hapje te eten... Serieus... de weg erheen alleen al was ongelofelijk...er brandde gewoon nergens licht... en eenmaal in de haven... niets. Hotels gesloten, restaurants dicht. Ik ben maar uit de auto gestapt en via een trappetje naar beneden gelopen om te kijken of daar wat was... Je kon zien dat het hier heel druk en gezellig zou kunnen zijn, maar nu was het net een soort van spookhaven, het enige wat ik hoorde was het gieren van de wind en ik keek tegen allemaal donkere gebouwen aan. Bah! Oke, we zijn niet voor 1 gat gevangen, dus we gaan wel ergens anders heen... dit ergens anders bleek ook gesloten en in het nabijgelegen Cape St. Francis was de vuurtoren het enige wat licht gaf tot we uiteindelijk (na 45 minuten) tegen een mega fout cafe aanreden waar goddank licht brandde en waar plaatselijke mensen zich op deze maandagavond rond 20.30 uur al volledig van de planeet hadden gezopen. Hier hebben we dan een niet al te beste pizza en tosti gehad, waarbij friet werd geserveerd, waar de honden nog geen brood van lusten. Op tijd weer terug dus bij onze lodge, waar we gelukkig een prachtige kamer hebben en nog even een filmpje hebben gekeken. 

Dag 11 (dinsdag 18 oktober)
Vandaag zijn we vroeg opgestaan, redelijk snel ontbeten en onze spullen in de auto gegooid om richting de luchthaven van Port Elisabeth te rijden. Daar ingecheckt (de wijnen keurig laten inpakken), koffie/thee en een lekker cakeje genomen en om 11.40 gingen we de lucht in om vervolgens 1 uur en 20 minuten later te landen in Durban. Hier onze huurauto opgehaald bij Europcar. Tot nu toe hadden we een Hyundai i20. Nu kregen we een VW Polo. Hmm... leek ons niet helemaal handig, want die heeft een kleinere kofferbak en dan passen beide backpacks er niet in. Geen probleem zei de mevrouw, boeking omgezet naar een Nissan Tiida. Prima. Ralf zou vast de spullen naar de auto brengen en ik zou ondertussen op de luchthaven nog even wat kaarten en boodschappen halen. Kom ik terug, staat Ralf nog steeds met datzelfde karretje met al onze bagage erop voor de Tiida... Ik zeg: wat is dit? Ralf: "Ik ben het er niet mee eens, deze heeft geen AUX! Wil jij ook een andere auto?" Nou, als jij daar gelukkig van wordt (en ja, daar is een speciaal kabeltje voor aangeschaft, zodat alle muziek van de Ipod kan worden afgespeeld) dan vind ik het best. Dus Ralf weer terug naar de mevrouw of ze niet toch een Hyundai i20 heeft, want die heeft dat wel.... 3x raden in welke auto we nu rijden ;-) We hebben musica!

Na een goede 3 uur rijden zijn we aangekomen in Underberg in de Drakensbergen bij Valemount Country Lodge. Prachtige lodge, mooi gelegen, prima uitvalsbasis. Als we 's avonds richting het dorpje rijden onweert het zo ongelofelijk hard.... de lichtflitsen, de bliksem die zich recht voor onze neus meerdere malen een gekronkelde weg omhoog probeert te vinden. Als we eenmaal in het eetcafeetje zitten lijkt het of de hemel los barst en dat blijft een behoorlijk tijdje zo. Twee uur later zitten we in de auto terug, de regen is opgehouden, maar het bliksemmen gaat vrolijk door.... Wel erg mooi om te zien! Terug bij de lodge dit verhaal afgemaakt en op tijd onder de wol, omdat we morgen de Sani Pass willen doen. 

Dag 12 (woensdag 19 oktober)
Deze ochtend stond de wekker om 7 uur, wat vaak na een aantal keren snoozen erin resulteert dat we een kwartiertje later opstaan. Zo ook deze ochtend! Ralf is meteen even naar de dame van onze lodge gelopen om aan te geven dat we vandaag graag de Sani Pass zouden willen doen. Op basis van de weersvoorspellingen voor vandaag en de doorreis morgen naar Bergville leek ons dit de meest verstandige keuze. Ze zou meteen contact opnemen met de organisatie die de trip verzorgt en ons laten weten of het door kon gaan. Gisteren had ze al aangegeven dat we dan om 9uur opgehaald zouden worden en rond 15uur terug zouden zijn. Dus wij gingen nog steeds uit van een pick-up om 9uur en hierop hebben we deze ochtend dan ook ons tempo aangepast. Rustig gedoucht, beetje aangerommeld, enzovoort, tot het moment dat Ralf net klaar is met scheren en terwijl ik nog onaangekleed in onze kamer sta te bedenken wat ik het beste aan kan doen stormt de dame rond 8.15 binnen met de melding dat we direct naar het dorp moesten rijden omdat er daar 40 mensen op ons stonden te wachten. Waar sloeg dit nu weer op?? Hoezo pickup om 9uur?! Mijn humeur sloeg om als een blad aan de boom....  wij waren dus nog absoluut niet klaar, hadden nog niet gegeten (daar ging ons relaxte ontbijtje waar we nogal aan gehecht zijn!), geen spullen gepakt, kortom, we need to be in a hurry! Met veel kunst en vliegwerk is het ons gelukt, lees als een razende spullen pakken, ontbijt voor op de vuist regelen en als de wiederweerga naar het dorpje Underberg gereden. Daar aangekomen vertelde de reisorganisatie, Major Adventures, ons ook nog doodleuk dat ze al een half uur op ons stonden te wachten en als klap op de vuurpijl kregen we te horen dat we in 2 verschillende auto's zouden zitten en elkaar op de viewpoints wel zouden zien want de andere mensen zaten natuurlijk allemaal al lang in de jeeps. Dus niet!! Die vrouw knetter chagrijnig. Wij aangegeven dat het niet onze fout was, dat we ons notabene kapot hebben gevlogen en dat we absoluut niet in twee verschillende auto's gingen plaatsnemen. Vervolgens kwam een ander nog met het lumineuze idee dat we wel op het reservewiel konden plaatsnemen ' it's adventurous anyway'. Ja... wij hebben ons ook echt wel ingelezen... de Sanipas op een reservewiel? En daar ook nog zo veel geld voor betalen? Dacht het niet. Even later konden we dan plaatsnemen in de Mercedes Sprinter in Parijs-Dakar uitvoering die ons boven naar de Sani Pass ging brengen. Prima. In deze auto zaten nog 10 andere Nederlanders die met reisorganisatie Fox een rondreis Zuid-Afrika hadden geboekt, leeftijd allemaal 60+ en voor ons een ervaring die oor ons nogmaals onderstreept waarom wij nooit met een groep zouden willen reizen. Wat een enorme kuddedieren kunnen mensen toch zijn! Het waren allemaal erg aardige mensen hoor, maar de wijze van reizen heeft gewoon niet onze voorkeur. En dat gezeur en gekakel de hele tijd...! Om 9:15, we hadden dus nog tijd genoeg gehad om rustig onze spullen te pakken en te ontbijten, zijn we dan eindelijk vertrokken. In de verte zagen we de pas al liggen, het was slechts 45 km naar de top, maar de chauffeur gaf op voorhand al aan dat alleen de heenweg al 2.5 uur in beslag zou gaan nemen. De eerste 6 km was nog geasfalteerd en we waren hier binnen 10 minuten voorbij, maar vervolgens kwamen we op de eerst deels en later volledig onverharde weg als je al over een weg kunt spreken. De planning van de regering in Zuid Afrika was om de geasfalteerde weg tot aan de top van de Sani Pass voor het WK 2010 gereed te hebben. Feit: op dit moment is nog steeds de eerste 10 km in aanbouw, nog wel op het vlakste deel van de route en hier doen ze al ruim 7 jaar over. De chauffeur/gids deed dus ook geen uitlatingen over het moment dat de volledige weg volgens de nieuwste planningen af zou moeten zijn! Na de eerste 10 km reeds geprepareerde gruisweg ging de weg over in, fase 2: de African Massage, zoals de gids aangaf om vervolgens vanaf de daadwerkelijke Sani Pass die 8 km voor de top begint over te gaan in fase 3, de 'real aambei/hernia track'. Volgens ons en de gids schier onmogelijk om hier ooit asfalt te verwachten, wat een 'weg'! Voordat we aan de laatste 8 km van de tocht konden beginnen, we waren inmiddels 1.5 uur verder, moesten we eerst nog door de Border-control van de Sani Pass, waarvoor we op voorhand bij het kantoor van de organisatie al de nodige papieren hebben moeten tekenen. Het regende inmiddels en we begonnen aan de klim naar de top! Er liggen enorme rotsen en het is een dusdanig slecht wegdek dat echt alleen 4X4 auto's hier naar boven kunnen. Het is een opeenvolging van haarspeldbochten waarin we vanaf de grens die op ongeveer 2000m ligt in een beperkt aantal km's naar 2865m stijgen waarmee de Sani Pass de hoogste pas is van Zuid-Afrika. Iedere bocht heeft een naam die de chauffeur kort samenvatte als de 'Oh my God-bochten' omdat je bij iedere bocht denkt het ravijn in te zullen storten omdat je telkens op de afgrond afrijdt en vervolgens een bocht van bijna 180 graden maakt met een stijgingspercentage tot  23%. Om 11:45 kwamen we aan op de top, het regende en waaide enorm en we konden onze fleece-vesten maar ook de windjacks goed aanhebben. 's Winters, van mei tot eind augustus, ligt dit gedeelte van Zuid-Afrika, de Drakensbergen dus en het koninkrijk Lesotho waar we bijna voor de grens stonden veelal bedekt onder een laag sneeuw en dalen de gemiddelde temperaturen tot -15 C die gepaard met de wind aanvoelen tot onder de -30 graden! Nadat we ook de grenscontroles bij Lesotho hadden gehad reden we het godsverlaten koninkrijkje in dat zo groot is als Belgie, ongeveer een 2 miljoen inwoners heeft en voornamelijk bestaat van de diamantindustrie. Het land ligt volledig op hoogte waarbij het laagste punt rond de 1500m is en de toppen hoogtes bereiken van 3200-3300m. Het enige wat we zagen was een klein dorpje met rondavels, zoals de naam zegt ronde woninkjes van stenen, klei en een dak van takken, hier en daar een herder wakend over zijn kudde schapen, volledig in grijze kleding om maar niet op te vallen, en verder uitsluitend een hoogvlakte waar vrijwel niets groeit, de wegen onbegaanbaar zijn en ook maar niets wijst op een enigzins geciviliseerde samenleving. We rijden door niemandsland en hebben vervolgens een volgend dorpje aangedaan in Lesotho en uitleg gehad over de historie van het land, leefwijzes en gewoontes van de mensen en zijn vervolgens naar de hoogst gelegen pub van Afrika gereden om lunch te nemen waar we het eerlijk gezegd ook wel aan toe hadden. Inmiddels was het 13:30. Om 14:30 zijn we weer in onze sprinter gestapt en begonnen we aan de terugweg waarbij we het exact zelfde parcour dienden af te leggen. Het was inmiddels opgeklaard, de uitzichten over de bergen het dal in waren geweldig maar eveneens zagen we nu ook duidelijk de afgrond bij iedere bocht die we maakten tijdens de afdaling van de Sani Pass. Onderweg zien we nog de zeer zeldzame en daarnaast grootste roofvogel van Zuid Afrike: de 'lammergeier' of terwijl bearded vulture. Als hij vliegt heeft hij zo'n enorme spanweidte en op een gegeven moment landt hij en begint met z'n enorme klauwen een lam uit elkaar te trekken en op te eten! Uniek en gaaf om te zien, maar ook smerig! Rond 16.34 kwamen we terug in Underberg en hierna hebben we bij Lemon Tree even een koffie, thee en appelgebakje naar binnen gewerkt om naar de Khotso Lodge te rijden om paardrijtocht van de volgende ochtend te bespreken. 's avonds redelijk lekker gegeten bij Lemon Tree, heerlijk gedouched, dit verhaal afgetikt, beetje gelezen om vervolgens 8 uurtjes slaapt te pakken.

Vanochtend hebben we dus paardgereden en we zitten nu in Underberg dit bericht te posten en rijden zo naar Bergville, maar daarover meer in ons volgende bericht (wat hopelijk niet weer zo lang duurt.... we streven naar zaterdagavond ;-)